افزایش احتمالی تیم های جام جهانی ۲۰۲۲ به ۴۸ تیم، اتفاقی است که می تواند روی پروسه انتخاب سرمربی تیم ملی تاثیرگذار باشد. به گزارش “ورزش سه”، با قطعی شدن جدایی کارلوس کی روش از تیم ملی، حالا بعد از ۸ سال بار دیگر انتخاب سرمربی برای این تیم، مهمترین سوژه فوتبال ایران است. در […]
افزایش احتمالی تیم های جام جهانی ۲۰۲۲ به ۴۸ تیم، اتفاقی است که می تواند روی پروسه انتخاب سرمربی تیم ملی تاثیرگذار باشد.
به گزارش “ورزش سه”، با قطعی شدن جدایی کارلوس کی روش از تیم ملی، حالا بعد از ۸ سال بار دیگر انتخاب سرمربی برای این تیم، مهمترین سوژه فوتبال ایران است. در همین مدت کوتاه گزینه های مختلفی مطرح شدند که البته بیشتر آنها مطمئنا در حد بازی رسانه ای باقی خواهند ماند. در مورد اینکه مربی جدید باید چه ویژگی هایی داشته باشد و چه فاکتورهایی برای انتخاب او باید در نظر گرفت، نیز صحبت های زیادی شده اما نکته ای که کمتر به آن توجه شده، تاثیر افزایش احتمالی تیم های جام جهانی ۲۰۲۲ از ۳۲ به ۴۸ تیم است.
از زمان حضور جانی اینفانتینو روی صندلی ریاست فیفا، او به طور جدی به دنبال افزایش تیم های جام جهانی بود و در نهایت قرار شد این رقابت ها از جام جهانی ۲۰۲۶ با ۴۸ تیم برگزار شود؛ با ۱۶ گروه سه تیمه و پس از آن رقابت های حذفی که تعداد بازی های جام را از ۶۴ به ۸۰ افزایش می دهد.
اما اینفانتینو به این اکتفا نکرد و سخت به دنبال این است که این افزایش تیم های جام جهانی را از قطر ۲۰۲۲ عملی کند. در حالی که کشور میزبان چندان تمایلی به این کار ندارد، اینفانتینو حمایت تعداد زیادی از اعضای فیفا را همراه دارد و ممکن است در نهایت این تصمیم که جنبه های اقتصادی زیادی هم دارد را به اجرا بگذارد.
در صورتی که این اتفاق رخ بدهد، سهمیه آسیا از چهار و نیم سهمیه به هشت و نیم سهمیه افزایش پیدا خواهد کرد و این معنای آن است که از این به بعد، قدرت های سنتی آسیا، با خیال راحت راهی جام جهانی خواهند شد و این تیم های درجه دو مانند عراق، ازبکستان، چین و … هستند که برای کسب سهمیه جام جهانی مبارزه خواهند کرد.
در چنین شرایطی، شاید این موضوع تاثیر مستقیمی روی انتخاب سرمربی تیم ملی هم داشته باشد. در صورتی که تعداد تیم های جام جهانی ۲۰۲۲ همان ۳۲ تیم و سهمیه آسیا چهار و نیم باقی بماند، این به معنای راهی دشوار برای رسیدن به جام جهانی دارد و حضور یک مربی بزرگ که بتواند این مسیر را هموار کند، ضروری تر به نظر می رسد اما سوال این است که اگر قرار باشد آسیا هشت و نیم سهمیه در جام جهانی قطر داشته باشد، باز هم باید با استراتژی مشابهی به دنبال مربی باشیم؟
رقابت های مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۲ از تابستان آینده آغاز می شود و اگر قرار باشد ایران یکی از چهار و نیم سهمیه جام جهانی ۳۲ تیمه را کسب کند، جای ریسک زیادی باقی نمی ماند و انتخاب مربی ای که در کوتاه ترین زمان بتواند فلسفه اش را در تیم جا بیندازد و کاملا تیم را در دست بگیرد، گزینه معقول تری به نظر می رسد.
ولی در حالت دوم، کسب یکی از هشت و نیم سهمیه شاید کار چندان دشواری نباشد و این به مربی جدید این فرصت را می دهد که تا جام جهانی آینده که حدود ۴ سال دیگر (پاییز سال ۲۰۲۲) برگزار می شود، آزمون و خطاهای بیشتری داشته باشد و حتی دست به تغییر نسل و شیوه بازی تیم بزند. در این صورت شاید گزینه ای ناشناخته تر اما باانگیزه تر، چیزی شبیه به حضور فیلیکس سانچس روی نیمکت قطر، انتخاب واقع بینانه تری باشد. به این ترتیب، برای این انتخاب، محدودیت زمانی هم کمتر مطرح است و این به فدراسیون کمک می کند تا در یک محدوده منطقی، به گزینه نهایی برسد.
البته همه اینها احتمالاتی است که در نهایت به تصمیم فیفا در مورد تیم های جام جهانی ۲۰۲۲ برمی گردد؛ تصمیمی که برای نهایی شدن آن باید مدتی صبر کرد.
