علی مغانی / هر روز که اخبار ورزشی مرتبط با کرونا را مرور کنید، حتماً خبری از کمک‌های مالی هنگفت ستارگان ورزش جهان توجه شما را جلب می‌کند. در آلمان که تبدیل به یکی از کانون‌های شیوع کرونا در اروپا شده، رابرت لواندوفسکی که یک میلیون یورو به مبارزه با این بیماری کمک کرده، […]
علی مغانی /
هر روز که اخبار ورزشی مرتبط با کرونا را مرور کنید، حتماً خبری از کمک‌های مالی هنگفت ستارگان ورزش جهان توجه شما را جلب می‌کند. در آلمان که تبدیل به یکی از کانون‌های شیوع کرونا در اروپا شده، رابرت لواندوفسکی که یک میلیون یورو به مبارزه با این بیماری کمک کرده، تنها نیست و یک عزم جمعی شکل گرفته تا این بحران با کمترین خسارت سپری شود. ۴ باشگاه ثروتمند بایرن مونیخ، دورتموند، بایر لورکوزن و لایپزیش قرار است در قالب طرحی، ۲۰ میلیون یورو به تیم‌های ضعیف‌تر بوندسلیگا کمک مالی کنند تا خطر ورشکستگی رقیبان آنها را تهدید نکند. چرا که مدیران باشگاهی مثل بایرن مونیخ به این سطح از آگاهی رسیده‌اند که اگر بوندسلیگا تضعیف شود، منابع درآمدزایی خود باشگاه در طولانی مدت آسیب جدی خواهد دید و برای جلوگیری از یک زیان بزرگتر باید از رقبای ضعیف‌تر حمایت کرد.
در دنیا هم ستارگان ورزش در رشته‌های مختلف آستین‌ها را بالا زده‌اند از کریس رونالدو و مسی و امباپه تا رافائل نادال و نواک جوکوویچ و کانر مک گرگور. فوتبال و غیرفوتبال هم ندارد؛ هرکسی که به پشتوانه همین تماشاگرانی که امروز درگیر تبعات این بیماری هستند به نان و نامی رسیده، در این قصه سهیم می‌شود. اینها ستارگانی هستند که مسئولیت اجتماعی خود را فراموش نکرده‌اند، گذشته خودشان را هم از یاد نبرده‌اند و به خوبی آموخته‌اند در شرایط بحرانی، باید بخشی از ثروت و درآمد خود را به نیازمندان واگذار کنند.
اما اینجا در فوتبال ایران به جز یکی دو استثنا، جماعت فوتبالیست‌ها در برابر موج داوطلبانه کاهش دستمزدها که در همه دنیا راه افتاده، کاملاً سکوت کرده‌اند. دیر نیست روزی که بحران کرونا فروکش کند و دوباره همان جنجال‌ها و اعتراض ها و تهدیدهای اینستاگرامی برای دریافت مطالبات، آغاز شود. بازیکنان بی‌توجه به شرایط غیرمنتظره‌ای که ایجاد شده، دستمزدشان را می‌خواهند. انگار هیچ همدلی و وابستگی بین بازیکن و باشگاه وجود ندارد. کسی دلش برای آینده تیم نمی‌سوزد، چرا که اساساً مناسبات مالی فوتبال ایران، خارج از فوتبال تعیین می‌شود و کسی نگران خطر ورشکستگی نیست.
فارغ از موضوع دستمزد، خیلی از آن فوتبالیست‌هایی که عاشق استوری‌های انسان دوستانه بودند و هر روز در شمایل کنشگر و مصلح اجتماعی قد علم می‌کردند، این روزها ترجیح می‌دهند همچنان پشت گوشی‌های تلفن همراه باقی بمانند، در چالش بی‌معنی «روپایی زدن با دستمال» شرکت کنند، همچنان لایک و کامنت بگیرند و نهایتاً به بازنشر همان هشتگ #درخانه میمانیم اکتفا کنند. مفاهیمی مثل مسئولیت اجتماعی، این روزها نادیده گرفته می‌شود و این منفعت شخصی است که اولویت دارد. در چنین وضعیتی که هزاران نفر در خطر بیکاری قرار گرفته‌اند و هزاران نفر که زندگی‌شان با دستمزد روزانه می گذرد، در تنگنا قرار گرفته‌اند، «عمل کردن» و «آستین بالا زدن» کار سختی است. اگر معدود ستارگانی مثل علی کریمی را فاکتور بگیریم، سلبریتی‌های فوتبال ایران همچنان کنشگری از پشت گوشی را به هر چیز دیگری ترجیح می دهند!
