«شیار ۱۴۳» فیلمی محترم اما متوسط است. یک ملودرام جنگی که سعی می‌کند قصه‌اش را در بستری واقعی و رئال تعریف کند؛ هرچند در بخش‌هایی ضد جنگ نیز می‌شود. فیلم در بحث دقت به جزییات و شخصیت بخشیدن به اشیا و فضا بسیار موفق بوده است؛ نمونه‌اش هویتی است که به رادیوی همراه زن می‌بخشد […]
«شیار ۱۴۳» فیلمی محترم اما متوسط است. یک ملودرام جنگی که سعی می‌کند قصه‌اش را در بستری واقعی و رئال تعریف کند؛ هرچند در بخش‌هایی ضد جنگ نیز می‌شود. فیلم در بحث دقت به جزییات و شخصیت بخشیدن به اشیا و فضا بسیار موفق بوده است؛ نمونه‌اش هویتی است که به رادیوی همراه زن می‌بخشد و کارکرد اثرگذاری که از تلفن می‌گیرد. علاوه بر این در ترسیم فضای روستا و پرداخت رابطه بین افراد نیز خوب عمل کرده است اما اتفاقا همین دقت در جزییات به این دلیل که باعث شده به کلیت اثر و روایت آن کمتر توجه کند، از نقاط ضعف فیلم هم محسوب می‌شود.
داستان با استفاده از خاطره‌گویی چند شخصیت جلوی دوربین درباره شخصیت اصلی فیلم، «الفت»؛ با بازی خوب «مریلا زارعی»، و با سکانس و صحنه‌ای که در انتها نیز تکرار می‌شود، قصد داشته از نوع روایت خطی و کلاسیک فاصله بگیرد اما این تغییر در سیر خطی زمان نتوانسته به روایت، عمق و تودرتویی ببخشد و همه‌چیز در سطح می‌گذرد. مشکل دیگر فیلم قهرمان قصه است؛ زنی زجرکشیده که حتی قبل از رفتن تنها پسرش به جبهه نیز رنج‌کشیده بوده است. قهرمانی که قرار است انتظارش در فیلم نشان داده شود ولی انتظار این به‌اصطلاح قهرمان، غیر از دو سه صحنه که به دیدار اسرای آزاد شده می‌رود، منفعلانه است، کنش‌مند نیست و ماجرا ندارد؛ بنابراین فیلم بعد از نیم ساعت افت می‌کند، خسته‌کننده می‌شود و این مسئله ربطی به ریتم کند فیلم ندارد که در خدمت فرم اثر است.
مسئله دیگر، جاماندن کلیه شخصیت‌ها از روند زمانی قصه است؛ به‌طوری‌که زمان زندگی درون فیلم (و نه‌فقط مدت‌زمان خودِ فیلم) می‌گذرد و آدم‌ها پیرتر و شکسته‌تر می‌شوند اما اتفاقی رخ نمی‌دهد و درنهایت کارگردان انگار وقتی که خیلی دیر متوجه این نکته می‌شود، به این فکر می‌افتد که شخصیت پادرهوای «جواد عزتی» را به‌مثابه تفنگ چخوف شلیک کند. این‌جاست که بی‌مقدمه سروکله شیار ۱۴۳ پیدا می‌شود تا دوباره فیلم به قاعده‌ای که از ابتدا تعیین کرده، پشت پا بزند و یک خواب، سرنوشت فیلم را معین کند.
می‌شود این نوشته را همین‌طور ادامه داد و راجع به مشکلات بسیار و نقاط مثبت فیلم نوشت؛ مثل خودِ فیلم که می‌توانست همین‌طور تا ابد ادامه پیدا کند (اگر که آن پایان مؤثر، به لحاظ سانتی‌مانتالیسم و بد، به خاطر دور بودن از بافت کلی اثر، وجود نمی‌داشت)، اما شیار ۱۴۳ به محترم بودن کفایت می‌کند و فراتر نمی‌رود.
