مارک اوگدن هشتاد و سه ثانیه؛ خوشحالی لیورپولی‌ها زیر یک دقیقه نیم گذشت، لحظاتی که به خودشان اجازه دادند امیدشان بدل به باور شود، باور به پایان یافتن انتظار ۲۹ ساله برای فتح دوباره لیگ. لیورپول در دقیقه ۱۷ با گل سادیو مانه از ولوز پیش افتاد. دقایقی بعد خبر رسید که گلن ماری دروازه […]
مارک اوگدن
هشتاد و سه ثانیه؛ خوشحالی لیورپولی‌ها زیر یک دقیقه نیم گذشت، لحظاتی که به خودشان اجازه دادند امیدشان بدل به باور شود، باور به پایان یافتن انتظار ۲۹ ساله برای فتح دوباره لیگ.
لیورپول در دقیقه ۱۷ با گل سادیو مانه از ولوز پیش افتاد. دقایقی بعد خبر رسید که گلن ماری دروازه منچستر سیتی را باز کرده. این خبر بود که باعث انفجار آنفیلد شد. فشفشه‌ها روشن شد، سرودها خوانده شد و ۲۱۵ مایل جنوب‌تر پپ گواردیولا ژاکت خاکستری‌اش را در آورد.
برای قهرمانی لیورپول، جدا از شکست دادن ولوز، لازم بود که سیتی هم در خانه برایتون امتیاز از دست بدهد. پیش از شروع بازی هیچکس امید چندانی به چنین اتفاقی نداشت، اما وقتی ضربه سر ماری وارد دروازه ادرسون شد و سیتی برای اولین بار از ماه ژانویه به بعد در یک بازی لیگ از حریفش عقب افتاد، به نظر می‌رسید تقدیر و سرنوشت این بار به قرمزپوشان مرسی‌ساید لبخند خواهد زد. پیروزی باورنکردنی ۴-۰ برابر بارسلونا و صعود به فینال چمپیونز لیگ با یکی از رویایی‌ترین بازگشت‌های تاریخ این تورنمنت، هم خبر از این برگشت ورق روزگار می‌داد. اما هشتاد و سه ثانیه بعد از گل برایتون، سرخیو آگوئرو در استادیوم امکس کار را به تساوی ۱-۱ کشاند و با اینکه این نتیجه هم برای قهرمانی لیورپول کافی بود، حتی خود هواداران این تیم هم دیگر امیدشان به نبردن سیتی را از دست دادند.
در نهایت آیمریک لاپورت هشت دقیقه به پایان نیمه اول با پرشی بلند و ضربه سری محکم تیمش را پیش انداخت و ریاض مارز و ایلکای گوندوگان با دو گل در نیمه دوم کار را تمام کردند. این گل‌ها بود که خوشحالی هواداران ولوز در آنفیلد را به همراه داشت، تماشاگرانی که رحیم استرلینگ را تشویق می‌کردند و برای لیورپولی‌ها می‌خواندند: «شما داشتید قهرمان می‌شدید».
لیورپول این فصل را با تنها یک شکست، مقابل خود سیتی در ابتدای سال ۲۰۱۹ و ۹۷ امتیاز به پایان برد، اما باز هم به قهرمانی لیگ نرسید. مربی افسانه‌ای لیورپولی‌ها نقل قول معروفی داشت که می‌گفت: «تیمی که اول می‌شود قهرمان است و تیمی که دوم می‌شود هیچی نیست». این کلمات شاید در توصیف وضعیت این فصل لیورپول به شدت بی‌رحمانه به نظر بیاید.
لیورپول نقش خودش را در برپا کردن و پیش بردن جذاب‌ترین کورس قهرمانی لیگ برتر در ۲۰ سال اخیر بازی کرد. آخرین باری که شاهد چنین رقابت نزدیک و نفس‌گیری بودیم به سال ۱۹۹۹ برمی‌گردد، وقتی منچستر یونایتدی که در نهایت سه‌گانه را برد، دست آرسنال، اولین تیم بزرگی که آرسن ونگر در جزیره ساخت را از این افتخار کوتاه کرد.
در تاریخ لیگ برتر تا به حال سابقه نداشته دو تیم با چنین تداومی به سوی قهرمانی قدم بردارند. با وجود تمام حساسیت‌ها و اضطراب‌ها، سیتی در ۱۴ بازی آخر خودش حتی یک امتیاز هم از دست نداد و لیورپول هم ۹ بازی پایانی‌اش را با پیروزی پشت سر گذاشت. سیتی فصل پیش با ۱۰۰ امتیاز فاتح لیگ برتر شده بود، در فصلی که البته نزدیک‌ترین رقیب‌شان، یونایتد، ۱۹ امتیاز با آنها فاصله داشت. سیتی این فصل دو امتیاز کمتر از فصل گذشته به دست آورد، اما این بار دیگر با خیالی راحت در لیگ پیش نرفت و لیورپولی را شانه به شانه خودش دید که تنها یک امتیاز کمتر داشت.
بی‌دلیل نبود که گواردیولا بعد از سوت پایان بازی مقابل برایتون گفت: «اول از همه به لیورپول تبریک می‌گویم و ازشان تشکر می‌کنم که با قدرت خودشان ما را مجبور کردند سطح استانداردهای خودمان را بالا و بالاتر ببریم. این فقط حس من نیست و می‌دانم که کل باشگاه و بازیکنان هم قبول دارند که این سخت‌ترین کورس قهرمانی لیگ برتر بود که در نهایت در آن به پیروزی رسیدیم». وینسنت کمپانی هم دقیقا چنین حرفی بعد از بازی زد و اعتراف کرد در هیچکدام از سه بار قبلی که به عنوان کاپیتان سیتی جام قهرمانی را بالا برده بود، تا این حد به دردسر نیفتاده بودند.
وقتی چهارم ژانویه لیورپول به اتحاد سفر کرد هفت امتیاز بیشتر از سیتی داشت. پیروزی شاگردان یورگن کلوپ در این بازی اختلافی ۱۰ امتیازه بین دو تیم رقم می‌زد و شاید دیگر جبرانش ممکن نمی‌شد. وقتی ضربه سادیو مانه به تیر دروازه ادرسون برخورد کرد و در شلوغی باکس سیتی تا ۱۱ میلیمتری گذشتن کامل از خط دروازه‌شان پیش رفت، به نظر سرنوشت لیگ همانجا نهایی شده بود. اما جان استونز این گل را نجات داد تا بازی همچنان ۰-۰ باقی بماند، بازی‌ای که در نهایت با پیروزی ۲-۱ میزبان به پایان رسید و کورس قهرمانی را حفظ کرد. میلیمترها در ادامه فصل هم به یاری سیتی آمدند. تک گل آگوئرو برابر برنلی در شرایطی به ثبت رسید که توپ فقط ۲۹ میلیمتر از خط دروازه رد شده بود. لیورپول هم البته در این کورس از بخت و اقبال بی‌بهره نبود. در دقیقه ۹۶ دربی مرسی‌ساید، در حالیکه کار با تساوی بدون گل پیش می‌رفت، جردن پیکفورد به شکلی غریب ضربه ویرجیل ون دایک را روی تیر دروازه فرود آورد تا دیووک اوریگی از این فرصت استفاده کند و تک گل بازی را به نام خودش به ثبت برساند.
شش روز بعد لغزش‌های سیتی شروع شد. شکست برابر چلسی و دو باخت پیاپی در اواخر دسامبر مقابل کریستال پالاس و لستر سیتی، دست بالا را به لیورپول بخشید. اما خود لیورپول هم در انتهای ژانویه با مقطعی افت روبرو شد و در شش بازی لیگ به چهار تساوی رسید تا دوباره کنترل سرنوشت قهرمانی را به سیتی ببخشد.
با وجود این لغزش‌های مقطعی سیتی و لیورپول فصلی فوق‌العاده را پیش رو گذاشتند. محمد صلاح، مانه و آگوئرو هر سه مرز ۲۰ گل در لیگ را رد کردند. ون دایک و لاپورت صخره‌هایی مستحکم در خطوط دفاعی‌شان بودند. الیسون و ادرسون پست دروازه‌بانی را بازتعریف کردند و استرلینگ بهترین فصل تمام دوران فوتبالش را پشت سر گذاشت. در پایان اما فقط یک قهرمان می‌توانست وجود داشته باشد، قهرمانی به نام منچستر سیتی.
