محمد قراگزلو / علی علیپور هم رفت. درست مثل ترابی. البته که نوع جدایی‌شان اصلاً شبیه هم نبود. علی رفت با خداحافظی مفصل اینستاگرامی و در شرایطی که قراردادش تمام شده بود. علیپور رفت آن هم در شرایطی که دو هفته قرارداد ماریتیمو را در آب نمک نگه داشته بود تا بر […]
محمد قراگزلو /
علی علیپور هم رفت. درست مثل ترابی. البته که نوع جدایی‌شان اصلاً شبیه هم نبود. علی رفت با خداحافظی مفصل اینستاگرامی و در شرایطی که قراردادش تمام شده بود. علیپور رفت آن هم در شرایطی که دو هفته قرارداد ماریتیمو را در آب نمک نگه داشته بود تا بر اساس حرفی که زده بود عمل کند؛ اینکه پرسپولیس را بگذارد در اولویت و برای ماندن در این تیم تلاش کند. راستش را بخواهید حضور علیپور در باشگاه پرسپولیس مسأله کم اهمیتی نبود. قرارداد بهترین مهاجم تیم طی دو فصل گذشته تمام شده بود و باشگاه باید زورش را می‌زد تا هر طور شده در این شرایط پیچیده حفظش کند. اتفاقاً کادر فنی همه کار کرد. افشین پیروانی هم مثل مربیان تیم دقایقی طولانی با شماره ۷۰ صحبت کرد اما سر آخر علیپور رفت چرا که باشگاه نمی‌توانست عدد مورد نظر علیپور را جلوی قرارداد او بنویسد.
باشگاه پرسپولیس می‌گوید برای پرداختی‌هایش سقفی قائل شده و نمی‌تواند از این سقف عبور کند اما علی علیپور حق داشت که مبلغ بالایی را تقاضا کند. در روزگاری که بازیکنان متوسط لیگ قراردادهای ۳-۲ میلیاردی می‌بندند و برخی باشگاه‌ها حاضرند پای بازیکنانی که نه ملی‌پوشند نه ستاره ۸-۷ میلیارد پول بریزند، تقاضای علی علیپور از باشگاهش اصلاً غیرمنطقی نبود بخصوص اینکه بدانیم در تمام این سال‌ها به علی ظلم شده بود.
علی علیپور پنج فصل و نیم برای پرسپولیس بازی کرد. دو سال و نیم اولش زیر سایه طارمی و نام‌های بزرگ تیم، به عنوان یک بازیکن جوان کمترین دریافتی‌ها را داشت اما عجیب اینکه حتی وقتی به عنوان ستاره لیگ مطرح شد و به تیم ملی رسید باز هم رقم دریافتی‌اش نسبت به خیلی از بازیکنان هم‌تیمی او کمتر بود.
علی علیپور در حالی از پرسپولیس جدا شد که حتی بعد از آقای گلی و رسیدن به پیراهن تیم ملی بین ستاره‌های تیمش کمترین دریافتی را داشت اما بالاترین کارآیی را ارائه داد. او به عنوان چهارمین گلزن برتر تاریخ باشگاه رسید و دینش را ادا کرد و رفت. در واقع با در نظر گرفتن تعداد گل‌هایی که او زد و دستمزدی که گرفت می‌توان به این مهم رسید که برعکس بسیاری از بازیکنان، او بیشتر از آنچه پول گرفته درخشیده و عملکردی متناسب با مهاجم تیم بزرگ پرسپولیس ارائه داده است.
علی علیپور هم مثل مهدی ترابی رفت. آنها روی هم ۲۳ گل برای پرسپولیس در لیگ نوزدهم به ثمر رساندند. یعنی درست به اندازه نصف گل‌های کل تیم. هر چند عدد گل‌ها معیار درستی برای تعیین کارآمدی آنها در تیم نبود اما با یک حساب سرانگشتی می‌توان گفت پرسپولیس نیمی از امتیازهایش را مدیون نبوغ، استعداد، تلاش و پشتکار این دو بازیکن بوده و حتی اگر بشار رسن هم بماند حالا با جدایی علیپور و ترابی تیم یحیی ضربه بزرگی خورده است. علی علیپور البته برای جدایی حق داشت. او در سنی از اروپا پیشنهاد گرفت که باید می‌رفت. علیپور البته در دو سه فصل اخیر هم از اروپا پیشنهادهایی داشت اما در آن مقطع هم رفتنش به صلاح نبود هم باید می‌ماند و دینش به پرسپولیس را ادا می‌کرد.
علیپور از پرسپولیس رفت چون باشگاه پرسپولیس نتوانست یا بلد نبود چهارمین گلزن برتر تاریخ باشگاه را حفظ کند. او در سنی بود که باید برای جهش بزرگ فوتبالی مسیر اروپایی را انتخاب می‌کرد و حالا هیچ‌کس در پرسپولیس از رفتنش شاکی و ناراحت نیست.
علی با یک اختتامیه باشکوه و گلزنی در دربی از پرسپولیس رفت اما مهم‌تر از آن نوع خداحافظی‌اش از پرسپولیس بود. متن اینستاگرامی او بعد از مسجل شدن جدایی‌اش همان چیزی بود که باید از زبان یک بازیکن بزرگ و ستاره می‌شنیدیم. او به بهترین شکل ممکن جدا شد و کامنت‌های هواداران مؤید این است که همه به جای لعن و نفرین برایش در تیم جدید آرزوی موفقیت کرده و بابت تمام شادی‌هایی که طی این چند فصل نصیب‌شان کرده از شماره ۷۰ محجوب تیم تشکر کرده‌اند.
علی علیپور رفت و هیچ‌کس نمی‌تواند او را به خاطر این جدایی توبیخ کند .قراردادش تمام شده بود و حتی خودش برای ماندن قدم پیش گذاشت اما باشگاه نمی‌خواست یا نمی‌توانست رقمی همسنگ توانایی‌های یکی از معدود مهاجمان تاپ فوتبال ایران به او پرداخت کند. حالا باشگاه پرسپولیس باید در آستانه لیگ قهرمانان آسیا دنبال مهاجمی نه در حد علیپور بدود و تلاش کند خط حمله‌اش خالی نباشد آن هم با هزینه‌ای که حتماً کم نخواهد بود ضمن اینکه قطعاً مهاجمان جوان جای علیپور را در خط حمله تیم بزرگ پرسپولیس برای رقابت با بزرگانی مثل الدحیل پر نخواهد کرد.
