بابک پورعالی- یک روز تا پایان رقابتهای وزنه برداری قهرمانی جوانان جهان باقی مانده بود و از همان موقع نتیجه مشخص شد. ایران برای سومین سال متوالی جام قهرمانی را با خود به خانه خواهد آورد. این همان چیزی بود که قبل از آغاز رقابتها و با اعلام استارت لیست می شد حدس زد. امسال […]
بابک پورعالی- یک روز تا پایان رقابتهای وزنه برداری قهرمانی جوانان جهان باقی مانده بود و از همان موقع نتیجه مشخص شد. ایران برای سومین سال متوالی جام قهرمانی را با خود به خانه خواهد آورد. این همان چیزی بود که قبل از آغاز رقابتها و با اعلام استارت لیست می شد حدس زد. امسال فقط چهار تیم ایران، آمریکا، ترکیه و ازبکستان با ترکیب کامل در بخش پسران شرکت کردند که این نشان از عدم استقبال تیم ها برای حضور در رقابتهای جوانان جهان در ازبکستان داشت. روسیه و چین، قزاقستان، بلاروس، مولداوی و اکراین هم آخرین روزهای محرومیت یک ساله را سپری می کنند و در ازبکستان غایب بودند. همین هاست که نگرانی های ما را بابت آینده وزنه برداری ایران دوچندان می کند. در شرایطی که بسیاری از مدعیان نیستند، چرا باز هم باید در حسرت کسب مدال طلا تا روز آخر باقی بمانیم؟ آیا این یک شکست در مسیر ساختن آینده وزنه برداری ایران نیست؟ بی شک آینده وزنه برداری ایران را این امتیازات تیمی نیست که می سازد بلکه ستاره هایی هستند که از رده های سنی نوجوانان و جوانان در رقابتهای جهانی خوش می درخشند و با رکوردهای خیره کننده شان به خوش رنگ ترین مدال های جهانی چنگ می زنند؟ نمونه ها کم نیستند؛ کوروش باقری، سعید علی حسینی، بهداد سلیمی، کیانوش رستمی، سعید محمدپور و بهادر مولایی همگی با قهرمانی در رقابتهای جوانان جهان توانستند سری در میان بزرگان وزنه برداری دنیا در بیاورند. آرزویی که برای نفرات امروز تیم ملی جوانان هم داریم اما انگار مسئولان فدراسیون، دوست دارند به جای این آینده نگری ها، در خواب امتیازات تیمی باقی بمانند و قهرمانی های متوالی را ولو بدون کسب مدال طلا به کلکسیون افتخاراتشان اضافه کنند.
محض اطلاع این آقایان، تیم ملی وزنه برداری جوانان فقط شصت و پنج امتیاز تا قهرمانی در ازبکستان فاصله داشت که داودی طلایی شد. ازبکستان با چهارصد و سی و چهار امتیاز به کار خودش پایان داد و ایران تا قبل از آنکه علی داودی و آرمان محمدزاده بروی تخته بروند، سیصد و هفتاد امتیاز کسب کرد. این یعنی اگر مثلا محمدزاده در هر دو حرکت اوت می کرد و داودی هم سه مقام چهارمی به دست بیاورد، باز هم این تیم وزنه برداری جوانان کشورمان بود که با چهارصد و سی و شش امتیاز روی سکوی قهرمانی جهان می ایستد؛ قهرمانی بدون کسب مدال طلا و تنها با یک مدال نقره مجموع!
این البته فقط یک فرض بود. علی داودی قطعا به حسرت کسب مدال طلا در ازبکستان پایان می دهد اما باید پذیرفت که این قهرمانی های تیمی زیاد دلنشین نیست. ایران به طلا و ستاره در تیمش نیاز دارد که در نهایت تاسف فقط یکی از آنها چنین ویژگی را دارد و این برای وزنه برداری استان مطلوب نیست.
