این نتیجه هرچقدر هم تلخ است و بی‌سابقه، اما به‌نوعی بیانگر فاصله فوتبال ما با فوتبال روز دنیا است. اگر واقع‌گرا باشیم باید بپذیریم این‌گونه نتایج می‌توانست خیلی زودتر برای فوتبال ایران در جام جهانی رخ دهد، اما جذابیت‌های فوتبال مانع از به وقوع پیوستن چنین نتیجه‌ای می‌شد، همان جذابیت‌هایی که به‌تبع آن هنوز به […]
این نتیجه هرچقدر هم تلخ است و بی‌سابقه، اما به‌نوعی بیانگر فاصله فوتبال ما با فوتبال روز دنیا است. اگر واقع‌گرا باشیم باید بپذیریم این‌گونه نتایج می‌توانست خیلی زودتر برای فوتبال ایران در جام جهانی رخ دهد، اما جذابیت‌های فوتبال مانع از به وقوع پیوستن چنین نتیجه‌ای می‌شد، همان جذابیت‌هایی که به‌تبع آن هنوز به صعود از این گروه امیدواریم.
همیشه بعد از تماشای شکست سنگین تیم های آسیایی در ادوار جام جهانی با خودمان می‌گفتیم آیا ممکن است روزی تیم ملی ایران هم در جام جهانی به این وضع دچار شود و تن به
شکست سنگینی دهد؟
تا پیش از این اگر باختی هم در کار بود معمولا خدا را شکر می‌کردیم که نتیجه‌ای دور از انتظار به دست
نیامده است.
این همان ترسی بود که همواره علاقه‌مندان به فوتبال در ایران از تحقق آن می‌ترسیدند، با این وجود می‌دانستیم فضای حاکم در رقابت‌های جام جهانی آن‌قدر سنگین است که هر بازی احتمال به وقوع پیوستن چنین شرایطی وجود دارد.
دوشنبه ۳۰ آبان ۱۴۰۱ این اتفاق فوق‌العاده تلخ برای فوتبال ایران بعد از ۱۵ بازی و عبور از تیم‌هایی مثل هلند ۱۹۷۰، آلمان ۱۹۹۸، پرتغال ۲۰۰۶ و ۲۰۱۸ و آرژانتین ۲۰۱۴ و اسپانیا ۲۰۱۸؛ در رقابت‌های جام جهانی ۲۰۲۲ قطر، مقابل یکی از بهترین نسل‌های تاریخ فوتبال انگلیس در ورزشگاه خلیفه شهر دوحه رخ داد.
این در حالی بود که پیش از این دیدار، سنگین‌ترین شکست تیم ملی در ادوار جام جهانی برمی‌گشت به جام جهانی آرژانتین ۱۹۷۸ و دیدار شاگردان حشمت مهاجرانی مقابل پرو با افسانه‌ای به نام
«تئوفیلو کوبیاس.
آنها توانستند تیم ملی ایران را با نتیجه ۴ بر ۱ شکست دهند، اما این نکته را هم فراموش نکنیم که در جام جهانی ۱۹۷۸ تیم ملی ایران، اولین حضورش را تجربه می‌کرد و شرایط قابل مقایسه
با امروز نبود.
بدون شک تحمل چنین شکستی آن هم در عرصه ملی خصوصاً در رقابت‌هایی در کلاس جام جهانی بسیار سخت است، ولی این اتفاقی است که می‌تواند برای هر تیمی در دنیا در هر سطحی بیفتد که شاید بارزترین آن، پیروزی تاریخی تیم ملی آلمان مقابل برزیل (پرافتخارترین تیم جهان) در مرحله نیمه‌نهایی است که کارشناسان فوتبال دنیا از آن به‌عنوان فاجعه بلوهوریزنته یاد می‌کنند. تاریخ جام جهانی پُر است از این گونه نتایج که هر کدام از آنها در اذهان مردم آن کشور به عنوان یک خاطره باقی مانده است.
این باخت می‌تواند دلایل متعددی داشته باشد که باید در جای خودش حتماً به آن پرداخت و بررسی شود، دلایلی فوتبالی و غیر فوتبالی که هرکدام از آنها شاید توجیه قابل قبولی برای پذیرش این شکست باشند، اما امروز فرصت مناسبی برای پرداختن به آنها نیست.
درواقع اگر اتفاق دقیقه ۴ و برخورد سخت و تا حدی عجیب مجید حسینی و بیرانوند نمی‌افتاد، شاید هرگز شاهد چنین شکست سنگینی نبودیم.
انصافاً کمتر کسی می‌توانست مصدومیت زودهنگام بیرانوند (آن‌هم از ناحیه سر و بینی) و خروجش از زمین را پیش‌بینی کند، بازیکنی که بدون شک یکی از مهره‌های قابل‌اتکای کارلوس کی‌روش محسوب می‌شود و در عین حال انگیزه بسیار زیادی برای حضور در این جام دارد.
از همین رو باید به سیدحسین حسینی حق داد. چراکه او فکرش را هم نمی‌کرد که به این سرعت نوبت به او برسد. چهره او هنگام گرم کردن و توصیه های مربی، بیانگر این است که او کاملا غافلگیر
شده است.
کافی است در این لحظه به واکنش کارلوس کی‌روش نیز توجه کنیم تا هر چه بیشتر متوجه عمق فاجعه شویم. درواقع کی‌روش حاضر بود این اتفاق برای هر بازیکنی بیفتد به‌جز دروازه‌بان خوش روحیه‌اش.
از همان دست اتفاقاتی است که می‌تواند در جام جهانی یک تیم را به ورطه نابودی بکشاند و بیراه نیست اگر بگوییم تا به امروز تیم ملی ایران در ادوار جام جهانی با چنین چالش سختی مواجه
نشده بود.
با توجه به آمادگی که از سیدحسین حسینی در رقابت‌های لیگ سراغ داریم باید گفت، او امروز از لحاظ ذهنی به‌هیچ‌وجه آماده ایستادن در درون دروازه تیم ملی در چنین دیدار حساسی نبود و این در حالی است که گل زودهنگام «بلینگهام» ستاره جوان تیم ملی انگلیس نیز، عملاً هیچ مهلتی به حسینی نداد تا خودش را با جو بازی وفق دهد و به نوعی همه چیز به بدترین نحو پیش رفت. اساسأ اگر بخواهیم او یا هر بازیکن دیگری را مسبب شکست مقابل انگلیس بدانیم سخت در اشتباهیم.
پیش از شروع این دیدار به گفته بسیاری از مسئولان و کارشناسان این دوره از رقابت‌ها با ۵ دوره قبلی تفاوت‌های بارزی دارد و این نتیجه مقابل شاگردان «گرت ساوت‌گیت» خودش بیانگر این مطلب است که با یک جام جهانی متفاوت نسبت به سایر ادوار گذشته روبرو هستیم و باید هرچه زودتر در کمترین فرصت ممکن خودمان را با این شرایط وفق دهیم.
این نتیجه هرچقدر هم تلخ است و بی‌سابقه، اما به‌نوعی بیانگر فاصله فوتبال ما با فوتبال روز دنیا است. اگر واقع‌گرا باشیم باید بپذیریم این‌گونه نتایج می‌توانست خیلی زودتر برای فوتبال ایران در جام جهانی رخ دهد، اما جذابیت‌های فوتبال مانع از به وقوع پیوستن چنین نتیجه‌ای می‌شد، همان جذابیت‌هایی که به‌تبع آن هنوز به صعود از این گروه امیدواریم.
کی‌روش بلافاصله پس از پایان دیدار با ایجاد یک حلقه اتحاد متشکل از همه بازیکنان و اعضای کادر فنی و سرپرستی سعی کرد به شاگردانش بفهماند که باید همه آنچه در ورزشگاه الخلیفه رخ داده است، به باد فراموش بسپارند وگرنه امکان دارد با پذیرش یک شکست دیگر برخلاف صعود زودهنگام این بار نیز زودتر از هر تیمی تکلیفمان مشخص شود
و به تهران برگردیم.
