کمتر کسی است که نام «سیدامین هادی‌پور»، تنها محیطبان قطع عضو کشور را نشنیده باشد؛ محیطبانی که حین مأموریت مورد اصابت گلوله متخلفان قرار گرفت و متأسفانه پای خود را از دست داد. ماجرا از این قرار است که در فروردین ماه ۱۳۹۹، چهار فرد مهاجم بنا به دلایل نامعلوم به پاسگاه محیطبانی کارون واقع […]
کمتر کسی است که نام «سیدامین هادی‌پور»، تنها محیطبان قطع عضو کشور را نشنیده باشد؛ محیطبانی که حین مأموریت مورد اصابت گلوله متخلفان قرار گرفت و متأسفانه پای خود را از دست داد. ماجرا از این قرار است که در فروردین ماه ۱۳۹۹، چهار فرد مهاجم بنا به دلایل نامعلوم به پاسگاه محیطبانی کارون واقع در بخش مرکزی شهرستان گتوند حمله کرده و پس از درگیری با «سیدامین»، پای راست او را با اسلحه شکاری هدف حمله قرار دادند.
شدت آسیب‌دیدگی و وخامت حال وی به حدی بود که پزشکان برای حفظ جان مصدوم، پایش را از زانو قطع کردند.
این حافظ طبیعت در گفت‌وگویی دوستانه، از عدم احراز جانبازی‌اش در طول این سال‌ها گله کرده و تأکید می‌کند که تا به امروز موفق به تهیه پروتز مورد نظرش و دریافت خسارت یا بیمه بابت نقص عضو نشده است.
او شغل محیطبانی را سرشار از خاطرات تلخ و شیرین دانسته و می‌گوید: «اگر عاشق طبیعت نباشی، هیچ وقت نمی‌توانی دوام بیاوری.»
او که ۹ سال از بهترین لحظات عمرش را صرف حفاظت از محیط زیست کرده است، خاطرات نابی از طبیعت به یادگار دارد. خاطراتی که بازگو کردنش، این جمله را بار دیگر به یاد می‌آورد که «محیطبان عاشق و شجاع است؛ چراکه اگر چیزی جز این بود هرگز این شغل مقدس را نمی‌پذیرفت». او خاطرات زیادی از سال‌ها عاشقی با طبیعت ایران دارد. هادی‌پور می‌گوید: سال‌هاست مردم قصه تیرخوردنم را شنیده‌اند؛ به همین دلیل نیازی نیست تا دوباره بقچه حوادث تلخ آن حادثه را باز کرده و آن را نقل کنم. بهتر است دو خاطره دیگر از دوران خدمتم در دو پاسگاه «کرائی» و «نفت سفید» واقع در منطقه حفاظت‌شده گتوند در شهرستان شوشتر، نقل کنم تا مردم بیشتر از سختی‌ها و مشقت کار محیطبان‌ها آگاه شوند…
