علیرضا جوادی روزنامه نگار بعد از سه سال ناکامی و حذف در مرحله یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا، بارسلونا با حذف منچستریونایتد، این فرصت را پیدا کرد تا در مرحله نیم‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا حاضر شود و خود را آماده رقابت قهرمانی کند. رقابتی که قهرمانی در این دوره از آن، هم برای بازگشت اوج […]
علیرضا جوادی
روزنامه نگار
بعد از سه سال ناکامی و حذف در مرحله یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا، بارسلونا با حذف منچستریونایتد، این فرصت را پیدا کرد تا در مرحله نیم‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا حاضر شود و خود را آماده رقابت قهرمانی کند. رقابتی که قهرمانی در این دوره از آن، هم برای بازگشت اوج و هم به این دلیل که فینال رقابت‌ها در مادرید برگزار می‌شود، اهمیت بالایی دارد. فینال مادرید همان نقطه‌ای است که می‌تواند باعث تبدیل فوتبال به جایی برای نشان دادن اختلافات سیاسی شود و اثرگذاری خود را بر جامعه نشان دهد. در طرف دیگر هم لیورپول با حذف بارسلونا و قهرمانی در فینال واندا متروپولیتانو، این فرصت را دارد تا پایان تلخ فصل گذشته را فراموش کند و حتی این شانس را دارد که با فتح لیگ برتر انگلستان، دو جام باارزش فوتبال دنیا را تصاحب کند.
مصدومیت فیرمینو؛ دردسر آقای معمولی
لیورپول در این فصل با خرید‌های پر تعداد، بیشتر ضعف‌های خود را پوشش داده است؛ اما آنها هنوز در پست شماره ۹، یعنی پست روبرتو فیرمینو، دچار مشکل هستند، یک فلش بک به بازی با پاری‌سن‌ژرمن در مرحله گروهی این فصل به‌خوبی یادآوری می‌کند که دنیل استوریج، باوجود زدن یک گل نتوانست، آن‌طور که انتظارات از او می‌رود بازی کند و وظایفش را انجام دهد و این بابی فیرمینو بود که باوجود مصدومیت از ناحیه چشم و بازی به‌عنوان یار تعویضی، عملکرد درخشانی از خود به‌جا گذاشت و گل پیروزی لیورپول را به ثمر رساند. در این بازی هم نیمکت‌نشینی فیرمینو، کلوپ را مجبور به استفاده از واینالدوم، به‌عنوان شماره ۹ کاذب کرد، اتفاقی که در جریان بازی جواب نداد و بازیکنان بارسلونا خیلی سریع، واینالدوم را از جریان بازی خارج کردند. بالاخره کلوپ ریسک بازی دادن به فیرمینو را پذیرفت و به بابی فرصت بازی کردن در نیوکمپ داد؛ اما این بازیکن برزیلی نتوانست مانند بازی با پاری‌سن‌ژرمن، توانایی‌های خود را اثبات کند و تعویض طلایی مربی لقب بگیرد.
فن‌دایک مقابل مسی؛ تسلیم مدافع
بازی لیورپول مقابل بارسلونا، یک تقابل جذاب را هم در دل خود داشت؛ تقابلی که مسی در مقابل مدافع سرسخت هلندی یعنی فن‌دایک قرار می‌گرفت. مدافع لیورپولی‌ها با آمار فوق‌العاده یک فصل بدون دریبل خوردن پا به نیوکمپ می‌گذاشت؛ اما عملکرد فن‌دایک کاملا خلاف انتظار پیش رفت، او روی گل‌های اول و دوم مقصر بود و مقدمات حذف زودهنگام قرمز‌ها را فراهم کرد. در طرف دیگر اما مسی برای بار دیگر معنای تازه‌ای به کلمه نابغه بخشید، ابتدا با خلق یک موقعیت گلزنی کم‌نظیر برای روبرتو و گل کردن توپ برگشتی، یک گام دیگر به سمت جاودانگی حرکت کرد و سپس با آن کاشته دیدنی که مهارش برای هر دروازه‌بانی غیر ممکن به‌نظر می‌رسد، نبوغ را معنا کرد. گل اول مسی یک نکته دیگر هم داشت، تسلیم شدن و تعرف عجیب فن‌دایک که حسابی تعجب‌ها را برانگیخت، تسلیم شدنی که از جنس درماندگی و استیصالی‌ست که هر مدافعی درنهایت مقابل مسی تجربه خواهد کرد. مسی توانست با درخشش خود، بارسلونا را یک گام دیگر به کسب قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا نزدیک‌تر کند و خودش هم به کسب جایزه‌های فردی نزدیک‌تر شود.
آرتورو ویدال؛ جنگندگی هافبک شیلیایی
بارسلونای والورده را می‌توان بیش از هر چیزی یک تیم جنگنده و محافظه‌کار دانست، بارسلونا با او تا آخرین لحظه برای گلزنی تلاش نمی‌کند و بعد گرفتن نتیجه لازم به‌فکر اداره بازی می‌افتد؛ برای اجرای این سبک از بازی شما بیش از هر چیزی نیاز به هافبک‌هایی دارید که میانه زمین را به‌دست بگیرند. بارسلونا در طی فصول گذشته فقط بوسکتس را با این ویژگی‌ها دراختیار داشت؛ اما مدیران بارسلونا، این فصل با خرید ویدال در این فصل توانستند، این ضعف را پوشش دهند و جشن زودهنگام قهرمانی در لالیگا را برگزار کنند. هنر جنگندگی هافبک شیلیایی زمانی نمایان شد، که او توانست در شب ضعیف بوسکتس، نقطه ضعف‌های بارسلونا را پوشش دهد تا این تیم در خط هافبک با مشکل رو‌به‌رو نشود.
بارسلونا و طرفدارانش حالا نود دقیقه سخت در آنفلید دارند و نود دقیقه‌ای که اگر به سلامت از آن عبور کنند، احتمالا می‌توانند قهرمانی ششم را به‌دست بیاورند، قهرمانی که نه از جنس توتال فوتبال رینوس میشل است، نه از جنس ۳-۴-۳ جذاب کرایوف و نه از جنس تیکی تاکای پپ گواردیولا، بلکه از برگرفته سبک جدید و محافظه‌کارانه ارنستو والورده در بارسلونا است.
