لژیونرها نیستند و بازیکنان داخلی تمرینات را شروع کردند. سه ماهی تا بازی های آسیایی در جاکارتا فاصله است و تیم ملی ایران برای حضوری موفق در این پیکارها آماده می شود اگر چه پس از ناکامی در راهیابی به رقابت های جهانی و خروج مربی قبلی امیدها برای نتیجه گیری کم شده است. تیم […]
لژیونرها نیستند و بازیکنان داخلی تمرینات را شروع کردند. سه ماهی تا بازی های آسیایی در جاکارتا فاصله است و تیم ملی ایران برای حضوری موفق در این پیکارها آماده می شود اگر چه پس از ناکامی در راهیابی به رقابت های جهانی و خروج مربی قبلی امیدها برای نتیجه گیری کم شده است.
تیم ملی هندبال در مسابقات انتخابی رقابت های جهانی به شدت شکننده بود و ماچک را برکنار کردند تا زوران کاستاراتوویچ هدایت تیم هندبال ایران را برعهده گیرد.
همگان می دانند که توان فردی هندبالیست های ایرانی که ۱۰ تن از آنها در باشگاه های حرفه ای اروپایی بازی می کنند بالاست اما انسجام تیمی در حد یک آرزو باقی مانده و همچنان تیم ملی هندبال ناتوان از ارائه یک دوره بازی حساب شده و یکدست است.
هشت سال پیش بود که در گوانگ ژو نسل جسور هندبال ایران نایب قهرمانی آسیا را به ارمغان آورد ولی تکرار همان نتیجه به چیزی فراتر از جسارت نیاز دارد. هندبال علمی و آنالیز درست در دستور کار سرمربی جدید است تا شاید بتوان ناکامی های سریالی را از بین برد و تیم ایران را در مسیر پیروزی های بزرگ قرار داد.
در غیاب لژیونرها هم تمرین ابتدایی نفرات شناخته شده ای دارد همانند میلاد مسائلی، عباس اسدزاده، مهدی بیجاری و مهرداد صمصامی که بار اجرای تیم را هم بردوش می کشند.
ایران می تواند سرانجام میان مدعیان جدی قهرمانی دستکم در آسیا باشد؟و یا باید به همین تک جرقه ها چند ساله بسنده کرد؟در جاکارتا مشخص می شود که هندبال چگونه از وخامت کنونی اش می کاهد.
