یوسف حقی / روزنامه نگار جذب بازیکن خارجی،موضوعی که به گوش هواداران فوتبال علی الخصوص سرخابی ها بسیار آشناست.این روزها شنیده ها حکایت از این دارد که با جذب مربیان خارجی جدید، استقلال و پرسپولیس در صدد به خدمت گرفتن بازیکنان خارجی جدیدی هستند.حال بماند که چرا این موضوع به یک اصل تبدیل شده که […]
یوسف حقی / روزنامه نگار
جذب بازیکن خارجی،موضوعی که به گوش هواداران فوتبال علی الخصوص سرخابی ها بسیار آشناست.این روزها شنیده ها حکایت از این دارد که با جذب مربیان خارجی جدید، استقلال و پرسپولیس در صدد به خدمت گرفتن بازیکنان خارجی جدیدی هستند.حال بماند که چرا این موضوع به یک اصل تبدیل شده که به مانند حکایت پشت سر هر توپی یک بچه است،پشت سر هر مربی خارجی یکی دو بازیکن خارجی هست بحث اصلی ما هزینه ای بین ده تا پانزده میلیارد تومانی جذب این بازیکنان است.
این برآورد هزینه سرسام اور البته در صورتی که فصل بین این باشگاه ها و بازیکنان خارجی مسالمت امیز به پایان برسد و شامل جریمه و دیرکرد نشود در نظر گرفته شده است.قصد داریم بررسی کنیم که در این شرایط ارزی و اقتصادی جذب این گونه بازیکنان از چند جهت می تواند به این دو تیم ضرر برساند.
قراردادهایی به سبک ترکمن چای!
با توجه به انس و الفتی که ما در این چند ساله به راهروهای فیفا گرفته ایم بازیکنان خارجی و ایجنتهایشان با دست بالا اقدام به عقد قرارداد می کنند تا در صورت عدم انجام تعهدات مسیر کوتاه تری را تا وصول مطالباتشان طی کنند و با توجه به بندهایی مانند حق فسخ یکطرفه دست مدیران ما در بستن یک قرارداد برد برد کاملا بسته باشد.از یک سوی دیگر چون مدیران ورزشی ما غالبا تخصصی در امر قراردادهای ورزشی و حقوقی ندارند و علاقه ای هم به استفاده از مشاورین کاربلد از خود نشان نمی دهند در هیچ محمکمه ای قادر به دفاع از حقوق تیم مطبوع خود نیستند.
مشکلات ریشه ای زیرساخت‌ها!
سوال بعدی اینجاست که ایا مدیران ورزشی ما و مسولان این دو تیم با این گونه هزینه ها نمی توانند اقدام به کارهای بنیادی و زیر ساختی و اینده محور بکنند؟؟ایا نمی توان با این مبالغ یک کمیته استعداد یاب تشکیل داد و از اقصی نقاط ایران استعدادها را کشف کرد و پروش داد و با قراردادهای حرفه ای و البته آموزش زندگی حرفه ای سالها تیم را بیمه کرد؟؟ایا نمی توان با قراردادهای قرضی زمینه انتقال به تیمهای دیگر را برایشان مهیا کرد تا با پختگی بیشتر به تیم ملحق شده و یا با مبالغ خوب ترانسفر شوند؟در پروسه جذب بازیکنان خارجی جز هزینه هیچ چیز عاید تیمهای ما نمی شود چون نه از راه فروش پیراهن نه حق پخش و نه اسپانسرینگ و کارهای تبلیغاتی درآمدی از این بازیکنان نداریم اما در مبحث استعداد یابی هم بازیکنان حرفه ای و اینده دار را برای استفاده تیم پرورش داده ایم و هم منبع خوبی برای درامد زایی درست کرده که با هزینه هایی بسیار پایین تر نسبت به بازیکنان خارجی به دست اورده ایم.
سرمایه ها از بین می روند!
نکته بعدی اینجاست که وقتی این بازیکنان خارجی با نظر مستقیم مربی خارجی جذب می شوند هم به این دلیل و هم به دلیل هزینه بالا و فشار تماشگران انتظار می رود به طور فیکس به میدان بروند.این به خودی خود نفس رقابت در یک تیم را از بین برده و باعث در سایه قرار گرفتن بازیکنان دیگر خواهد شد.موردی که در فصل پیش در مورد روح الله باقری در استقلال مهدی شریفی در پرسپولیس به وضوح میشد دید و این دو که با کارنامه نسبتا موفقی در لیگ برتر و لیگ یک جذب این تیمها شده بودند کاملا به یک نیمکت نشین و گاها سکو نشین تبدیل شدند.
عزم مدیران و خواست مردم
بدون شک تمام این موضوعات وقتی قابل تامل می شود و جای تفکر پیدا می کند که ابتدا در مدیران و متولیان ورزش علی الخصوص این دو تیم این عزم به وجود بیاید که ساختار هزینه کردن را تغییر اساسی داده و دست از نتیجه گرایی بردارند.البته نتیجه گرایی در بین مدیران و مردم به صورت مشترک وجود دارد که البته هر کدام طرف دیگر را بیشتر به علاقه به نتیجه گیری محکوم می کنند.مدیران اعتقاد دارند مردم خیلی زمان برای این گونه رنسانس ها به تیمهای بزرگ نمی دهند و از سویی مردم هم اعتقاد دارند مدیران بای لبقا در میز ریاست خود به دنبال نتیجه گیری مقطعی هستند.
