جاناتان اسمیت تحت فشار و بدون هیچ مدافع میانی، پپ گواردیولا تصمیم به حمله گرفت. هشت امتیاز اختلاف با لیورپول صدرنشین در حالی که خطر بیرون ماندن از جمع چهار تیم اول لیگ برتر حس می‌شد باعث می‌شد منچسترسیتی نتواند سومین لغزش را در نهمین بازی فصل لیگ برتر تحمل کند. سه مدافع میانی اصلی […]
جاناتان اسمیت
تحت فشار و بدون هیچ مدافع میانی، پپ گواردیولا تصمیم به حمله گرفت. هشت امتیاز اختلاف با لیورپول صدرنشین در حالی که خطر بیرون ماندن از جمع چهار تیم اول لیگ برتر حس می‌شد باعث می‌شد منچسترسیتی نتواند سومین لغزش را در نهمین بازی فصل لیگ برتر تحمل کند. سه مدافع میانی اصلی تیم نمی‌توانستند در ترکیب اصلی قرار گیرند و برای همین گواردیولا رودری را عقب آورد و در قلب دفاع بازی داد در کنار دیگر هافبک تیم، فرناندینیو. مربی کاتالان محکم کاری کرد و هجومی‌ترین مدافعان کناری در دسترس‌اش، ژوائو کانسلو و بنژامین مندی را برای تکمیل خط دفاعی خود به کار گرفت. دیوار مقابل آنها ایلکای گوندوغان بود که بیشتر فصل را به عنوان هافبک هجومی بازی کرده است.
نتیجه، یک نمایش کلاسیک از سیتی بود که تنها اشکالش پیروزی تنها با دو گل اختلاف بود با توجه به برتری که در سراسر مسابقه داشتند. آنچه روی کاغذ دیوانگی به نظر می‌رسید، فقط بازگشت همان برنامه بازی بود که در دو فصل منتهی به قهرمانی گذشته بارها از سیتی دیده بودیم. سیتی بر فضا و توپ مسلط بود، صبوری پیشه کرد و در نهایت از فرصت‌هایش بهره برد.
این تیم در ۴۵ دقیقه اول هفت ضربه در چارچوب داشت؛ آماری که در ۹ سال اخیر در هیچ مسابقه خارج از خانه‌ای در لیگ برتر به دست نیاورده بودند. در دقیقه ۳۹ با ضربه سر گابریل ژسوس روی سانتر برناردو سیلوا به گل اول رسیدند. شاید حضور این برزیلی در ترکیب اصلی شگفت انگیز بود در حالی که سرخیو آگوئرو روی نیمکت بود اما این هفتمین گل او در هفت حضور پیاپی در ترکیب اصلی بود و علاوه بر آن در کل بازی تهدیدی برای دروازه میزبان بود. گل او الهام‌بخش آن یک و دوهای سریعی بود که پیش از این رقبای زیادی را زمین زده بود و ۹۳ ثانیه بعد همکاری رحیم استرلینگ با داوید سیلوا به گل دوم منجر شد.
مهاجمان سیتی به روزهای اوج خود برگشته بودند، حداقل از نظر خلاقیت با وجود آنکه در بازی‌های قبل در این فصل آنطور که لازم بود، بی رحم و فرصت‌طلب نبودند. برناردو سیلوا همانطور بازی کرد که باعث شده بود گواردیولا او را بهترین بازیکن فصل قبل لیگ برتر معرفی کند، او دو بار وین هنسی را به واکنش وا داشت. کوین دبروین به تیم و به روزهای درخشانش برگشت، زمینه‌ساز یکی از گل‌ها شد اما بدشانس بود که ضربه سرش به تیرک دروازه خورد و آشکارا ناراحت بود از تکروی اواخر بازی ژسوس که می‌توانست به گل سوم تیم بینجامد.
با وجود فرصت‌هایی که خراب کردند، سیتی طوری بازی کرد که نشان داد شروع بد غیرمعمول خود در این فصل را فراموش کرده. علاوه بر آن، تصمیم گواردیولا برای نادیده گرفتن دو مدافع مستعد پرورش یافته در آکادمی سیتی، اریک گارسیا و تیلور هاروود بلیس به نفع فرناندینیو و رودری در نهایت اصلاً ریسک به حساب نیامد. او به درستی تشخیص داد پالاس مثل نوریچ و ولورهمپتون که دو شکست مدافع عنوان قهرمانی را رقم زدند، جرأت بازی هجومی ندارد. در واقع، روی هاجسون به همان فوتبال بزن در رو و مبتنی بر ضدحمله‌ای روی آورد که ده ماه قبل باعث پیروزی‌اش در ورزشگاه اتحاد شد اما تیم او در بیشتر دقایق بازی در یک سوم دفاعی خودش محبوس بود و رودری و فرناندینیو مانند هافبک‌های دفاعی در نیمه حریف بازی می‌کردند. ویلفرید زاها نمی‌توانست روی بازی هجومی خودش تمرکز کند و بارها مجبور به بازی دفاعی مقابل مندی شد، دیگر مهاجم «عقاب‌ها» جوردن آیو هم بیشتر در زمین خودشان بود تا سیتی.
زوج نابلد خط دفاعی گاهی دچار سردرگمی می‌شدند مثل یک بار که توپ را در محوطه جریمه لو دادند که منجر به یک ضربه ایستگاهی خطرناک شد. زمین خوردن بی‌وقت رودری هم زاها را در موقعیت گلزنی قرار داد که با تکل عالی رحیم استرلینگ رفع شد. دو بار هم ادرسون با واکنش‌های عالی مانع شد اما در روزی که سیتی بدون مدافع بازی کرد، درست این است که مهاجمان تیم مورد تحسین و تمجید قرار گیرند.
