محمد هدایتی روزنامه نگار مجید جلالی در پایان بازی از کارشناسان و اصحاب رسانه گله کرد، که پرسپولیس خیلی هم بی بضاعت نیست، که بازیکنانش کسانی هستند که رفته اند فینال لیگ قهرمانان آسیا. درست می گوید، اما خودش هم می داند در این درستی تناقضی نهفته است. وقتی یک تیم، نه برای یک […]
محمد هدایتی
روزنامه نگار
مجید جلالی در پایان بازی از کارشناسان و اصحاب رسانه گله کرد، که پرسپولیس خیلی هم بی بضاعت نیست، که بازیکنانش کسانی هستند که رفته اند فینال لیگ قهرمانان آسیا. درست می گوید، اما خودش هم می داند در این درستی تناقضی نهفته است. وقتی یک تیم، نه برای یک بازی، بلکه چندین و چندبازی ناچار است از بازیکنانی در پست های غیرتخصصی استفاده کند، وقتی برخی بازیکنانش در تمام دوران حرفه ای شان حتی یک بازی کاملا رسمی در رده بزرگسالان نکرده اند، آن وقت بی بضاعت خواندن پرسپولیس کاملا رواست. جلایی می گوید این ها همان بازیکنان فینالند، درست. ولی در همان فینال آدام همتی بازی کرد که کل دقایق بازی باشگاهی اش احتمالا زیر ۵۰۰ دقیقه است. که اگر کس دیگری جای او بود شاید گره کار پرسپولیس در فینال هم باز می شد. کار پرسپولیس سخت بود، کار پرسپولیس سخت است؛ کماکان. اما آن ها پیش می روند، با شجاعت، تا به قول برانکو کسی بزدلشان نخواند.
به گمانم حلاوت پیروزی بر پیکان تا مدت ها نزد هواداران و بازیکنان پرسپولیس فراموش نشود. روز خوب تیم نبود، شاید در دقایقی خیلی ها فکر کردند این پرسپولیس حتی زور گل زدن ندارد. اما در تمام آن دقایق بعضا پراشتباه، وقتی پاس ها نمی رسید و دریبل ها نمی گرفت پرسپولیسی ها یک چیز را فراموش نکردند، باید بجنگند. چاره دیگری ندارند. و تنها جنگیدن است که به کار روزهای سخت می آید. فکر کنیم به اینکه به این پرسپولیس چه می شود گفت، چگونه باید توصیفش کرد؟ پرسپولیسی که زیبا هم بازی نمی کند و همه می دانیم حتی به لحاظ فنی هم مشکلاتی دارد. به نظرم بهترین توصیف برای پرسپولیس این است« راهش را پیدا کرده است». و این قصه جدیدی است. برخلاف تمام سال های پیش از برانکو که چون سالکی گم کرده راه می گشت و نمی یافت. حالا پرسپولیس دوباره یاد گرفته که بزرگی کند، و راهش معلوم است. این یافتن خود حل کننده بسیاری از مشکلات هم هست.
