بابک پورعالی-در غیاب تیان تائوی چینی، کیانوش رستمی و اولوگبک علیموف ازبکستانی که مدال های طلا، نقره و برنز بازیهای آسیایی اینچئون را کسب کرده بودند، یک فرصت طلایی برای کسب مدال در دسته هشتادو پنج کیلوگرم نصیب وزنه برداری ایران شده بود که به راحتی از دست رفت؛ فرصتی در حد و اندازه های […]
بابک پورعالی-در غیاب تیان تائوی چینی، کیانوش رستمی و اولوگبک علیموف ازبکستانی که مدال های طلا، نقره و برنز بازیهای آسیایی اینچئون را کسب کرده بودند، یک فرصت طلایی برای کسب مدال در دسته هشتادو پنج کیلوگرم نصیب وزنه برداری ایران شده بود که به راحتی از دست رفت؛ فرصتی در حد و اندازه های بیرون زدن توپ از جلوی دروازه خالی، مثلا در فینال یک رقابت مهم فوتبالی.
در چهار دوره اخیر سابقه نداشته وزنه برداری با رکورد سیصدوچهل و هشت مدال برنز بگیرد، اما در جاکارتا این اتفاق افتاد.
اما نه! انگار برای اهالی فدراسیون مدال این دسته زیاد مهم نبود. آنها از ماه ها پیش در باد مدال طلای سهراب مرادی و یکی از دو فوق سنگین خوابیده اند و حتی طلای دسته صدوپنج هم برایشان مهم نیست. دو طلا می خواهند تا بگوئید بعد از چهل سال این بهترین نتیجه تاریخ وزنه برداری ایران بود! اما زرشک.
آقای مرادی! والله مدال طلای احتمالی سهراب مرادی یا دیگر نفرات سرشناش اوزان سنگین، متعلق به خود قهرمانان است نه شما. پس از الان به جای پز دادن با مدال بچه ها، بفرمائید چطور می شود، دو وزنه بردار ایرانی به روی تخته می روند، اما هیچ یک به حرکت دوضرب هم نمی رسند، چه برسد به سکوی بازیها و کسب مدال؟ البته می دانیم! الان وقت جواب دادن نیست! برسید به شام هتل که از دهان می افتد.
