عضو تیم پیشین هسته ای و معاون اسبق کمیتۀ سیاست خارجی شورای عالی امنیت ملی در تازهترین یادداشت خود در ان کی نیوز، شش پیشنهاد به رهبر کره شمالی درباره معامله ای هسته ای با ترامپ را مورد بررسی قرار داد. رئیس جمهور آمریکا و رهبر کره شمالی قرار است ۱۲ جوئن دیدار داشته باشند.کره […]
عضو تیم پیشین هسته ای و معاون اسبق کمیتۀ سیاست خارجی شورای عالی امنیت ملی در تازهترین یادداشت خود در ان کی نیوز، شش پیشنهاد به رهبر کره شمالی درباره معامله ای هسته ای با ترامپ را مورد بررسی قرار داد.
رئیس جمهور آمریکا و رهبر کره شمالی قرار است ۱۲ جوئن دیدار داشته باشند.کره شمالی در مقطع حساسی قرار گرفته است. بعد از ساخت بمب هسته ای وموشک های بالستیک با قابلیت حمل کلاهک هسته ای، آمریکا در موقعیت انتخاب “جنگ یا دیپلماسی” با کره شمالی قرار گرفت. ترامپ با خروج از برجام، چاره ای جزانتخاب راه دیپلماسی با کره شمالی نداشت چون او نمی توانست با خروج از برجام و جنگ با کره شمالی، همزمان دو بحران بین المللی را ایجاد و اداره کند.
کره شمالی با قدرت چانه زنی بالایی وارد مذاکرات می شود چون بمب هسته ای همراه با موشک های با قابلیت حمل کلاهک هسته ای دارد. آمریکا در این مذاکرات دست پایین را دارد چون کره شمالی توانسته تحریم های اقتصادی را چند دهه تحمل کند. تهدیدات نظامی ترامپ چیزی جز یک بلوف نیست چون میدانند جنگ با کره شمالی مسلح به سلاح هسته ای، عواقب وحشتناکی برای آمریکا خواهد داشت.
منافع اصلی کره شمالی درمذاکرات هسته ای این است که مشروعیتش به رسمیت شناخته شده، تضمین های امنیتی اش تامین شده و ساختار تحریم های بین المللی و منطقه ای علیه کشورش فروپاشد. بدست آوردن این خواسته ها مستلزم شناخت از سیاست خارجی آمریکا و سوابق مذاکرات این کشوربا دیگران است.
به عنوان سخنگوی پیشین هسته ای ایران، فردی که این مذاکرات را از ابتدا رصد کرده و کتاب بحران هسته ای ایران را تالیف کرده، آرزو دارم که مذاکرات کره شمالی با آمریکا موفق و پایدار باشد.
لذا ذیلا شش توصیه به رهبر کره شمالی دارم.
اول: توافق هسته ای ایران ملاک خوبی است. اساس این توافق برمبنای اطمینان ازعدم ساخت بمب هسته ای است که شامل بالاترین استانداردهای جهانی شفافیت و راستی آزمایی است که تاکنون یک عضو معاهده ان پی تی پذیرفته است. با این وجود بخشی از حاکمیت آمریکا هم در حزب جمهوریخواه و هم حزب دموکرات با آن مقابله کرد. لذا پیونگ یانگ باید مراقب باشد توافق هسته ای اش قربانی دعواهای سیاسی داخلی آمریکا نشود.
دوم: برجام یک توافق بین المللی است که پشتوانه قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل و آژانس بین المللی انرژی اتمی را دارد و ایران هم به تمام تعهداتش عمل کرده است. کره شمالی در یک توافق دوجانبه با آمریکا هیچ گاه نخواهد توانست از چنین ضمانت های بین المللی محکمی برخوردار باشد. با این وجود ترامپ برجام خارج را پاره کرد چون میراث اوباما بود. لذا پیونگ یانگ باید اطمینان های لازم راکسب کند تا توافقش با آمریکا، توسط رئیس جمهور بعدی آمریکا بعنوان میراث ترامپ، پاره نشود.
سوم: برجام نشان داد که منطق سیستم حکومتی آمریکا این است: “یا با ما یا برما”. اگر با آمریکا باشی میتوانی مثل اسراییل بمب هسته ای داشته باشی و مثل عربستان دموکراسی و حقوق بشر صفر داشته باشی. اما اگر مثل ایران بخواهی مستقل باشی، آمریکا به دنبال تغییر رژیم آن خواهد بود. کره شمالی هم مثل ایران، از نظر آمریکا جزء محور شرارت تلقی می شود. درحقیقت ترامپ با نابود کردن برجام، دنبال تغییر رژیم در ایران است. بنابراین پیونگ یانگ در مذاکرات باید اطمینان حاصل کند که آمریکا به استراتژی تغییر رژیم در کره شمالی خاتمه خواهد داد.
چهارم: در مذاکره با آمریکا، ابزار چانه زنی کره شمالی چیزی بجز بمب هسته ای نیست لذا هرگاه این ابزار را زود هنگام از دست بدهد، آمریکا به باقیمانده تعهداتش عمل نخواهد کرد. بنابراین پیونگ یانگ باید یک معامه فاز به فاز را دنبال کند که هردو طرف گام های متناسب و برابر برداشته وقدم به قدم عملی کنند.
پنجم: مهمترین خواسته آمریکا متوقف کردن موشک های با قابلیت کلاهک هسته ای با برد بالایی است که بتواند به خاک آمریکا برسد. بقیه موارد برای آمریکا اولویت دوم را خواهد داشت. کره شمالی درگام اول میتواند در مقابل تعلیق نمودن توسعه بمب هسته ای و توسعه برد موشک ها، همه تضمین های سیاسی-امنیتی-اقتصادی را بگیرد. به موازات عملی شدن این تضمین ها توسط آمریکا، کره شمالی هم ذخائر بمب هسته ای خود را کاهش بدهد.
ششم: پیونگ یانگ باید درک کند که سیستم سیاسی داخلی آمریکا دچار اختلاف شدید است. دولت آمریکا برجام را امضاء کرد اما کنگره آمریکا زیر بار آن نرفت. درطول مذاکرات هم جان کری می گفت که دولت اختیاری درمورد کنگره ندارد. لذا توافق هسته ای کره شمالی با آمریکا امن تر خواهد بود اگر کنگره آمریکا درکنار دولت آمریکا و شورای امنیت سازمان ملل ، آن را تصویب کند.