گابریله مارکوتی/آی اسپورت یکی از ماجراهای اصلی بایرن در این فصل این بوده که زمان برای بازیکنان این تیم دیگر سپری شده است. آنها بازیکنان کهنه‌کار پرشماری دارند که بسیاری از آنها از اوج فاصله گرفته‌اند و یک مربی بی‌تجربه مانند نیکو کواچ هم نمی‌تواند آنها را کنترل کند. جوان‌گرایی در باشگاه هم به‌صورت مناسب […]
گابریله مارکوتی/آی اسپورت
یکی از ماجراهای اصلی بایرن در این فصل این بوده که زمان برای بازیکنان این تیم دیگر سپری شده است. آنها بازیکنان کهنه‌کار پرشماری دارند که بسیاری از آنها از اوج فاصله گرفته‌اند و یک مربی بی‌تجربه مانند نیکو کواچ هم نمی‌تواند آنها را کنترل کند. جوان‌گرایی در باشگاه هم به‌صورت مناسب انجام نشده است.
بایرن مقابل دورتموند برای ۴۵ دقیقه منتقدان را خاموش کرد. بازیکنان پیر این تیم همچنان می‌درخشیدند. از ۱۱ بازیکن ترکیب اصلی، هشت نفر در دوران پپ گواردیولا هم بازی می‌کردند و پنج نفر حتی پیش از گواردیولا هم بازیکن بایرن بودند. با این حال آنها کیفیت و شخصیت خود را در بازی مقابل دورتموند به رخ کشیدند. آنها فشار تیم مقابل را جذب کردند، هنگام مقتضی ضربه زدند و در طول نیمه اول کنترل بازی را در دست داشتند.
اما این ماجرا تا نیمه اول بود. در نیمه دوم، تمامی اشتباهاتی که بایرن در طول فصل مرتکب شده بود تکرار شد و بوروسیا دورتموند به پیروزی ۳ بر ۲ دست یافت. ژروم بواتنگ نمی‌توانست جای‌گیری خوبی داشته باشد. متس هوملس سرعت مناسبی نداشت و بازی‌خوانی‌اش هم دستکم برابر جیدون سانچو خوب نبود. توماس مولر باز هم نشان داد از نظر تکنیکی محدودیت دارد. مانوئل نویر دستکم سه اشتباه فاجعه‌بار انجام داد. روبرت لواندوفسکی دو گل زد اما بی‌قرار به‌نظر می‌رسید. فرانک ریبری هم که تا انتهای فصل ۳۶ساله می‌شود، تلاش می‌کرد در کناره‌ها مقابل بازیکنان جوانی بدرخشد که سن‌شان در حدی بود که جای بچه او باشند.
نهایت کاری که کواچ می‌توانست انجام بدهد این بود که ساندرو واگنر و رناتو سانچس را به زمین بفرستد. همین نشان می‌دهد که اوضاع بایرن از چه قرار است. البته بی‌تردید عواملی در این موضوع دخیل بودند، مانند مصدومیت کورنتان تولیسو، تیاگو آلکانتارا، کینگزلی کومان و آرین روبن اما بایرن در نیمه دوم واقعا ضعیف کار کرد و نتیجه می‌توانست چیز دیگری باشد. آنها یکشنبه‌شب به رده پنجم جدول سقوط کردند، در حالی که هفت امتیاز با دورتموند صدرنشین فاصله دارند. درباره بوروسیا هم پیش‌تر نوشته شده که لوسین فاوره توانسته ترکیب فوق‌العاده جوانی و تجربه را به نتیجه برساند و دورتموند را یکی از جذاب‌ترین تیم‌های اروپا کند. در حال حاضر باید به زمان یورگن کلوپ بازگشت تا دورتموند را چنین جذاب یافت. تفاوت تیم سال ۲۰۱۸ با آن تیم این است که دورتموند فعلی می‌تواند هنگام لزوم، عمل‌گرایانه هم بازی کند و جذابیت را کنار بگذارد.
کار مهم یوونتوس در میلان
یوونتوس در خانه میلان ۲ بر صفر پیروز شد و مانند اکثر دیدارهای این فصلش در سری «آ» بازی کرد. آنها بیشتر منسجم بودند تا تماشایی و با حداقل تلاش سه امتیاز را گرفتند.
در ظاهر، این بازی می‌توانست دشوار باشد. میلان در چهار بازی قبلی، ۱۰ امتیاز کسب کرده بود، گونسالو ایگواین بسیار باانگیزه بود و می‌خواست خود را اثبات کند و یووه هم در بازی قبلی‌اش در لیگ قهرمانان برابر منچستریونایتد شکست خورده بود.
سیستم ۲-۴-۴ رینو گتوزو که در آن سامو کاستیه‌خو پشت سر ایگواین و سوسو بازی می‌کرد و هاکان چالهان‌اوغلو به کنار میدان برده شده بود، جذاب به‌نظر می‌رسید اما در خط میانی این تیم، خلاقیت لازم وجود نداشت. طبیعی است زمانی که به تیموئه باکایوکو و فرانک کسیه در کنار هم بازی می‌دهید خبری از خلاقیت نباشد اما میلان بارها توپ را از دست داد و توپ چندانی به ایگواین نرسید. این بازیکن آرژانتینی هم در این بازی اعصاب مناسبی نداشت؛ پنالتی او به تیر خورد و او هم به‌دلیل اعتراض به داور از زمین اخراج شد. از او بابت شوری که به خرج داد باید تقدیر کرد اما همین و بس. از گتوزو هم می‌توان ستایش کرد که راه‌حل‌های غیرمعمول را به‌کار بست اما در نهایت این سیستم او جواب نداد. مقابل این یووه، کمتر سیستمی جواب می‌دهد.
