دویست و یکمین جدال. در تاریخی پر از منازعه. دیدار لیورپول و منچستریونایتد تنها بازی دو غول فوتبال انگلستان نیست، پرافتخارترین تیم های انگلیسی، چیزی است که با تاریخ سیاسی، اقتصادی و فرهنگی انگلستان گره خورده است. داستانی که البته هریک به شیوه خاص خود روایت اش می کنند، داستان بنادری تجاری که در دوره […]

دویست و یکمین جدال. در تاریخی پر از منازعه. دیدار لیورپول و منچستریونایتد تنها بازی دو غول فوتبال انگلستان نیست، پرافتخارترین تیم های انگلیسی، چیزی است که با تاریخ سیاسی، اقتصادی و فرهنگی انگلستان گره خورده است. داستانی که البته هریک به شیوه خاص خود روایت اش می کنند، داستان بنادری تجاری که در دوره های مختلف گوی سبقت را از یکدیگر ربوده اند، داستان مارگارت تاچر و سیاست های اقتصادی اش که لیورپولی ها را به فقر کشاند. سنت های دوباشگاه اگرچه کماکان وجود دارند، اما در روزگار ما، در عصری که سرمایه و گردشش از هرچیزی مهم تر است ، هر دوباشگاه از پرهزینه ترین تیم های جهانند. این روزها اما در اردوگاه منچستر بیش از هر چیز شبح فاجعه سرگردان است. حالا دیگر سال هاست که فرگوسن رفته، اما یونایتد هنوز «تیم» نشده است. نه دیوید مویس وارث خوبی بود نه ونگال. تیم روز به روز معمولی تر شد، تیمی در جستجو بزرگیِ گم شده. رفتند سراغ مورینیو. خیلی وقت پیش، حتی وقتی فرگوسن بود و کار می کرد، وقتی از جانشینان احتمالی اش نام می بردند اشاره ای هم می کردند به مورینیو. وقتی مورینیو آمد هواداران یونایتد خودشان را آماده کردند برای در آغوش گرفتن مجدد جام ها، چیزی که دل تنگش بودند. مورینیو قرار بود پایانی بگذارد بر دوران فترت پس از سر آلکس. آغازی باشد بر عصری نو. اما نه. نشد. حالا مورینیو در باتلاقی تمام عیار گرفته آمده است. سال اول بد نبود. اگر نبود عملکرد خیره کننده منچسترسیتی شاید یونایتد فاتح لیگ برتر می شد. اما حالا اوضاع از دست خوزه در رفته است. با مسئولان باشگاه، با رسانه ها، با هواداران، با بازیکنان و تقریبا با همه اختلاف دارد. یونایتد خرید می کند اما نه چندان باب میل مورینیو. مسئولان باشگاه درخواست های مکررش برای خرید یک دفاع وسط در کلاس جهانی را رد کردند و این چنین است که دفاع یونایتد به جایی برای نمایش افتضاح های فیل جونز و اسمالینگ بدل شده است. یک مقایسه ساده می تواند اهمیت این مسئله را نشان دهد. در سه سال اخیر بیشترین هزینه را تیم های لیگ برتر در خط دفاعی انجام داده اند. پپ در سال دوم خط دفاع تیمش را مستحکم کرد و بیشترین هزینه ها را برای این منطقه انجام داد. مثال دیگر. لیورپولِ الان را مقایسه کنید با لیورپول پیش از فن دایک. فن دایک آنقدری خوب کار کرده که جیمی کارگر او را بهترین خرید لیورپول در سی سال اخیر می داند. یونایتد اما عملا تیمی بدون دفاع است. فراموش نکنیم که در سال های قبل، مورینیو در تیم هایی مثل اینتر و چلسی با اتکا به دفاعی مطمئن توانسته بود بهترین خطوط حمله را کنترل کرده و افتخارات بزرگی را کسب کند. اوضاع آنقدری بد هست که دیگر امیدی به قهرمانی که نه، گرفتن سهمیه هم نمی رود. تفاضل گل یونایتد تا یکی دو هفته پیش منفی بود. حالا مثبت ۲ هستند در حالیکه تفاضل همشهری شان مثبت ۳۶ است. یونایتد تیمی سرگردان است. یک واقعیت را هم باید در نظر گرفت. منچستر ستاره درجه یکی ندارد، انبوهی بازیکن متوسط رو به بالا که گره چندانی از کار نمی گشایند. چندبازیکن تیم مثل پوگبا مشکلاتی دارند. هرچه هست آن در دورترین فاصله با منچستر رویاییِ سر آلکس هستند، منچستری که در آن همه چیز سر جای خودش بود. لیورپول اما حالش، حداقل در لیگ جزیره خوب است. آن ها امسال فقط قهرمانی می خواهند. خط حمله شان عالی است و با حضور فن دایک و آلیسون بکر نقطه ضعف اصلی خود را در دفاع و دروازه پوشانده اند. آن ها از همان شروع فصل اسب شان را برای قهرمانی زین کردند. لیورپول در ۱۶ بازی انجام شده، ۱۶ امتیاز بیشتر از یونایتد امتیاز گرفته است. با این حال آن ها هم چالش هایی دارند. مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا نشان داد که لیورپول تا چه حد آسیب پذیر است؛ هر سه بازی خارج از خانه خود را باختند و حتی یک گل هم نزدند. نوسان تیم بالاست، یک روز چون آتشی پرشراره و روزی دیگر شعله ای کوچک که به هیچ روی در نمی گیرد. مسئله دیگر خط میانی تیم است. نفرات خط میانی کارگرند، خوب می جنگند اما خلاقیت لازم را ندارند، این است که گاهی بازی تیم خیلی راحت به بن بست می خورد، بخصوص برابر تیم هایی که با فاصله منطقی میان خطوطشان پرس را خوب انجام می دهد. بلایی که پاری سن ژرمن در بازی برگشت سر لیورپول درآورد. کلوپ مربی جذابی است، تیم به لحاظ انگیزشی عالی است، شیوه منحصربفردی در پرسینگ دارد، اما گاهی به نظر می رسد خلاقیت تاکتیکی و فنی در تیم کم است و بیش از حد متکی بر بازی با فشار بالاست. باخت در آنفیلد مورینیو را بیش از پیش تحت فشار قرار می دهد. آن ها کم کم نشان می دهند که واقعا از پس تیم های بزرگ بر نمی آیند. از آن سو لیورپول در این فصل هنوز نباخته و می داند نباید بلغزد، چون یک سیتیِ آماده هست که وقتی می رود صدر، سخت پایین می آید. دو تیم حال متفاوتی دارند، اما این نبرد تاریخی همیشه دیدنی بوده و خواهد بود.
پوچتینو: تاتنهام در ژانویه هم خرید زیادی نمی کند
مائوریسیو پوچتینو تایید کرد که انتظار ندارد در پنجره‌ی نقل و انتقالات ژانویه از سوی تاتنهام شاهد تحرکات قابل توجهی باشد. مائوریسیو پوچتینو سرمربی تاتنهام اعلام کرد که انتظار تحرک قابل توجهی از طرف باشگاه تاتنهام در پنجره نقل و انتقالات ماه ژانویه ندارد. این در حالی است که تاتنهام در فرصت نقل و انتقالات تابستانه هم فعال نبود و حتی یک چهره‌ی جدید به این تیم اضافه نشد. اما عدم سرمایه‌گذاری تاتنهام در فصل جاری تاثیر چندانی روی نتایج تیم پوچتینو در مستطیل سبز نداشته و شاگردان پوچتینو در حال حاضر در لیگ برتر در جایگاه سوم قرار دارند. پوچتینو در این باره گفت:” اگر در ژانویه هم هیچ بازیکن جدیدی را به خدمت نگیریم ناراحت نمی‌شوم. من خوب می‌دانم که فرصت نقل و انتقالات ژانویه برای باشگاه‌ها خیلی دشوار است. نگاهی به فهرست بازیکنهایی که در ماه ژانویه به تیم‌هایشان اضافه شده‌اند بیندازید، آنها اغلب برای جا افتادن در ترکیب تیم دچار مشکل شده‌اند”. پوچتینو که با خبرنگاران گفت و گو می‌کرد در ادامه‌ی اظهاراتش گفت:” بعضی وقتها اگر تیمی بازیکن مناسب را برای خریدن پیدا نکند بهتر است دست نگه دارد و بی‌دلیل سرمایه‌اش را خرج نکند. نمی‌دانم خرید بازیکنان جدید در حال حاضر برای روحیه‌ی تیمی ما بهتر است یا نه. واقعیت این است که گاهی اوقات اضافه شدن برخی چهره‌های جدید می‌تواند به نفع روحیه‌ی تیمی باشد ولی این در همه‌ی موارد صادق نیست”. پوچتینو درباره‌ی ترکیب فعلی تاتنهام گفت:” مثل همیشه در تیم ما کسی که بیشترین شایستگی را داشته باشد بازی خواهد کرد. همینطور که می‌دانید من از عملکرد تیمم رضایت کامل دارم”.

لینک کوتاه :