حامد فرضعلی بیک / ایام عجیب و غریبی را سپری می کنیم. هر روز یک رویداد،یک چالش جدید و حرف و حدیث های بسیار. گرچه تنوع اتفاقات در هفته ها و ماههای اخیر سبب شده دیگر خیلی شوکه نشویم اما در هر صورت باز با مواردی مواجه می شویم که موجب فرو رفتنمان […]
حامد فرضعلی بیک /
ایام عجیب و غریبی را سپری می کنیم. هر روز یک رویداد،یک چالش جدید و حرف و حدیث های بسیار. گرچه تنوع اتفاقات در هفته ها و ماههای اخیر سبب شده دیگر خیلی شوکه نشویم اما در هر صورت باز با مواردی مواجه می شویم که موجب فرو رفتنمان در بهت و حیرت می شود.
سرنوشت لیگ نوزدهم (ادامه یافتن یا خاتمه آن) در این روزها به سوژه اصلی فوتبال ایران بدل گشته و به تبع آن یک دودستگی مشهود رخنمایی می کند. یک طرف پرسپولیسی ها قرار دارند که به شدت به برگزاری بازیهای باقیمانده اصرار دارند و طرف مقابل را نیز عوامل سایر تیم های لیگ برتری تشکیل می دهند که علت این همه پافشاری را نمی دانند و اصلاً درکش نمی کنند.
طرف اول البته بسیار هوشمندانه (و نیز خودخواهانه) عمل کرده و می کند. آنها از مدتها قبل اصرار به ادامه لیگ داشتند، آن هم با این هدف که وقتی همه مخالفت کردند، عنوان کنند ما مشکلی بابت بازی کردن نداشتیم و حالا که امکانش نیست، باید پرسپولیس را به عنوان قهرمان معرفی کنید. این جماعت فقط حرف خودشان را می زنند و حتی اگر لازم باشد، بازیکن معمولی شان،مرزهای وقاحت را جابجا و سرمربیان استقلال و سپاهان را “بیشعور” خطاب می کند.
روزی که شادروان متین به سبب بیماری کرونا دعوت حق را لبیک گفت، خیلی ها با استناد به این مهم، خطرات احتمالی برگزاری بازیها را به وزارت ورزش و فدراسیون متذکر شدند اما در کمال تعجب، باشگاه پرسپولیس درقسمتی از بیانیه رسمی اش، این سوال را مطرح کرد که مگر او در زمین فوتبال دچار این بیماری شده است؟
شما در این پرسش منطقی یافت می کنید؟!طرف مقابلِ پرسپولیسی ها، متین را نمونه ای می داند برای یادآوری خطرات اجتماع کردن بازیکنان در محل تمرین و بازیها، نه اینکه بخواهد عنوان کند چون او فوتبالیست بوده، بقیه فوتبالیست ها هم کرونا می گیرند! اما متاسفانه افراد منتسب به تیم و باشگاه پرسپولیس که گویا توهمِ خاص و متفاوت بودن بدجوری تک تک سلول‌های مغزشان را درگیر کرده، فکر می کنند همه نگران قهرمانی احتمالی سرخپوشان هستند.
ما که همچنان معتقدیم خود پرسپولیسی ها هم چندان تمایلی به ادامه یافتن مسابقات ندارند و فقط دارند جامعه فوتبال را تحت فشار قرار می دهند تا در نهایت بی دردسر به خواسته شان (قهرمان اعلام کردن پرسپولیس) برسند. آنها برای حفظ جان خودشان هم که شده، نگران آینده هستند اما همانطور که ذکر شد، می خواهند مخاطب خود را آچمز کنند تا مقصودشان حاصل گردد.
به قسمت دیگری از این بیانیه که به واقع تاسف برانگیز است توجه کنید…
“مگر به دلیل درگذشت تعدادی از پزشکان و پرستاران که به راستی مدافعان سلامت هستند، بیمارستان‌ها تعطیل شد؟در این میان آیا جان رانندگان، کارگران، کارمندان و … اهمیتی ندارد که آغاز به کار کرده و کسی هم این گونه فریاد وا اسفا سر نداده است؟ آیا نگرانی از ویروس کرونا برای کارگرانی که در کوره‌های پرحرارت و معادن مشغول به کار هستند وجود ندارد؟”
نمی دانیم چه کسی با چه تفکری اقدام به نگارش این بیانیه کرده اما در کمال تعجب و تاسف باید سوال کنیم آیا بیمارستان به عنوان اصلی ترین محل کمک رسانی به بیماران کرونایی، با ورزشگاه‌ها و بازیهای لیگ برتر قابل قیاس است که نگارنده چنین پرسش سخیفی را مطرح کرده؟! ضمناً رانندگان اگر نباشند و کارمندان اگر سر کار نروند، چرخ مملکت و زندگی، از حرکت می ایستد اما اگر فوتبال برای چند ماه تعطیل شود، مگر طاق آسمان زمین می آید؟
امان از توهم، امان از جوزدگی…با کمال احترام باید عنوان کنیم پرسپولیسی ها بد به خاکی زده اند. اصلاً چه کسی گفته در صورت برگزاری بازیها، آنها قهرمان می شوند که تا کسی لب به انتقاد می گشاید، به سمتش هجوم می برند و به بُخل و تنگ نظری متهمش می کنند؟چه کسی این ذهنیت مسموم را به آنها بخشیده که فکر می کنند تافته جدا بافته اند و حرفشان تحت هر شرایطی حق است؟
متاسفانه حمایت های همه جانبه از این تیم طی سالهای اخیر (که البته همه جانبه هم تکذیب می شود!) ناخودآگاه کار دستشان داده و آنها را به درجه ای از اعتماد به نفس رسانده که گمان می کنند “رییس” شده و می توانند برای دیگران تعیین تکلیف کنند. اینکه این جماعت می خواهند تحت هر شرایطی به مقصود خود برسند، عین ناجوانمردی است و طرف مقابل هرگز نباید کوتاه بیاید.
راستی یک سوال؛ حالا که سازمان لیگ عنوان کرده از اول خرداد، تیم ها می توانند تمریناتشان را آغاز کنند، زبانمان لال، اگر در روزهای پیش رو اتفاقی برای یکی از بازیکنان پرسپولیس یا دیگر عوامل این تیم رخ دهد، باز هم آقایان از آغاز دوباره مسابقات مثل قبل حمایت خواهند کرد؟افشین پیروانی که با طعنه می گوید کم کم سرفه ها و بستری شدن های الکی مُد می شود، اگر خدای ناکرده بستری “واقعی” ببیند، واکنشش چیست…؟
