آخرین باری که منچستر یونایتد با اختلافی بیشتر از ۱۶ امتیاز با لیورپول به جدال رقیب سنتیاش رفت به سال ۱۹۹۰ برمیگردد، فصلی که ۱۸اُمین و آخرین قهرمانیِ لیگ قرمزهای مرسیساید تا امروز را به ثبت رساند. در ماه مارچ ۹۰ تیم سر الکس فرگوسن برای بقا در دسته اول (پیش از شروع دوران لیگ […]
آخرین باری که منچستر یونایتد با اختلافی بیشتر از ۱۶ امتیاز با لیورپول به جدال رقیب سنتیاش رفت به سال ۱۹۹۰ برمیگردد، فصلی که ۱۸اُمین و آخرین قهرمانیِ لیگ قرمزهای مرسیساید تا امروز را به ثبت رساند.
در ماه مارچ ۹۰ تیم سر الکس فرگوسن برای بقا در دسته اول (پیش از شروع دوران لیگ برتر) میجنگید و در رده ۱۶اُم جدول، با دو امتیاز بیشتر از منچستر سیتی، و ۲۱ امتیاز کمتر از لیورپول صدرنشین قرار داشت. لیورپول این بازی را ۱-۲ برد تا وضعیت یونایتد بدتر هم شود. بنابراین با اینکه اولدترافورد این فصل روزهای تلخ و تاریکی را به خودش دیده، فراموش نکنیم شرایط شیاطین سرخ انگلیس در همین چند دهه اخیر از این بدتر هم بوده.
اما در نهایت تمام موفقیتهای باشگاه منچستر یونایتد، در زمان حال و گذشته، در مقایسه با لیورپول معنا پیدا میکند. یونایتدیها ۲۰ قهرمانی لیگ دارند و سه بار فاتح جام باشگاههای اروپا / چمپیونز لیگ شدهاند. لیورپول هم ۱۸ بار لیگ را فتح کرده و پنج بار در اروپا تاجگذاری کرده. این عناوین و افتخارات بسیار چشمگیر است که حق پز دادن به هواداران دو تیم را میبخشد.
در حال حاضر اما لیورپول دست بالا را نسبت به یونایتد دارد. شاگردان یورگن کلوپ در حال فرداشب میزبان تیم ژوزه مورینیو خواهند بود که همچنان در لیگ بدون شکست هستند و در صدر جدول هم قرار گرفتهاند. تیمی که کلوپ ساخته مدعی جدی قهرمانی به نظر میرسد. در نقطه مقابل یونایتد و مورینیو در مسیری متضاد با دشمن قدیمیشان پیش میروند.
آخرین باری که لیورپول در لیگ یونایتد را شکست داد به فصل ۲۰۱۴-۲۰۱۳ برمیگردد، در اولین فصل یونایتد بدون سر الکس، در فصل کابوسوار دیوید مویز. اما حتی در این فصل هم دو تیم در حالی مقابل هم قرار گرفتند که اختلافشان ۱۱ امتیاز بود. اما واقعا چطور این بلا سر یونایتد آمد؟
تیم مورینیو فصل پیش به مقام دومی لیگ رسید، بهترین جایگاه آنها در دوران پسا-سر الکس، آن هم با فاصله شش امتیازی نسبت به لیورپول رده چهارمی. یونایتد به رهبری مورینیو در هر دو فصل گذشته موفق شد دروازهاش در آنفیلد را بسته نگه دارد، موفقیتی که بعید است بتوانند فردا شب یک بار دیگر تکرارش کنند.
تفاوت دو تیم در این فصل اینجاست که لیورپول با کلوپ تیمتر از قبل شده و نقاط ضعفش را پوشش داده. اما یونایتد با مورینیو بدل به مجموعهای از بازیکنان گرانقیمت شده که هیچکدام در سطحی که باید بازی نمیکنند و اتحاد و هماهنگی لازم بینشان دیده نمیشود.
مثلث خط حمله لیورپول، متشکل از محمد صلاح، روبرتو فرمینو و سادیو مانه، با اینکه هنوز به اوج فصل گذشتهاش نرسیده، ۲۰ گل در این فصل از لیگ برتر زده. چهار مهره هجومی اصلی یونایتد، یعنی روملو لوکاکو، الکسیس سانچز، مارکوس رشفورد و آنتونی مارسیال هم روی هم ۱۷ گل در لیگ زدهاند. اما تفاوت بزرگ تیم در بعد دفاعی است.
لیورپول حالا با داشتن ویرجیل ون دایک و الیسون بکر بدل به تیمی بسیار مستحکم در عقب زمین شده. آنها تا امروز فقط شش گل در لیگ خوردهاند، و فقط یکی از این گلها در خانه بوده. قرمزپوشان آنفیلد این فصل بهترین خط دفاعی پنج لیگ اول اروپا را داشتهاند. اما در نقطه مقابل یونایتد به شکل باورنکردنیای در ۱۶ بازی لیگ ۲۶ بار دروازهاش باز شده، تیمی که به رهبری مورینیو تا همین قبل از بازی با فولام و پیروزی ۱-۴ شان تفاضلی گلی منفی داشت.
مشکل دفاعی یونایتد اما صرفا مختص به مدافعیناش نمیشود. در حالیکه در لیورپول جردن هندرسون و جیمز میلنر و جورجینو واینالدو بدل به بازیکنانی بسیار قابل اعتماد شدهاند و عملا تحت آموزههای کلوپ بالاتر از پتانسیل خودشان بازی میکنند، هافبکهای یونایتد هیچکدام کارایی لازم برای تیمشان را نداشتهاند. نمانیا ماتیچ کند و ساکن است، آندر هررا کیفیت لازم برای تاثیرگذاری در بازیهای بزرگ را ندارد، ماروان فلینی پلن بی مورینیو برای گل زدن در دقایق پایانی است، فردِ تازه وارد و ۵۳ میلیون پوندی مرد نامرئی اولدترافورد لقب گرفت و پل پوگبا با تمام استعداد و تواناییهایش، انضباط لازم در مرکز زمین را ندارد.
در کل بازیکنان لیورپول با عشقی که نسبت به مربیشان دارند و با باوری که به او پیدا کردهاند، با تمام انرژی برای کلوپ میجنگند. خوشحالی دیوانهوار کلوپ با الیسون، بعد از گل ثانیههای پایانی لیورپول مقابل اورتون نشان دیگری از این رابطه گرم و نزدیک بود. مورینیو اما مدام در حال انتقاد و ایراد گرفتن از بازیکنانش است و به نظر نمیرسد گرمای چندانی در رابطه او و شاگردانش باقی مانده باشد.
در ماه مارچ ۱۹۹۰، با وجود فاصله زیاد لیورپول و یونایتد، تیم سر الکس فرگوسن نوری در انتهای این تونل میدید، تیمی که به فاصله سه سال بدل به حاکم مطلق لیگ برتر شد. تصور چنین چرخش روزگاری برای یونایتدِ مورینیو بسیار سخت و بعید است.