سیر صعودی احمد نوراللهی با کسب چهارمین جام قهرمانی با پیراهن پرسپولیس ادامه یافت. به گزارش ورزش سه، پرسپولیس و استقلال تنها تیم های ایرانی هستند که اولین پرسش هواداران آنها از بازیکنان جدیدشان این است که از کودکی طرفدار این تیم بوده‌اند یا نه؟ در گذشته این موضوع برای خود بازیکنان اهمیت […]
سیر صعودی احمد نوراللهی با کسب چهارمین جام قهرمانی با پیراهن پرسپولیس ادامه یافت. به گزارش ورزش سه، پرسپولیس و استقلال تنها تیم های ایرانی هستند که اولین پرسش هواداران آنها از بازیکنان جدیدشان این است که از کودکی طرفدار این تیم بوده‌اند یا نه؟ در گذشته این موضوع برای خود بازیکنان اهمیت بیشتری داشت اما گاهی شرایط حرفه‌ای ایجاب می‌کند با وجود علاقه قلبی وقف تیم دیگری شوید وبه تیمی که شاید آرزوی شکستش را می‌کردید بپیوندید. این موضوع اما درباره احمد نوراللهی صدق نمی‌کند.این ستاره اهل آزادشهر پرسپولیس در لیگ چهاردهم در حالی به پرسپولیس پیوست که سرخ ها با علی دایی نایب قهرمان لیگ شده بودند و تیمی پرستاره به شمار می‌رفتند که طبیعتا در آن جایی برای نوراللهی ۲۱ ساله وجود نداشت.اما با بحرانی شدن شرایط و دست به دست شدن نیمکت، خیلی زود یک بازیکن خستگی ناپذیر را در میانه میدان خود دید که شماره ۲۸ را برتن داشت. او که در آن سال پدیده تیم و بازیکنی کم اسم و استعدادی کشف شده از تیم ناشناخته فولاد یزد بود، خیلی زود با جضور در تکیب ثابت تیم به محبوبیت دسید و لقب جرارد را باتوجه به علاقه و سبک بازی اش از هواداران گرفت و البته در این بین انتشار یکی از تصاویر او در کودکی، محبوبیتش را به یکباره افزایش داد. احمد نور نوجوان در این تصویر با شمایل جالب توجه خود، پرچم پرسپولیس را در دست داشت درحالیکه در تصویر دیگر مشخص بود بازیکن مورد علاقه‌اش علی کریمی است. جالب اینکه نوراللهی حالا صاحب پیراهن شماره ۸ پرسپولیس است و از معدود ستارگانی است که در جشن قهرمانی پرچم این تیم را با خود حمل می‌کند، چیزی که یک عادت قدیمی از سال های دور است. او رویای کودکی اش را دنبال و آن را واقعی کرده اما نمی‌خواهد از علاقه قدیمی اش دست بکشد؛ کاپیتانی که همچنان هوادار است و حالا در فصل تازه‌ای از زندگی باید به دنبال تصمیمات مهمتر و گام‌های بلندتر باشد. نوراللهی حالا صاحب پیراهن شماره ۸ پرسپولیس است و از معدود ستارگانی است که در جشن قهرمانی پرچم این تیم را با خود حمل می‌کند، چیزی که نه یک تصمیم جدید بلکه یک عادت قدیمی از سال های دور است. او رویای کودکی اش را واقعی کرده اما نمی‌خواهد از علاقه قدیمی اش دست بکشد؛ کاپیتانی که همچنان هوادار است.
