یکی از رشته‌هایی که از آن انتظار کسب حداقل یک مدال در المپیک ۲۰۲۴ پاریس می‌رفت، وزنه‌برداری بود؛ رشته‌ای که طی دوره‌های گذشته همواره در ردیف مدال‌آوران قرار داشت.
وزنه‌برداری ایران با دو نماینده به نام‌های میر مصطفی جوادی و علی داوودی در دسته‌های ۸۹ و ۱۰۲+ کیلوگرم اعزام شد. جوادی ۲۴ ساله به عنوان قهرمان مسابقات جهانی ۲۰۲۳ عربستان تمریناتش را به خوبی پیگری می‌کرد، هر چند که حریفانش نیز قدرتمندتر شده بودند و همین مسئله کار او را بیش از همیشه سخت می‌کرد.
جوادی که به وضوع از دور اوجش فاصله داشت، نتوانست انتظارات را برآورده کند و با مجموع ۳۷۲ کیلوگرم و ۳۲ کیلو کمتر از قهرمان اهل بلغارستان در رده پنجم ایستاد؛ انتظاراتی که بیش از هر کسی از سوی فدراسیون و ورزشکاران به وجود آمده بود. این همان چیزی بود که جوادی در نشست خبری روز ۲۶ اردیبهشت ماه نیز به آن اشاره کرد و گفت: «حقوق هایی که از سوی کمیته ملی المپیک به ما داده بودند، خوب نبود و آنها را پس دادیم. ما متوجه شدیم روی ما برای مدال آوری حساب نکرده‌اند. ما کف حقوق یعنی ۱۵ میلیون تومان را گرفته بودیم که پس دادیم و مستقیم گفتند که هیچ مدالی نمی‌گیریم. شرایط المپیک قابل پیش‌بینی نیست. علی داوودی در جام جهانی نقره گرفت و من سال قبل در مسابقات جهانی طلا گرفتم. وقتی این مدال‌ها کسب شده و اینگونه رفتار می‌شود، جالب نیست. این نشان می‌دهد که چه تفکری نسبت به ما داشته‌اند، آن هم در حالی که من سال قبل در مسابقات جهانی با حضور همه حریفان طلا گرفتم.»
درخصوص علی داوودی نیز باید به برخی نکات اشاره کرد. از دارنده مدال نقره المپیک ۲۰۲۰ توکیو انتظار می‌رفت که حداقل رکوردهای بهتری داشته باشد. او در یک‌ضرب و با وجود آنکه وزنه ۲۰۵ کیلوگرمی را مهار کرد، اما از حریفان اصلی‌اش ۱۰ کیلو عقب افتاد و کارش برای دو ضرب بسیار سخت شد. در دو ضرب نیز حتی نتوانست عملکردی بهتر نسبت به تالاخادزه، لالایان و میناسیان داشته باشد. شاید کادر فنی می‌توانست کیلوهای کمتری بین حرکات اول و دوم به وزنه انتخابی اضافه کند، اما به هر صورت داوودی دو بار مقابل وزنه ۲۵۷ کیلوگرمی ناکام ماند و در نهایت با ۱۴ کیلوگرم رکورد کمتر نسبت به نفر سوم (میناسیان با ۴۶۱ کیلوگرم) به مقام چهارمی بسنده کرد تا وزنه‌برداری پس از سال‌ها بالاخره از دایره رشته‌های مدال‌آور برای ایران خارج شود.
بخشی از شرایط به وجود آمده برای وزنه‌برداری مربوط به کادر فنی می‌شود. اینکه چرا دو نمایندگان ایران در ۱۲ وزنه انتخابی فقط ۶ بار موفق بوده‌اند و ۵۰ درصد ناکام مانده‌اند، نکته‌ای است که کادر فنی باید به آن پاسخ بدهد. بدون شک بعد از هر ناکامی، بیشتر تیرهای انتقاد به سمت کادر فنی می‌رود و این همان نکته‌ای است که ایجاب می‌کند نواب نصیرشلال به عنوان کسی که خودش در المپیک مدال گرفته و با شرایط نیز آشنا بوده، پاسخگو باشد. بدون شک نصیرشلال به عنوان یک مربی جوان می‌تواند آورده‌های زیادی برای وزنه‌برداری داشته باشد و انتقادات نیز به معنای تخریب او و احیاناً کنار رفتنش از سرمربیگری تیم ملی نیست، اما او باید پاسخگوی عملکردش نیز باشد.
موضوع دیگر نیز مربوط به فدراسیون می‌شود. سجاد انوشیروانی از ۳۱ خرداد ۱۴۰۱ به عنوان سرپرست وارد فدراسیون شد و در اسفند همان سال نیز سکان ریاست را بر عهده گرفت. ۲۵ ماه از حضور او می‌گذرد و او در این مدت چندین بار بر هدف‌گذاری بر روی المپیک صحبت کرد. یکی از نخستین صحبت‌های انوشیروانی در روز ۲۳ اردیبهشت و پس از قهرمانی تیم ملی در آسیا بود که گفت: «عزم بچه‌ها، کادر فنی و ما این است که گام‌های بزرگ و رو به جلویی برداریم. مقاصد بعدی ما انتخابی‌های مختلف المپیک است و مقصد نهایی‌مان هم حتماً المپیک خواهد بود و یکی از مهمترین رویدادها را در سال آینده داریم.»
او همچنین روز ۱۰ دی ۱۴۰۲ و در پایان رقابت‌هیا لیگ برتر گفته بود: «با قدرت و داشته‌‌های‌مان سعی می‌کنیم به سمت المپیک قدم‌های محکمی برداریم و مطمئن هستم با این بضاعت کم در المپیک رو سفید شویم، البته نباید انتظار زیادی از ما داشته باشند.»
در نهایت نیز او ۲ بهمن ماه در گفتوگو با خبرگزاری تسنیم عنوان کرده بود: «تمام آمال و آرزوهای ما المپیک و تمرکز ما و کادر فنی فقط بر روی این رویداد بزرگ است. بچه‌ها خوب حرکت می‌کنند و امیدوارم که نتایج خوبی حاصل شود.»
این صحبت‌ها نشان می‌دهد که توقعات از وزنه‌برداری به اندازه حداقل یک مدال و ارائه عملکردی مطلوب بوده است، اما حالا که این توقعات برآورده نشده، انتظار می‌رود که بزرگان وزنه‌برداری که در فدراسیون جمع شده‌اند، خیلی زود نشست‌هایی درخصوص عملکرد وزنه‌برداری داشته باشند و خیلی زود ایرادات را برآورده کنند تا این رشته در بازی‌های آسیایی و المپیک باز هم بدرخشد و در دایره مدال‌آوران و طلایی‌های کاروان ایران قرار بگیرد.
