علی حسین باکیر در عربی ۲۱ نوشت: در آگوست ۲۰۱۸، عمران خان بعنوان رئیس جمهور پاکستان انتخاب شد. پیروزی دور از انتظار خان در انتخابات، دربردارنده هشدارهایی برای مسئولان سعودی و اماراتی بود؛ به این دلیل که هیچ کس رسیدن او به حکومت را پیش بینی نمی کرد. در ادامه، ریاض و ابوظبی که نگرانی […]
علی حسین باکیر در عربی ۲۱ نوشت: در آگوست ۲۰۱۸، عمران خان بعنوان رئیس جمهور پاکستان انتخاب شد. پیروزی دور از انتظار خان در انتخابات، دربردارنده هشدارهایی برای مسئولان سعودی و اماراتی بود؛ به این دلیل که هیچ کس رسیدن او به حکومت را پیش بینی نمی کرد. در ادامه، ریاض و ابوظبی که نگرانی های زیادی درمورد روی کار آمدن عمران خان که سیگنال هایی برای نزدیکی به تهران داده بود، داشتند، تلاش کردند این مرد را از طریق زمینه سازی برای سفرهای رسمی، به سمت خود جذب کنند.
در ادامه این مطلب آمده است: در همین راستا، در ماه اول ریاست جمهوری عمران خان، پادشاه سعودی طی دعوتی رسمی از او خواست که به عربستان سفر کند. پس نخست وزیر جدید پاکستان در اولین سفر رسمی خارجی خود به مملکت سعودی و پس از آن، به امارات رفت.این سفرها تا حدودی از نگرانی های مسئولان سعودی و اماراتی در مورد تحولات منطقه کاست.
پاکستان در طول تاریخ، روابط مستحکمی با مملکت سعودی داشته و عربستان همواره حمایت اقتصادی از پاکستان را عهده دار بوده است، تا در مقابل، از حمایت نظامی و امنیتی ان برخوردار شود. در واقع، حضور نظامی پاکستان در مملکت سعودی به دهه ۷۰قرن گذشته باز می گردد؛ زمانی که ارتش و دستگاههای اطلاعاتی پاکستان عهده دار آموزش نیروهای مسلح عربستان شدند.
با وجود این نوع روابط بین عربستان و پاکستان، اسلام اباد همواره تلاش کرده است وارد ماجراجویی های منطقه ای عربستان و امارات نشود.
در جنگ یمن، اسلام آباد درخواست ریاض مبنی بر مشارکت در این جنگ را نپذیرفت، با این بهانه که پارلمان پاکستان با این مساله مخالفت کرده است. اما مسئولان پاکستان متعهد شدند که در صورتی که عربستان مورد حمله نظامی قرار بگیرد، از آن حمایت کنند.
علاوه بر این، هنگامی که عربستان و سه دولت عربی دیگر، امارات، بحرین و مصر، قطر را محاصره کردند و از دیگر دولتها خواستند در این مسیر آنها را همراهی کنند، پاکستان با این منطق مخالفت کرد. همین موضع پاکستان، باعث ایجاد حالت خشم ساکتی در بین مسئولان دول خلیج فارس شد. از نظر پاکستان، اسلام آباد نقش میانجی یا پل بین طرفهای مختلف را دارد و هیچ طرفی نمی تواند از این کشور به عنوان ابزاری برای جنگ علیه دشمن خود استفاده کند.
از سال گذشته، اسلام آباد دچار مشکلات اقتصادی بزرگی شده است؛ همانطور که هر یک از کشورهای ایران، امارات و عربستان، به دشمن لجوج پاکستان، یعنی هند، نزدیک شدند و این مساله موجب ایجاد حالت ناامنی در پاکستان شد. در ادامه، اسلام اباد نیروهای نظامی خود را به عنوان مستشار و مربی به عربستان اعزام کرد، اما این مساله هم نتوانست ریاض و ابوظبی را خوشحال کند؛ چرا که آنها انتظار داشتند اسلام آباد در ماجراجویی های منطقه ای شان شریک شود. با روی کار آمدن خان، ریاض و ابوظبی، بحران اقتصادی پاکستان را فرصتی برای کسب دستاوردهای سیاسی و نظامی بیشتری از سوی پاکستان دانستند.
در همین راستا، عربستان سعودی پیشنهاد حمایت مالی ۶ میلیارد دلاری و امارات، پیشنهاد ۶٫۲میلیارد دلار کمک مالی را به پاکستان ارائه دادند. این در حالی است که احتمال سفر محمد بن سلمان نیز به پاکستان در ماه اینده، وجود دارد.
اما ایا چنین اقداماتی می تواند باعث جذب پاکستان به سمت محور سعودی-اماراتی شود؟ به عقیده برخی تحلیلگران، چنین امری ممکن است، اما در مقابل، هستند کارشناسانی که معتقدند نخست وزیر پاکستان تنها قصد دارد ضمن حفظ نزدیکی به ایران و ترکیه، از حمایت مالی عربستان و امارات نیز استفاده کند و هرگز به دنبال امتیازدهی به آنها در مورد مسائل اساسی نیست. از این رو، می کوشد تا توازن را در روابط خود حفظ کند؛ بدین معنا که همزمان، به ایران و ترکیه نیز نزدیک شود.
