لید: بازی خداحافظی ملی پوشان فوتبال ایران با پیروزی خفیف آن ها برابر جوانان سخت کوش تیم ملی ازبکستان همراه بود. یک رویداد و مسابقه ای تشریفاتی که هر چند به علت عدم شرایط زمانی مناسب، به منظور آماده سازی و هماهنگی بازیکنان، از پیشتر، خیرگی نگاه ها را تلطیف کرده بود؛ اما از سویی […]
لید: بازی خداحافظی ملی پوشان فوتبال ایران با پیروزی خفیف آن ها برابر جوانان سخت کوش تیم ملی ازبکستان همراه بود. یک رویداد و مسابقه ای تشریفاتی که هر چند به علت عدم شرایط زمانی مناسب، به منظور آماده سازی و هماهنگی بازیکنان، از پیشتر، خیرگی نگاه ها را تلطیف کرده بود؛ اما از سویی دیگر نیز به دلیل استفاده “کارلوس کیروش” از ترکیبی کاملا متفاوت و بعضا غیرقابل پیش بینی، انتظارها را برای تحلیل منصفانه وضعیت تیم ملی ایران به آینده موکول کرد. اما شاید تامل بر این دو نکته، ذهنمان را نسبت به اتخاذ تدابیر تاکتیکی کادر فنی تیم ملی اندکی منسجم تر گرداند.
۱- تیم ملی مثل ازبک ها، ازبک ها مثل مراکش
هرچند که ازبک ها در بازی خداحافظی تیم اول آسیا برای حضور در جام جهانی به آینده گری دست زده و تیم ملی امید خود را روانه میدان کردند؛ اما به هیچ وجه نمیتوان تلاش هوشمندانه و بازی تاکتیکی آن ها را زیر سوال برد. چرا که جوانان ازبک با حربه انقباض مناسب در خطوط دفاعی و انبساط بموقع هنگام حمله، در زمان هایی از بازی شرایط تاکتیکی خود را بر بازیکنان ما دیکته کردند. و تنها عدم برخورداری از بازیکنان خلاق و حرفه ای را می توان مانع به ثمر رسیدن اهدافشان دانست.
جوانان باانگیزه ازبک پس از دست دادن توپ، به سرعت و با رشادت ذاتیشان بازیکنان ما را اصطلاحا پرس کرده و در ادامه با اجتماع در جلوی محوطه جریمه خودی، کانال های عمقی را مسدود می کردند. آنچنان که تک گل تیم ملی از روی یک ضربه شروع مجدد و دیگر موقعیت های خطرناک گلزنی نیز با شوت های از راه دور به دست آمد، که البته دروازبان آماده ازبک به خوبی از پس مهارشان برآمده بود. در واقع این همان بینش و تفکر تاکتیکی است، که ما با اتکا به دانش و هوشمندی کارلوس کیروش و بازیکنان شایسته مان، محکوم به اجرای کمال گرایانه ی ان در مقابل اسپانیا و پرتغال هستیم.
اما آنچه که ما را در ارتباط با این بازی ازبک ها به تامل بیشتر وا می دارد؛ نحوه مقابله با این سیاق تاکتیکی، در صورت مواجهه با آن در گروهB جام جهانی می باشد. جایی که قطعا محتمل ترین و منصفانه ترین گزینه، تیم ملی “مراکش” است.
تیمی که نقطه امید ایرانیان برای کسب سه امتیاز در گروه مرگ جام جهانی است و اگر قرار به تکرار این روش و سیاق تاکتیکی از تیم آماده و باتجربه آفریقایی باشیم، راهکارهای گلزنی و ضربه زدن تیم ملی ایران به خطوط دفاعی آن ها، قطعا باید مشخص تر و گزینه های مان نیز برای نیل به این مقصود، باید فراتر از ضربات ایستگاهی و ارسال از کناره ها باشد.
۲- همه برای یکی، یکی برای همه
قطعا همه کارشناسان و هواداران تیم ملی، این بازی دوستانه با ازبک ها را درصد بسیار ضعیف تری از توان فردی و گروهی تیم اصلی ایران در جام جهانی می شمارند. حتی با نگاهی ساده به ترکیب ابتدایی بازی نیز این ادعا به هیچ وجه گزاف به نظر نمی رسد. سیدمجید حسینی و خانزاده در دفاع وسط، قلی زاده در دفاع چپ، حضور کریم انصاریفرد در پست تخصصی علیرضا جهانبخش، حضور مهدی ترابی به جای دژاگه یا شجاعی مثال هایی از این دست هستند.
اما از زاویه ای دیگر، دست کم این نود دقیقه را می توان به عنوان یک نمونه آماری – با درصدی ضریب خطا- در شمایل کلی و تفکرات تاکتیکی سرمربی تیم ملی شریک دانست. تفکراتی که کیروش به صورت مداوم و بدون تغییر به آن مبادرت ورزیده است. و آنچه که به عنوان برگ برنده ما و کارلوس کیروش همچنان دستنخورده باقی مانده؛ غیرقابل پیش بینی بودن ترکیب و آرایش هجومی ما برای حریفان ریز و درشتمان بوده است. بازیکنانی با خصوصیات ذاتی متفاوت، که در بزنگاه ها قادر به ارائه ی نمایش متنوع و چشمگیری هستند.
تیم ملی ایران همچنان با سیستم ۴-۲-۳-۱ که شیوه مورد علاقه کیروش نیز می باشد؛ مقابل هر حریفی، به ویژه از نظر دفاعی، ما را سربلند نشان داده است. ابزار هجومی و ضربه زننده ی ما نه در گلوگاه و میدانه میدان، بلکه در کناره های زمین گماشته شده اند و با استفاده از کارهای ترکیبی و اضافه شدن پیستون ها و خلاقیت های فردی ما را به دروازه حریفان نزدیک می کنند. موفقیت در ارسال ها و ضربات شروع مجدد نیز دیگر یک ویژگی بارز و خصوصیت همیشگی تیم ملی به شمار می رود.
اما شاید همه این خصیصه های فنی و تاکتیکی تیم ملی، زیر سایه یک ویژگی اصیل و میل خدادادی دیگری از سرمربی کارکشته مان قرار گرفته که امیدمان را به پیروزی دوچندان کرده است و آن دمیدن روحیه تیمی، تمرکز بر روی اهداف والا و جنگندگی و از خود گذشتگی بر جان شاگردانش است. یک غریزه و اسلحه ای توانمند که قابل اتکاترین تاکتیک، برای شکست حریفان کهکشانی مان در روسیه محسوب می شود.
