فکر ایجاد یک ائتلاف استراتژیک خاورمیانه ای برای مقابله با ایران، مساله جدیدی نیست و پیش از این ها نیز توسط واشنگتن مطرح شده بود، اما با روی کار آمدن ترامپ، بار دیگر این موضوع عنوان شد و وی تصریح کرد که آمریکا به نیابت از هیچ کس و برای حمایت از هیچ دولتی وارد […]
فکر ایجاد یک ائتلاف استراتژیک خاورمیانه ای برای مقابله با ایران، مساله جدیدی نیست و پیش از این ها نیز توسط واشنگتن مطرح شده بود، اما با روی کار آمدن ترامپ، بار دیگر این موضوع عنوان شد و وی تصریح کرد که آمریکا به نیابت از هیچ کس و برای حمایت از هیچ دولتی وارد جنگ نخواهد شد و هزینه حمایت از امنیت دیگر دولتهای را نمی پردازد.
د. علي الدين هلال در الاهرام نوشت: فکر ایجاد یک ائتلاف استراتژیک خاورمیانه ای برای مقابله با ایران، مساله جدیدی نیست و پیش از این ها نیز توسط واشنگتن مطرح شده بود، اما با روی کار آمدن ترامپ، بار دیگر این موضوع عنوان شد و وی تصریح کرد که آمریکا به نیابت از هیچ کس و برای حمایت از هیچ دولتی وارد جنگ نخواهد شد و هزینه حمایت از امنیت دیگر دولتهای را نمی پردازد.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: در رابطه با فکر ایجاد ناتوی عربی، سه ملاحظه مطرح می شود:
ملاحظه اول: این فکر، از واقعیت روابط بین دولتهای شورای همکاری خلیج فارس فراتر رفته و وجود توافقی در دیدگاههای سیاسی بین انها را ضروری می داند، آنچه که در واقعیت وجود ندارد. سه دولت خلیج فارس، قطر را تحریم کرده و آن را متهم به دخالت در امور داخلی خود می کنند. پادشاهی عمان سیاست مستقلی دارد و نه روابط خود با عراق را در طول جنگ آن علیه ایران قطع کرد و نه از روابط دیپلماتیک فعلی اش با ایران را صرفنظر می کند؛ بلکه در جریان مذاکرات سری بین ایران و آمریکا، برای امضای توافق هسته ای، نقش میانجی را ایفا کرد. در این میان، قطر، روابط مستحکمی با ایران دارد و نکته جالب توجه آنکه این مساله، پومپئو را از امضای توافق بین قطر و آمریکا برای افزایش همکاری های نظامی بین آنها در پایگاه العدید، منصرف ننمود.
ملاحظه دوم: آمریکا معتقد است خطر اساسی برای استقرار در خاورمیانه، سیاستهای ایران است و در حالی که این حجم از اهتمام را به خطر ایران اختصاص داده است، در برابر موضوع درگیری فلسطین و اسرائیل بی اعتناست.
با این وصف، آیا می توان گفت که این اشتیاق آمریکا برای دشمنی با ایران با هدف حمایت از امنیت اسرائیل و در ادامه، حل مساله فلسطین است؟ بویژه آنکه وزیر خارجه آمریکا از ادامه حمایت نظامی از اسرائیل علیه نظام ایران، صحبت می کند.
ملاحظه سوم: این فکر می تواند باعث تحریک سیاست محورها در منطقه شود، بدین معنا که منحصر به تعداد مشخصی از دولتهای عربی می شود و باب مشارکت دیگر دولتها را برای پیوستن به ناتوی عربی نمی گشاید. در واقع فکر ایجاد ناتوی عربی، دربردارنده بعد مذهبی و دینی است؛ همانطور که رسانه های آمریکایی هدف از تشکیل ناتو را برپایی محور سنی در مقابله با محور شیعه می دانند. در این جا سوالی مطرح می شود مبنی بر اینکه آیا مخالفت با سیاستهای ایران می تواند عنصر کافی و جامعی برای تشکیل یک ائتلاف استراتژیک باشد؟! در صورتی که سیاست آمریکا در قبال ایران تغییر کرده و اختلافات بین آنها حل شود، چه بر سر این ائتلاف می آید؟
ائتلاف استراتژیک یا نظامی بین دولتهای عربی، امری خوشایندی است، اما به شرطی که از منافع ملی و قومی آنها حفاظت کند…
