داستان انتخاب بهترین‌های لیگ برتر فوتبال ایران بیشتر شبیه به یک مهمانی دورهمی است. مهمانی‌ای که میزبانش فقط عده‌ای خاص از ضیافت را می‌بیند و دیگران همیشه بی بهره هستند. طبق معمول در چند سال اخیر بهترین‌های لیگ هجدهم هم بیشترشان از باشگاه پرسپولیس بودند و برای خالی نبودن عریضه چند نفری را هم از […]
داستان انتخاب بهترین‌های لیگ برتر فوتبال ایران بیشتر شبیه به یک مهمانی دورهمی است. مهمانی‌ای که میزبانش فقط عده‌ای خاص از ضیافت را می‌بیند و دیگران همیشه بی بهره هستند. طبق معمول در چند سال اخیر بهترین‌های لیگ هجدهم هم بیشترشان از باشگاه پرسپولیس بودند و برای خالی نبودن عریضه چند نفری را هم از تیم‌های دیگر برای چاشنی به آنها اضافه شده بودند. استقلال تیمی بود که پس از چند فصل رکود کم‌ترین گل خورده را به خود اختصاص داد و با ۱۴ گل خورده بهترین خط دفاعی لیگ را در لیگ هجدهم به دست آورد. این موضوع در حالی به ثبت رسید که از خط دفاعی آبی‌پوشان بازیکنی برای تصاحب عنوان بهترین مدافع مرکزی انتخاب نشده بود.
علاوه بر این موضوع دروازه‌بان‌های استقلال هم با ثبت بیشترین تعداد کلین شیت و کم‌ترین گل خورده حتی نامشان به عنوان نامزد هم در میان بهترین‌ها نیامده بود. پارسال به بهانه‌ی تعداد کم گل خورده‌ی بیرانوند به جابجایی رکود بسته نگه داشتن دروازه که از سوی سید حسین حسینی پس از چندین سال به دست آمد بی اعتنایی شد و در عین ناباوری بیرانوند به عنوان بهترین دروازه‌بان لیگ هجدهم انتخاب شد. امسال که دروازه‌بان‌های استقلال هم از نظر تعداد گل خورده و هم تعداد کلین شیت در وضعیتی عالی قرار داشتند معیار انتخاب بهترین دروازه‌بان به چیزی دیگر تغییر کرد تا دوباره این عنوان به بیرانوند برسد. البته تنها ایراد وارده به این انتخاب‌ها مربوط به خط دفاعی و دروازه نیست بلکه حتی در بحث انتخاب بهترین بازیکن هم سوال و اما و اگر بسیاری وجود دارد. آیا ندا پاتوسی با وجود اینکه در نیم فصل دوم به فوتبال ایران آمد اما با ارائه بازی‌های بی نقص و تعداد گل‌های زده و ثبت تعداد قابل توجهی پاس گل و تاثیرگذاری در جریان بازی موفق شد با کسب نمرات خوب در همان تعداد بازی عنوان بهترین بازیکن لیگ هجدهم را به صورت مستند و مستدل به خود اختصاص دهد و این در حالی بود که این عنوان به کسی هِبه شد که حتی انتخابش به عنوان بهترین دروازه‌بان هم با علامت سوال روبرو بود.
کج سلیقگی یا اجحاف
اتفاقات اینچنینی در فوتبال ایران کم‌کم به یک مسئله‌ی معمولی و عادی تبدیل شده است. هر ساله پیکان انتخاب بهترین‌های فوتبال ایران به سمت تیمی خاص متمایل است و برای انتخاب بازیکنان و عوامل اجرایی این تیم معیار ثابت و مدونی وجود ندارد و برای رسیدن به عنوان بهترین‌ها کافی است که پیراهن قرمز و نام پرسپولیس را یدک بکشید. چون اگر غیر از این بود نباید از پارسال تا امسال معیار انتخاب بهترین بازیکن لیگ و بهترین دروازه‌بان دستخوش تغییر و تحول می‌شد. قربانی کردن اصول حرفهای و تخصصی در فوتبال به اصطلاح حرفهای ما برای راضی کردن تیم پرسپولیس و دوستداران این تیم به عادت زشت مدیران و مسئولان فدراسیون فوتبال و گردانندگان ورزش ایران تبدیل شده است. رفتاری مشمئز‌کننده و ناپسند که حتی این نوع برخوردها و رفتار‌ها به چگونگی صدور و اعمال آرای کمیته‌ی انضباطی هم سرایت کرده است. هنوز لیگ شروع نشده با اولین اظهار نظر از سوی آبی‌ها کمیته‌ی انضباطی فدراسیون فوتبال برای استراماچونی و وریا غفوری اظهاریه فرستاده و از آنان خواسته برای ارائه توضیحات به این کمیته بروند. در که سرمربی و کاپیتان سرخپوشان هم دقیقاً در هفته‌ی نخست لیگ اظهار نظر‌هایی در مورد کیفیت توپ‌های استفاده شده در مسابقات لیگ برتر داشتند. گابریل کالدرون سرمربی پرسپولیس حتی در مورد نحوه‌ی یاریگیری استقلال هم صحبت کرد و غیر مستقیم اشاره کرد که آبی‌پوشان برای به خدمت گرفتن بازیکنان خود هزینه‌های بیشتری از پرسپولیس انجام داده‌اند اگر این حرف دخالت در امور تیم‌های دیگر نیست پس چیست؟ به هرحال با هر دعوت و برخورد کمیته‌ی انضباطی فدراسیون فوتبال با آبی‌پوشان یاد حرفهای رئیس فدراسیون فوتبال جناب تاج می‌افتیم که چند وقت پیش وعده دادند که در لیگ نوزدهم با تمام تیم‌ها و افراد به صورت یکسان برخورد خواهد شد. اینگونه اقدامات تنها و تنها باعث عدم اعتماد و اطمینان از سوی سایر تیم‌ها و هوادارانشان به فدراسیون فوتبال و مدیران و مسئولان ورزش خواهد شد و یقیناً دوباره زمینه‌ی جنجال و حاشیه در بطن مسابقات لیگ برتر فراهم تر خواهد شد.
