آی اسپورت – این روزها فوتبال اروپا با یک مبارزه جدی روبه‌رو است، بازیکنان سیاه‌پوست به رهبری رحیم استرلینگ دارند با پدیده نژادپرستی مقابله می‌کنند، اروپا دارد با خودش این جمله را تکرار می‌کند که چرا هنوز در قرن بیست و یکم باید به خاطر رنگ پوست کسی را نامحترم بشمارند و کلماتی که در […]
آی اسپورت – این روزها فوتبال اروپا با یک مبارزه جدی روبه‌رو است، بازیکنان سیاه‌پوست به رهبری رحیم استرلینگ دارند با پدیده نژادپرستی مقابله می‌کنند، اروپا دارد با خودش این جمله را تکرار می‌کند که چرا هنوز در قرن بیست و یکم باید به خاطر رنگ پوست کسی را نامحترم بشمارند و کلماتی که در شان نیست را به زبان بیاورند، مگر همین رنگین‌پوستان بخشی از موفقیت‌های یک تیم، یک باشگاه، یک فوتبال و شادی‌های مربوط به آن نیستند، آنها چرا باید در معرض حمله‌های گروه‌های افراطی باشند؟ سفیدهای رادیکال در خودشان چه چیزی بالاتر از دیگران می‌بینند که این طور اجازه خشونت چه زبانی و چه غیرزبانی به خود می‌دهند، مثلا لیورپول و خط حمله آن را مثال بزنیم، یک مسلمان عرب به نام محمد صلاح در کنار یک سیاه‌پوست مسلمان به نام سادیو مانه و یک برزیلی لاتین کنار هم اتحادی ویرانگر را تشکلیل داده‌اند تا موفقیتی ماندگار را بسازند، این اتحاد چرا به سکوها منتقل نمی‌شود؟ برای همین است که فوتبال اروپا دارد به قوانین سخت‌تر و مجازات‌های سنگین‌تر برای نژادپرستان فکر می‌کند.
راستش این مساله خیلی محدود و منحصر به زمین فوتبال نیست، این مساله آن قدر پررنگ است که در همین اسکار ۲۰۱۹ لااقل سه فیلم به ماجرای نژادپرستی پرداخته بود و تحسین شد، فیلم روما روی زندگی یک مکزیکی و دو فیلم بلک کلنزمن و گرین بوک (کتاب سبز) هم روی ماجرای رابطه میان سیاه‌پوستان و سفید پوستان کار کرده بودند، می‌خواهم بگویم آنها مساله را درک کرده‌اند و می‌خواهند هم با شیوه‌های تبیهی و هم با شیوه‌های فرهنگی به جنگ آن بروند و نژادپرستی را درمان کنند. آیا فوتبال ایران هم مساله‌ای را که دارد در کنه جامعه علاقه‌مندان به فوتبال در حال رخ دادن است، مساله می‌داند تا به درمان آن بپردازد؟
قبل از بازی‌های روز گذشته فوتبال ایران، فقط کافی بود که ویدئوهایی که در فضای مجازی پخش شده را نگاه می‌کردیم تا از یک درد، وجودمان درد بگیرد. هواداران رشتی به مردم آذری توهین ناموسی می‌کردند، سپاهانی‌ها به راحتی نامحترمانه‌ترین جملات را نثار تهرانی‌ها می‌کردند و هواداران پرسپولیس هم کم نمی‌آوردند، تبریزی‌ها که گویی دنیا را نمی‌توانند بدون عینک شهر به شهر تماشا کنند، هر چیزی را به این موضوع ربط می‌دهند، حتی گل خوردن دروازه‌بان خود را به زادگاه او ربط می‌دهند و مالک این تیم بی‌توجه به این که همین چند هفته قبل، سایپا استقلال را از دایره مدعیان دور کرد، لیگ را به دو بخش تهرانی‌ها و غیر تهرانی تقسیم کرد…این چه نگاه مذمومی است که دارد در فوتبال ما شکل می‌گیرد؟ آیا می‌توان این نگاه را به بالاتر از فوتبال تعمیم داد؟
این حجم از خشم، از احساس تبعیض بی‌منطق فوتبالی، از تحقیر حریف، دیگر نامش کری فوتبالی نیست، این دیگر یک بیماری است، یک بیماری که باید درمان شود، ما هوادار فوتبال هستیم که از آن لذت ببریم و در مقابل ما کسانی هستند که می‌خواهند فوتبال را بهانه کنند تا عقده‌های‌شان را فریاد بزنند، این فوتبال سهم کدام ما است؟
فدراسیون فوتبال کدخدامنش ما هم که می‌خواهد همه چیز را زیر فرش مخفی کند و آن قدر مدارا می‌کند که یک بازیکن به خود جرات می‌دهد، هواداران حریف را تهدید کند که به شهر ما نیایید…شهر شما؟ این همان نگاهی است که برای اینستاگرام و چندتا لایک ساخته شده و باعث می‌شود در همه طول مسابقه هم دنبال ایجاد تنش باشد ….
اگر تمام مصالح دنیا را هم گرد بیاورید، نمی توانید این مرزهای ابلهانه را در فوتبال ساخت، تیم‌های فوتبال از مصالحی غیرهمگن ، ساختاری همگن می‌سازند در پرسپولیس و استقلال و سپاهان و تراکتورسازی، بازیکنانی از تهران و اصفهان و رشت و آبادان و قائم شهر و …دور هم جمع می‌شوند و بدون نگاه به شناسنامه‌های یکدیگر، تیم می‌شوند، هواداران فوتبال اگر به دیگران فحش می‌دهند گاهی به بازیکنی اهانت می‌کنند که بیشتر از همه دوست دارند. فوتبال منطق خودش را دارد، در فوتبال رقیب داریم، دشمن نه! این سنگ‌هایی که می‌زنید فقط برای دشمنان به کار می‌رود، آیا به صرف این که یکی تیمی را دوست دارد که تیم محبوب شما نیست، دشمن شما محسوب می‌شود؟ نه! لیاقت خود شما هم این نیست. بیایید با هم کری بخوانیم، تند و تیز، اما کری بخوانیم نه این که همدیگر را تا دم مرگ ببریم!
