نفوذ بازیکنان در رختکن لزوما همیشه نیرویی مخرب نیست. این قدرت و نفوذ در منچستر یونایتد در نهایت منجر به اخراج ژوزه مورینیو شد، سناریویی که در تاتنهام می‌تواند برعکس شود. اگر شاگردان موریسیو پوچتینو در ادامه فصل به نمایش‌هایی چون پیروزی ۰-۲ مقابل آرسنال در امیریتس ادامه دهند و موفق شوند حداقل جام اتحادیه […]

نفوذ بازیکنان در رختکن لزوما همیشه نیرویی مخرب نیست. این قدرت و نفوذ در منچستر یونایتد در نهایت منجر به اخراج ژوزه مورینیو شد، سناریویی که در تاتنهام می‌تواند برعکس شود. اگر شاگردان موریسیو پوچتینو در ادامه فصل به نمایش‌هایی چون پیروزی ۰-۲ مقابل آرسنال در امیریتس ادامه دهند و موفق شوند حداقل جام اتحادیه را فتح کنند، شاید وسوسه مربی آرژانتینی‌شان در قبول کردن پیشنهاد منچستر یونایتد یا رئال مادرید کمتر شود.
بر هیچکس بر پنهان نیست که پوچتینو گزینه اول باشگاه منچستر یونایتد برای جانشینی دائم مورینیو است. بنابراین تا زمانی دوران مربیگری موقت اوله گونار سولشر به پایان نرسیده و مربی آینده یونایتد اعلام نشده، هواداران تاتنهام با تعلیقی بزرگ درباره آینده مربی محبوبشان روبرو خواهند بود. البته خود پوچتینو می‌تواند تنها با چند جلمه ساده وفاداری‌اش را به اسپرز اعلام کند. اما چنین اتفاقاتی در دوران فوتبال مدرن کمتر رخ می‌دهد. پس این سوال تا پایان فصل برای هواداران تاتنهام باقی خواهد ماند: آیا او می‌رود؟ آیا او می‌ماند؟ به این زودی‌ها منتظر جواب این سوال نباشید. در این میان بازیکنان تاتنهام می‌دانند همچنان نقش مهمی در آینده و سرنوشت مربی ۴۶ ساله‌شان دارند. اگر این شک و تردیدها باعث به هم خوردن تمرکز آن‌ها و از دست دادن سهمیه چمپیونز لیگ برای فصل آینده و بدون جام ماندن در این فصل شود، شاید پوچتینو هم به این نتیجه برسد که با این تیم به نهایت پتانسیلش رسیده و دیگر راه پیشرفتی باقی نمانده. اما اگر نمایش‌هایی از نوع پیروزی مقابل آرسنال در یک چهارم نهایی جام اتحادیه ادامه پیدا کند، پوچتینو با دو راهی سخت‌تری برای انتخاب آینده‌اش روبرو خواهد شد.
یونایتد بالاخره دیر یا زود از این وضعیت نابسمان خارج خواهد شد و دوباره همان جایگاه سابقش به عنوان قدرتی درجه یک در انگلیس و اروپا را به دست خواهد آورد. یونایتد بزرگ‌ترین باشگاه انگلیس است و تنها تیمی که می‌تواند از منظر تعداد هوادارانش در کل جهان با بارسلونا و رئال مادرید رقابت کند. پس هر مربی‌ای که بتواند این تیم را احیا کند و به جایی که باید بازگرداند، جایگاهی ویژه در این باشگاه پیدا خواهد کرد، جایگاهی که به سادگی نمی‌توان از آن گذشت.
از منظری دیگر اما تیم جوانی که پوچتینو از تاتنهام ساخته به بلوغ خودش رسیده و توانایی جام بردن در یکی دو فصل آینده را پیدا کرده. پس آیا او واقعا حاضر می‌شود این پروژه را دو دستی تقدیم مربی دیگری کند؟ کاری که بازیکنان تاتنهام باید برای حفظ مربی‌شان کنند تبدیل کردن این پتانسیل به افتخار است.
تاتنهام چهارشنبه شب با دو گل سون هیونگ مین و دلی علی، آرسنال را شکست داد تا به نیمه نهایی جام اتحادیه برسد. شاگردان پوچتینو در این مرحله باید در دو بازی رفت و برگشت برابر چلسی به زمین بروند تا به فینال، به احتمال زیاد مقابل منچستر سیتی، برسند. اما این پیروزی هم برای مجاب کردن پوچتینو کافی نخواهد بود. پوچتینو خودش بعد از این بازی گفت: «ما می‌خواهیم بازی‌ها را برای هوادارانمان ببریم. اما پیروزی در این بازی‌ها همیشه راحت به دست نمی‌آید. وقتی مقابل آرسنال و چلسی و منچستر یونایتد و منچستر سیتی و لیورپول بازی می‌کنید باید تلاش کنید تا جای ممکن پا به پایشان رقابت کنید و بعد برای پیروزی گاهی نیاز به اندکی شانس خواهید داشت. این نزدیک‌ترین و سخت‌ترین لیگ اروپاست و برای همین گاهی صرفا از قهرمانی و جام گرفتن حرف زدن منصفانه نیست».
با این وجود اسپرز دیگر نباید در قدم آخر کم بیاورد. آن‌ها فینال جام اتحادیه در سال ۲۰۱۵ را به چلسی باختند و دو بار در نیمه نهایی جام حذفی، یک بار مقابل همین چلسی و یک بار دیگر مقابل یونایتد، شکست خوردند. شاگردان پوچتینو در فصل ۲۰۱۶-۲۰۱۵ هم در کورس قهرمانی لیگ با لستر قرار داشتند که در هفته‌های پایانی کم آوردند و با یک تساوی مقابل چلسی، در حالیکه در نیمه اول ۰-۲ پیش بودند، عملا قهرمانی را به تیم کلودیو رانیری هدیه دادند.
حالا دیگر زمان آن رسیده تا این همه پتانسیل و این همه راهی که پوچتینو و شاگردان جوانش طی کرده‌اند به نتیجه برسد. گرفتن یک جام و کسب سهمیه چمپیونز لیگ، برای چهارمین فصل پیاپی، می‌تواند شروعی دوباره در وایت هارت لین بازسازیِ شده را رقم بزند و تاثیری عمیق‌تر در آینده بلندمدت سفیدپوشان شمال لندن بگذارد.