اردشیر لارودی/ که راه‌های توفیق و پیروزی متعدد است و در دسترس است) کار را علیه خودت سخت کرده‌ای! به تردید افتادن، به یقین نرسیدن، دچار تذبذب شدن! زمان را از دست دادن و در دایره بی‌تصمیمی، سر خود را به هر دیواری زدن! زمان را کشتن، وقت را از دست دادن! ناگهان […]
اردشیر لارودی/
که راه‌های توفیق و پیروزی متعدد است و در دسترس است) کار را علیه خودت سخت کرده‌ای! به تردید افتادن، به یقین نرسیدن، دچار تذبذب شدن! زمان را از دست دادن و در دایره بی‌تصمیمی، سر خود را به هر دیواری زدن! زمان را کشتن، وقت را از دست دادن! ناگهان بانگی بلند را در گوش خود شنیدن که: از ساعت صفر، دوباره آغاز کردن! خبر دادن از برگزار نشدن لیگ ٢ و ٣ و انجام لیگ برتر و دسته اول! الان در همین حالیم! راهکار داریم ولی در انتخا دودلیم! یک‌سری می‌گویند: نه! بازی نکنیم! یک عده می‌گویند:… چرا نه؟ چرا نباید بازی کرد؟ مگر امروز با فردا، چه فرقی دارد؟ مگر تضمینی درباره فردا به ما داده‌اند؟ «ویروس» دچار تزلزل فکری‌مان کرده است! «کرونا» هر روز اراده ما را هم به شکلی درمی‌آورد! هر دو طایفه هم محقند! هم سلامت‌جویان بیمناک از سلامت در معرض خطر و هم کسانی که فوتبال را، تافته‌ای جدابافته نمی‌دانند و هم کسانی که به حق و حقوق و قرادادهای خود اشاره می‌کنند و بازی نکردن را عاقلانه‌تر می‌شمارند! همه راست می‌گویند! کاری به کار حقوق‌های چند میلیاردی در هر سال نداریم! کاری به کار پول‌های ساخته نشده و به دست نیامده نداریم! مقایسه حقوق کارمندان و کارگران و حقوق‌بگیران را با فوتبالی‌ها، مع‌الفارق می‌دانیم! اما باید تصمیم گرفت! یک تصمیم جامع‌الاطراف!
سپاهان و تراکتور و فولاد و بقیه
اینجا همانجایی است که اراده‌گرایی را برنمی‌تابد! و اینجا جایی است که تقابل و تخالف را دوست ندارد! در مبارزه با «ویروس کرونا» باید هم‌افزایانه حرکت کرد! برای مغلوب کردن «کووید ١٩» نباید دنبال خواست‌های متفاوت و ناجور بود! پرسپولیس و استقلال، در این راه که عجالتاً بی‌پایان هم به نظر می‌رسد، سرنوشت مشترکی دارند! سرنوشت مشترکی که سپاهان و تراکتور و فولاد و بقیه هم محکومند به این راه حل عملی: … درد مشترکی داریم که هرگز جداجدا، درمان نمی‌شود! حواس‌مان جمع باشد که به ورطه مهلک تک‌روی و یکه‌سواری و خود را تافته جدا بافته دانستن، نیفتیم! یادمان باشد که اینجا، استقلال باید با پرسپولیس و سپاهان با تراکتور و همه با همه گره بخورند! گره خوردنی استراتژیک! گرهی که باز نشود! در این جنگ، استقلال یعنی پرسپولیس و پرسپولیس یعنی استقلال و این هر دو، نیرو می‌گیرند از اتحاد با سپاهان و دیگران! مفهوم شد؟ مقبول هم شد؟ پس ساز ناسازی را بشکنیم!
جنگ ٧٢ ملت بر سر جان
آنها را که می‌گویند، جنگ یک‌بار، شیون هم یک‌بار، درک باید کرد! کسانی که می‌گویند، این تو بمیری از آن تو بمیری‌ها نیست نیز، درست می‌گویند و از فرط درست‌اندیشی و عاقبت‌اندیشی، به این تشکیک ضروری و لازم دچار شده‌اند! اندیشه کردن درباره فردای کار و بیمناک بودن از لحظه آغاز این رزم، نه بد است و نه نشانه‌ای از ترس! که حتی ترس هم در این مورد نشانه عقل است، عقل ترس! پیروزی بر «کرونا» با بی‌کلگی ممکن نمی‌شود! هر وجب از این میدان جنگ، جز با تفکر و تعقل، پیموده نمی‌شود! نه پرسپولیس که به یک جنبه بازی‌هایش نظر دارد و نه بقیه‌ای که ژرف‌بینی بیشتری را لازم می‌دانند، به گرداب ترس نگرویده‌اند! چراکه هم عقل ترس باید داشت و هم دریادلی و شجاعت لازم است و در همه حال، گوش به‌فرمان «فرمانده» باید داد: … ستاد مرکز مبارزه با کووید ١٩! هر دو طرف راست می‌گویند، هر دو طرف انباشته‌اند از حس مسئولیت! اینکه همه سالم بروند و به سلامت برگردانده شوند، چه عیبی دارد؟ عیب آنجاست که جنگ ٧٢ ملت راه می‌اندازیم و خود را می‌زنیم!
لطفاً مریض نشوید، مردم به شمای سالم نیاز دارند
نوبت به فوتبال که رسید، مرکز مبارزه با «کووید ١٩» و سایر ویروس‌ها، هم عین فدراسیون شد: یک دل و دو دلبر! یک سخنگو و چندین سخن! صبح یک حرف، ظهر یک حرف دیگر و شب گفتمانی متفاوت‌تر از بقیه روز و شب! با هر حرف، واکنشی از سازمان و ستاد مقابله با «کرونا» را شاهد می‌شویم؛ تازه به تازه! خاصیت فوتبال است گویا این گردش‌های ١٨٠ درجه‌ای که تکلیف را هم روشن نمی‌کند! فولاد اعتراض می‌کند، پیش‌شرط‌های لازم برای بازی کردن، عوض می‌شود! تراکتور زیر بار بیماری کرونای ٤ نفر از نفراتش نمی‌رود، ماشین‌سازی، نساجی و شهرخودرو هم نامه می‌نویسند و دو پای خود را در یک کفش که ما هم نیستیم! کسی به فکر لیگ برتر، گویا که نباید باشد! لیگ آسیا و تیم ملی را هم فراموش باید نمود! بازی بدون بازی و لیگ هم بدون لیگ! کارگران همه کارخانه‌ها، بازی می‌کنند -ببخشید کار می‌کنند- برای ماهی ٣،٢ میلیون تومان و صدای‌شان هم درنمی آید، ولی فوتبالیست‌ها با دریافت حقوق ماهی ١٠٠ میلیون تومان، حتی برای حفظ سلامت خود و قرنطینه شدن‌شان، کاری از پیش نمی‌برند! در قرنطینه هم بیمار و مبتلا می‌شوند!
