محمد هدایتی روزنامه نگار تیم ملی در آستانه جام ملت های آسیا حال خوبی ندارد، آن هم در شرایطی که شاید بیشتر از دوره های قبل به کسب افتخار نزدیک است. بازیکنان یک به یک از بی توجهی ها شکوه می کنند و کارلوس کی روش و همکارانش هم کماکان بر سبیل سابق اند: […]
محمد هدایتی
روزنامه نگار
تیم ملی در آستانه جام ملت های آسیا حال خوبی ندارد، آن هم در شرایطی که شاید بیشتر از دوره های قبل به کسب افتخار نزدیک است. بازیکنان یک به یک از بی توجهی ها شکوه می کنند و کارلوس کی روش و همکارانش هم کماکان بر سبیل سابق اند: نزاع با این و آن. حاشیه سازی. حالا در شرایطی که هشت سال از حضور کارلوس کی روش می گذرد، پس از پشت سرگذاشتن دو جام جهانی و در آستانه جام ملت های دوم چقدر دلمان می خواست اتفاقات به شکل دیگری رخ می داد. که اینچنین نمی شد. که حضور کی روش فرصتی می شد برای خیز اساسی فوتبالمان، چه به لحاظ فنی و چه به لحاظ فرهنگی/نمادین. نشد. بیایید تصور کنیم روندی را که دیرگونه است. خود را بسپاریم به ساخت. آرزو خیال. چه خوب می شد کی روش، دیگرگونه با فوتبالمان و آدم هایش تا می کرد. کاش می شد به گذشته برگشت و رفت سرِ چشمهِ برخی اختلافات و آن ها را همان جا خشک می کرد. آن روزی که برانکو تیمش را برد ایفمارک و آتش اختلافاتش با کی روش شعله ور شد. توپخانه هایی که سال هاست در حال تبادل آتش هستند. می شد آن روز مانع کار شد یا با اولین نشانه های اختلاف کسی می بود که می نشاندشان کنار هم، چه می دانم با ترفندی، سیاستی مانع از تداوم این کینه می شد. کاش روز اول این فدراسیون فوتبال ما کمی حرفه ای بود، کارش را بلد بود، حدود اختیارات و وظایف سرمربی اش را روشن می کرد، خیلی منطقی و حرفه ای، دیگران را درباره جایگاه سرمربی هم توجیه می کرد. هر چیز سر جای خودش. آن وقت این همه دعوا راه نمی افتاد. کاش فدراسیونی بود قوی تر که پشت محبوبیت های این و آن پنهان نمی شد. آن وقت تردید نباید کرد که کار به دعواها و این / یا آن نمی کشید. کاش اصحاب قلم و رسانه خود به اردوکشی های اضافه نمی شدند، محکم می ایستادند و صغیر و کبیر را به پرسش می گرفتند. فارغ از شخص پرستی ها می نشستند و افراد را نقد می کردند، از دستاوردهایشان می گفتند، منطقی و با استدلال. خیلی ای کاش های دیگر. که شاید اگر هرکدام محقق شده بودند امروز تیم ملی اینچنین در وطن خویش غریب نبود. تیم ملی که با رفتارهای فدراسیون، سرمربی و عوامل اش روز به روز خودش را از بخش بزرگی از جامعه فوتبال دور کرد. اما همه می دانیم که کی روش ها و برانکوها می آیند و می روند. با عملکردهایی خوب یا بد. آن چه اما برای ما می ماند همین تیم ملی است.
