هومن جعفری – دبیر سرویس ورزشی نوشتن از آدمی که نمی شناسی، سخت ترین کار دنیاست. مخصوصا اگر مرده باشد، از او هیچ ندانی و در غبار خاطره های از یاد رفته، دنبالش هم نتوانی بگردی. نوشتن از مردی که حتی نمی شود از او در فضای مجازی عکسی درست و حسابی به دست آورد، […]
هومن جعفری – دبیر سرویس ورزشی
نوشتن از آدمی که نمی شناسی، سخت ترین کار دنیاست. مخصوصا اگر مرده باشد، از او هیچ ندانی و در غبار خاطره های از یاد رفته، دنبالش هم نتوانی بگردی. نوشتن از مردی که حتی نمی شود از او در فضای مجازی عکسی درست و حسابی به دست آورد، از آن کارهاست که احتمالا آدم های عاقل انجامش نمی دهند. با این همه، حرفی که کارلوس کی روش در کنفرانس مطبوعاتی اش بر زبان آورد، می تواند اینجا توضیح خوبی باشد. اینکه دنیا فقط برای آدم های عاقل نیست.احتمالا پرویز دهداری برای این مثال، گزینه مناسبی است. مردی که انتخاب کرد تا جای عاقل بودن، عاشق باشد. آنقدر عاقل نبود تا به پیشنهاد هدایت تیم ملی در یکی از بدترین مقاطع زمانی تاریخ نه بگوید بلکه عاشقانه ریسک کرد و پای تیم ملی کشورش ایستاد. مردی که آنقدر عاقل نبود تا ستاره هایش را عزیز بشمارد و از اصول خود بگذرد و بکوشد تا با میدان دادن به ستاره ها، برای خود موقعیتی بهتر را در تاریخ فوتبال ایران دست و پا کند. مردی که آنقدر عاقل نبود تا به وقت استعفای آن چهارده نفر، به سمتشان برود و برشان گرداند.مردی شوریده و عاشق که از تیم های دسته یک بازیکن به تیم ملی آورد و نفراتی ساخت که تا سالها برای فوتبال ایران بازی کردند.
این جلد به احترام پرویز دهداری بسته شده در روزی که می شد جلد را روی تساوی بارانی پرسپولیس و تراکتور یا نتیجهب اززی استقلال و همتای خوزستانی اش بست. با این همه، به پاسداشت او و رویاهایی که در داشت، این جلد را با دست هایی خالی بستیم. بدون داشتن تصویری درست،بدون فرصتی برای جستجو و تنها در پاسداشت یک آرمان تا به مردی بپردازیم که آخر سر هم نفهمیدیم در فوتبال ایران باید چه لقبی به او داد.
