محمد جوادی فر روزنامه نگار شاید هیچ کدام از ما لحظه ای که علیرضا بیرانوند پنالتی رونالدو را گرفت در خاطرمان نبود که او بازیکن کدام باشگاه است یا وقتی امید ابراهیمی به مانند یک سرباز از جان گذشته در میانه میدان نبرد با مراکش می جنگید به این فکر نکردیم که او قبل از […]
محمد جوادی فر
روزنامه نگار
شاید هیچ کدام از ما لحظه ای که علیرضا بیرانوند پنالتی رونالدو را گرفت در خاطرمان نبود که او بازیکن کدام باشگاه است یا وقتی امید ابراهیمی به مانند یک سرباز از جان گذشته در میانه میدان نبرد با مراکش می جنگید به این فکر نکردیم که او قبل از امدن به روسیه پیراهن آبی به تن داشته است. حتی همه آنهایی که از مهدی طارمی دلخور و ناراحت بودند با اشک های او بغض کردند و حسرت خوردند.تابستان امسال برای همه ما هشتاد میلیون نفر ایرانی سه شب خاطره انگیز و رویایی را بر جا گذاشت. لحظاتی که همه فارغ از آن فشارهای اقتصادی کمرشکن چند ساعتی را با یک آرزو و رویای مشترک گذراندیم.حالا زمستان از راه رسیده است و باز همان رکود و نخوت سراسر وجود ما را فرا گرفته است.این بار حتی شرایط سخت تر از روزهای قبل از جام جهانی روسیه است. تیم ملی و سرمربی هشت ساله اش آن محبوبیت و مقبولیت سال های گذشته را ندارند و به نوعی شاید کیروش روزهای آخر خود روی نیمکت ایران را تجربه می کند. کارلوس کیروش در این هشت سال بسیار شبیه ما ایرانی ها شده و دیگر خبری از ان آدم با سیاست و شاید حرفه ای نیست.شرایط طبق چیزی که خود او پس از بازی دوستانه با فلسطین عنوان کرد ناامید کننده و مایوس کننده است. ولی شاید جملات اخر او در کنفرانس مطبوعاتی رگه هایی از همان کارلوس کیروش سالهای گذشته را به ما نشان می داد. نگران نباشید ما اینجا آمده ایم که با تمام توان بجنگیم و برای هواداران از جان مایه خواهیم گذاشت. او انگار به خوبی می داند چگونه تیم را از لحاظ روانی برای این گونه تورنمنت ها و رقابت ها اماده و مهیا کند. روحیه جنگیدن و مبارزه را با ایجاد دشمن های متعدد به شاگردانش یاد می دهد و از انها می خواهد که در مقابل آنها صف ارایی کنند. درست مثل روزی که در بازی برگشت مقابل کره جنوبی و در جریان رقابت های مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل با ایجاد جنگ روانی مقابل سرمربی چشم بادامی ها شاگردان خود را به جنگجویانی خستگی ناپذیر بدل کرد.در آن روز به یاد ماندنی ایران با تک گل قوچان نژاد کره جنوبی را در خاک خود شکست داد و کارلوس کیروش با مشت های گره کرده به علامت پیروزی در مقابل دیدگان آنها رژه رفت.
حالا اما پیرمرد پرتغالی دشمن را از میان داخلی ها انتخاب کرده است. او در مصاحبه ها و پست های اینستاگرامی از خجالت همه در امده و خود را تنها و تیم ملی را مظلوم نامیده است. کیروش شاید می خواهد با این حربه به جنگ رقبای آسیایی برود و این بار به همه نشان دهد که او هنوز همان مرد پرتلاش و جنگجوی همیشگی است.قهرمانی در جام ملت های اسیا می تواند او را دوباره به چهره اول تبدیل کند و به نوعی اول شدن در امارات می تواند زمینه ساز وداعی شکوهمند برای مردی باشد که هیچ گاه از مواضع خود کوتاه نیامد.
