در ورزش ایران حسرت ها و ناکامی های زیادی وجود داشته ولی شاید عدم راهیابی تیم فوتبال به المپیک بیش از همه آزار دهنده و تلخ است. آخرین باری که تیم فوتبال در بازی های المپیک توانست شرکت کند به بیش از ۴۰ سال پیش و المپیک مونترال در سال ۱۹۷۶ باز می گردد. البته […]

در ورزش ایران حسرت ها و ناکامی های زیادی وجود داشته ولی شاید عدم راهیابی تیم فوتبال به المپیک بیش از همه آزار دهنده و تلخ است. آخرین باری که تیم فوتبال در بازی های المپیک توانست شرکت کند به بیش از ۴۰ سال پیش و المپیک مونترال در سال ۱۹۷۶ باز می گردد. البته تیم ملی فوتبال ایران مجوز حضور در المپیک ۱۹۸۰مسکو را به دست آورد ولی به دلیل اختلافات سیاسی با شوروی سابق نتوانست در این رقابت ها شرکت کند.
حالا این روزها تیم امید با هدایت سرمربی کروات خود و ستاره های جوانی که در اختیار دارد می خواهد شانس خود را برای حضور در المپیک ۲۰۲۰ توکیو امتحان کند. توکیو که در سال ۱۹۶۴ برای اولین بار میزان تیم ملی فوتبال ایران در این رقابت ها بود. تیم کم تجربه ایران در ان سال نتوانست نتایج مناسبی کسب کند و با دو شکست و یک تساوی در همان دور اول رقابت ها حذف شد.۸ سال بعد این بار در مونیخ تیم ملی ایران توانست برای دومین بار جواز حضور در این رقابت ها را به دست آورد. برخلاف این سالها در آن دوران تیم بزرگسالان در رقابت های المپیک شرکت می کرد و ایران با درخشش ناصر حجازی از سد کره شمالی سخت کوش گذشت و به بازی های المپیک مونیخ در سال ۱۹۷۲ راه یافت.دو شکست سنگین برابر مجارستان و لهستان شاید کام اهالی فوتبال را تلخ کرد ولی پیروزی شگفت انگیز برابر برزیل که منجر به حذف آنها از این رقابت ها شد بهترین خاطره ایرانی ها از المپیک مونیخ به شمار می آید. آخرین دوره حضور کشورمان در المپیک به سال ۱۹۷۶ و بازیهای مونترال کانادا باز می گردد. ایران برخلاف دوره های قبل با اقتدار تمام توانست مجوز حضور در مونترال را کسب کند.یک پیروزی خفیف و یک شکست پیروزمندانه برابر لهستان قلدر آن سالها باعث شد ایران به عنوان تیم دوم جواز حضور در مرحله یک چهارم نهایی را به دست آورد.شکست برابر شوروی پایان کار شاگردان حشمت مهاجرانی در نمایش دلچسپ و بی نظیر المپی مونترال کانادا بود.
پس از مونترال کانادا آنچه از تیم فوتبال یا همان تیم امید به یاد داریم جز ناکامی ، تحریم و حسرت نبوده است.از ترحیم شدن رقابت های المپیک ۱۹۸۰ مسکو توسط کشورمان تا آن شکست تلخ دقایق پایانی مقابل کویت که ما را در رسیدن به بازیهای المپیک ۱۹۸۸ سئول ناکام گذاشت.از تبانی قطر و امارات در بازیهای مقدماتی المپیک بارسلون تا عدم راهیابی تیم های پرستاره سالهای ۱۹۹۶ و ۲۰۰۰ که باعث شد بازیکنانی مثل مهدوی کیا، کریم باقری، پاشازاده کاظمیان ، علی کریمی و جواد نکونام مثل بسیاری از ستاره های آن سالها در حسرت رسیدن به بازیهای المپیک بمانند.این ناکامی ها در بازیهای مقدماتی المپیک در سالهای ۲۰۰۴، ۲۰۰۸نیز ادامه یافت و تیم امید ایران حتی با وجود قهرمانی در رقابت های اسیایی و راهیابی به جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان نتوانست جواز حضور در این بازی ها را کسب کند. شاهکار سرپرست تیم امید در بازی دادن به کمال کامیابی نیا نیز باعث شد تیم خوب علیرضا منصوریان راه بزرگان قبلی را تکرار کند . شکست سنگین برابر ژاپن باعث شد ایران صعود به المپیک ۲۰۱۶ ریودژانیرو را نیز از دست دهد.
آیا با حضور ستاره های جوانی مثل صیادمنش، قائدی ، نورافکن و طاهران درتیم تحت هدایت زلاتکو کرانچار و حمید استیلی می تواند به حسرت ۴۴ ساله ورزش ایران در عدم حضور تیم فوتبال در بازی های المپیک پایان دهد؟