درمان هایی که برای اطفال (ADHD) به کار میرود میتواند به چهار دسته تقسیم گردد: آموزش پدر و مادر آموزش آموزگاران بکارگیری کلاسهای ویژه درمان دارویی و درمانهای روان شناختی توسط دکتر متخصص. آموزش پدر و مادر و معلمین قسمت مهمی از درمان را تشکیل میدهد و شامل دو بخش است: ۱- آموزش برای شناخت بیماری […]
درمان هایی که برای اطفال (ADHD) به کار میرود میتواند به چهار دسته تقسیم گردد:
آموزش پدر و مادر
آموزش آموزگاران
بکارگیری کلاسهای ویژه درمان دارویی و
درمانهای روان شناختی توسط دکتر متخصص.
آموزش پدر و مادر و معلمین قسمت مهمی از درمان را تشکیل میدهد و شامل دو بخش است: ۱- آموزش برای شناخت بیماری توسط دکتر متخصص ۲- آموزش برای بکارگیری شیوههای درمانی.
انتظار میرود معلمان عزیز مقطع ابتدایی با عنایت به مطالب فوق در جلسات معلم با اولیاء موارد را متذکر شوند. با این عمل میتوان با یک تعامل دوطرفه از پیدایش مشکلات بعدی ممانعت نمود.
دانستن این نکته لازم است که درمان سریعی برای این مشکل وجود ندارد، میبایست اول سعی کنیم این مشکل را در همان مقطعی که هست کنترلش کنیم.:
۱- بچهها کارهایی را انجام میدهند که ما انجام میدهیم: پدر و مادر الگوی فرزند خود هستند آنچه آنها انجام میدهند آنها نیز طوطی وار انجام میدهند یادمان باشد برای یاد دادن کاری باید خودمان هم انجام بدهیم نه فقط صحبتش را بکنیم ما بایست از کلمه لطفاً بهره ببریم تا آنها نیز آنرا بیاموزند.
۲- آنها را ترغیب به امورات خوب بکنیم: در قبال پیشرفت و انجام کار خوب ترغیب شوند، ترغیب در قبال کار خوب ولو با جملههای مثبت، من به تو افتخار میکنم که فرزند من هستی!!!
۳-برقراری ارتباط مستقیم و قوی: با او ارتباط قوی و رو در روی داشته باشیم در مقابلش قرار بگیریم، وقتی ما به فرزندمان نزدیک میشویم و از دریچه قدرت (بلند قدی، قوی بودن و …) استفاده نکنیم، بنشینیم و با او حرف بزنیم هم قامت و هم کلام احساسی او شویم.
۴- شنونده خوبی برای گفتههای آنها با شیم: بگذاریم عقایدش را بگوید تا گرفتار نا امیدی نشوند بنوعی آنها بایست انرژی گفتاری خود را تخلیه کنند در این راه باید حوصله و وقت بگذاریم.
۵- به قولهایمان عمل کنیم: سعی کنیم قولهایی بدهیم که از عهده انجام آنها بر بیائیم.
و آنها نیز بیاموزند که به وعدهای خود عمل کنند.
۶- لوازم با ارزش را از دسترس آنها دور کنیم: به خاطر رفتارهایشان که غالباً تکانشی و بیقانون است بایستی پیشگویی کنیم و برای فقدان برخورد فیزیکی با لوازم با ارزش و قیمتی آنها را دور از دسترس قرار دهیم تا با این کار جلوی ضرر مادی و رنجش بعدی را بگیریم.
۷- مشخص کردن مرزها: خط کشیها، دایره حرکتی میبایست میزان دخالت در امورات فرزندانمان رامشخص کنیم و لزوم انجام آن را بسنجیم و میزان جواب منفی به آنها را پائین بیاوریم تا از پیدایش کشمکش جلو گیری شود.