احسان محمدی / تقریبا هر کدام از ما در زندگی‌مان یک نفر را می‌شناسیم که فکر می‌کنیم اگر امکانات داشت، گرفتار جبر جغرافیا نمی‌شد، پارتی و کس و کار داشت، حداقل پا جای پای احمدرضا عابدزاده می‌گذاشت اگر پیتر اشمایکل نمی شد! شاید می‌شد و شاید هم نه. این تصور که یک نفر خوب […]
احسان محمدی /
تقریبا هر کدام از ما در زندگی‌مان یک نفر را می‌شناسیم که فکر می‌کنیم اگر امکانات داشت، گرفتار جبر جغرافیا نمی‌شد، پارتی و کس و کار داشت، حداقل پا جای پای احمدرضا عابدزاده می‌گذاشت اگر پیتر اشمایکل نمی شد! شاید می‌شد و شاید هم نه. این تصور که یک نفر خوب شیرجه می‌زند، از توپ نمی‌ترسد، قد بلند دارد، یا توپ‌های هوایی را خوب جمع می‌کند حتماً می‌تواند یک دروازه‌بان ممتاز بشود، احتمالاً اشتباه است و دروازه‌بانی در سطح یک به چیزهای دیگری هم نیاز دارد.
چندی قبل وحید هاشیمان که سابقه حضور طولانی مدت در بوندس لیگا را دارد و با دروازه‌بان‌های ممتاز جهانی همبازی بوده است و دوره‌های مربیگری را گذرانده است در گفت‌وگویی عنوان کرده بود که احمدرضا عابدزاده اگر به فوتبال اروپا می‌آمد ممکن بود حتی از اولیور کان هم بهتر باشد. هاشمیان آدمی نیست که نان قرض بدهد و هر دو دروازه‌بان را از نزدیک دیده است و لابد چیزی که می‌گوید تعارف نیست. در اینکه عابدزاده یک دروازه‌بان ممتاز بود کسی شک ندارد و در سی سال اخیر هر دروازه‌بانی از لیگ محلات تا لیگ برتر با او مقایسه شده را همه می‌دانیم. حتی نسلی که یک بازی از او را زنده از تلویزیون ندید هم باورش کرده است ولی آیا واقعاً دروازه‌بان‌های ایرانی می‌توانند لژیونرهای درخشانی باشند؟
از دروازه‌بان‌های هم‌دوره عابدزاده، نیما نکیسا این شانس را پیدا کرد که لژیونر شود، دروازه‌بان جوانی که انگار جای عضله، در بدنش فنر داشت. اما الان حتی به سختی اسم تیم‌ها و کشورهایی که رفت را به یاد می‌آوریم. علیرضا حقیقی هم که در جام جهانی ۲۰۱۴ نمایش قابل قبولی داشت به یک خوش‌تیپ ایرانی تبدیل شد که چند کشور را گشت و به ایران برگشت. درست مثل سوشا مکانی که در نروژ حتی در مقطعی درخشید اما سر از نفت مسجدسلیمان درآورد و آخر هم مثل برق آمد و مثل باد رفت.
امیر عابدزاده احتمالاً مشهورترین دروازه‌بان- لژیونر ایرانی است که البته حضورش در اروپا ربط چندانی به درخشش در لیگ ندارد. او تحت تمرینات و مراقب و حمایت شدید پدرش به اینجا رسیده است. از کودکی در اروپا تمرین کرد و برخی می‌گویند پیوستن او به فوتبال پرتغال با مشاوره کارلوس کی‌روش انجام گرفت. امیر آنقدر روی انگلیسی حرف زدن تمرکز کرد که گاهی بعضی از واژه‌های فارسی را گم می‌کند اما در پرتغال نمایش‌های درخشانی از او دیده‌ایم. گاهی کارهایی می‌کند تصویری کمرنگ از عالیجناب احمدرضاست.
در این میان دروازه‌بان‌های دیگری هم بودند که مدام از «پیشنهادهای خوب خارجی» می‌گفتند ولی حتی تا قطر و امارات هم نرفتند. پست دروازه‌بانی البته که بسیار متفاوت‌تر از مثلاً بازیکن هافبک است. گزینه‌ها محدود، رقابت فشرده و امکان دیده شدن دشوار.
بعد از خبر پیوستن قطعی علیرضا بیرانوند به فوتبال بلژیک حالا پیام نیازمند دروازه‌بان جوان و آینده‌دار سپاهان می‌گوید که تابستان لژیونر می‌شود و به اروپا می‌رود. در میان دروازه‌بان‌های نسل نو او را کاملاً متمایز و ممتاز می‌بینم. آمیزه‌ای از جوانی، جسارت، تیزهوشی و رفلکس بدنی چشم‌نواز. رفتار متین و فراتر از سن او را در همه این سالها دیده‌ایم که حتی در اوج رقابت‌های پرسپولیس- سپاهان که بازیکنان با تجربه به گلادیاتور تبدیل شدند او همیشه موقرانه و حرفه‌ای رفتار کرد.
اگر نیازمند به تیمی منتقل شود که فرصت دیده شدن داشته باشد و علیرضا بیرانوند هم بتواند بدرخشد احتمال دارد به تیم‌های بزرگتر بروند و راه برای دیگر دروازه‌بان‌ها باز شود که لژیونر شوند. گرچه رویاست اما رویای شیرینی است. اینکه در پخش زنده‌های تلویزیونی شاهد درخشش دروازه‌بان‌های ایرانی باشیم. حتی با اغراق. چیزی شبیه درخشش بهتاش فریبا دروازه‌بان نساجی قائمشهر در سریال پایتخت!
