محمد قراگزلو/ از بخت بد پرسپولیس، هوا درست به موازات شروع تمرینات آنقدر گرم شده که می‌شود خرداد پایتخت را ماه اول تابستان داغی دانست که انگار تازه به آن پا گذاشته‌ایم. همیشه این موقع سال بازیکنان لب سواحل خنک می‌نشستند یا در هتل‌های لوکس داخلی و خارجی زیر باد کولر ریلکس می‌کردند […]
محمد قراگزلو/
از بخت بد پرسپولیس، هوا درست به موازات شروع تمرینات آنقدر گرم شده که می‌شود خرداد پایتخت را ماه اول تابستان داغی دانست که انگار تازه به آن پا گذاشته‌ایم. همیشه این موقع سال بازیکنان لب سواحل خنک می‌نشستند یا در هتل‌های لوکس داخلی و خارجی زیر باد کولر ریلکس می‌کردند اما کرونا روزگارمان را به هم پیچیده و زمان‌بندی ریلکس کردن‌ها با جان کندن فوتبالیست‌ها در زمین چمن تداخل پیدا کرده است. بازیکنان پرسپولیس هر روز عصر حول و حوش ساعت ۱۷ وارد چنین فضایی می‌شوند و از شمال و شمالغرب پایتخت به گوشه‌ای از حاشیه جنوب غربی می‌رسند تا در کنار جنگ با کرونا برای لیگ و دلبری از هواداران میلیونی‌شان آماده باشند.
نیروی زمینی که نیامد، نمی‌شد برنامه را به هم زد. فوتبال و مسابقه باید انجام می‌شد. تمرین در زمین چمن و با توپ خوب است اما حوصله فوتبالیست را بالاخره سر می‌برد. بازیکنان ایرانی از بچگی شیفته آیتم پایانی تمرین یعنی فوتبال درون تیمی بوده‌اند. حالا اگر قرار به بازی با حریفی از بیرون از مجموعه پرسپولیس نیست، می‌شود حس مسابقه فوتبال را با بچه‌های خودی ایجاد کرد. این حس با تن کردن لباس‌های جدید و خوش نقشی که البته لوگوی کارگزار اسپانسری روی آن، آنقدر بزرگ شده که توی ذوق می‌زند به علاوه دعوت از تیم داوری همیشگی بازی‌های دوستانه، پررنگ‌تر هم می‌شود. ساعت ۱۷:۳۰ است و بازیکنان پرسپولیس باید در این مسابقه جدی نشان دهند همانقدر که تست‌هایشان نشان داده، آماده‌اند و باانگیزه.
یحیی بدون سه تا از خارجی‌های بی‌انضباطش که از یکی‌شان کاملاً قطع امید کرده دو تا تیم درست کرد و روبروی هم قرار داد. یکی از تیم‌ها کاورطلایی داشت و تیم دیگر بدون کاور که احتمالاً احساس گرمای کمتری می‌کرد اما اصلاً نمی‌شود تیم بدون کاور را اصلی‌ها و کاوردارها را تیم ذخیره نامید. برای تیم بدون کاور بیرانوند درون دروازه ایستاد، سیدجلال و کنعانی مدافعان میانی بودند و شیری و انصاری در راست و چپ‌شان بازی می‌کردند. چیدمان هر دو تیم با سیستم ۲-۴-۴ آرایش داده شده بود و در خط میانی بدون کاورها کمال کنار حسین‌پور بازی کرد و عالیشاه و آریا برزگر هافبک چپ و راست بودند. خط حمله هم با دو مهاجم قراخیلی تیم یعنی علیپور نامدار و مهدی عبدی جوان آرایش داده شد.
تیم طلایی یا همان کاوردارها رادوشویچ را درون دروازه داشت که بعد از دو روز حضور در تمرین باید از دروازه‌اش محافظت می‌کرد. شجاع و احسان حسینی دفاع وسط بودند. محمد نادری دفاع چپ و محمد حسینی جوان که ذاتاً هافبک میانی است در دفاع راست بازی کرد. زوج میانه میدان نوراللهی و ربیع‌خواه بودند و در راست و چپ‌شان نعمتی و ترابی بازی کردند. خط حمله این تیم هم با زوج روستایی-امیری شکل گرفت.
تقسیم قوا طوری صورت گرفت که نمی‌شد بگویی یکی قوی‌تر از دیگری است و بالانس نسبی برخوردار بود. این بالانس تا حدی در نتیجه هم مشهود بود. بدون کاورها در نهایت بازی را ۳-۲ بردند. نیمه اول را بدون کاورها ۲-۱ بردند. بار اول شیری سانتر کرد و برزگر ضربه سر تمیزی زد و بار دوم همکاری دو مهاجم مازنی منجر به گلزنی علیپور شد. گل زردها را هم نادری با شوتی تماشایی زد تا مدافعان گلزن‌تر از مهاجمان باشند. نیمه دوم نوراللهی گل مساوی طلایی‌ها را زد اما کنعانی آخرین گلزن بازی بود و بازی درون تیمی با گلزنی یک مدافع تمام شد. این بازی هیچ تعویضی نداشت چرا که پرسپولیس تنها دو دروازه‌بان ذخیره به نام‌های امیرحسین بیات و ساسان زمانه دارد که زمانه به خاطر مصدومیت مچ پا فعلاً در تمرینات غایب است اما بیات تمرین می‌کند و در این بازی به میدان نرفت.
تصاویر این بازی درون تیمی حکایت از جدی بودن آن در حد استاندارد یک مسابقه رسمی دارد. بازیکنانی که دل‌شان برای فوتبال و مسابقه تنگ شده، آنقدر خوشحال بودند که بعد از گل مقابل دوربین تنها عکاس حاضر در کنار زمین می‌دویدند و شادی گل دسته جمعی حس مسابقه را زنده می‌کرد. انگار بازیکنان ۹۰ دقیقه فراموش کرده بودند تیم روبرو از هم تیمی‌هایشان تشکیل شده و همه جنگنده و کوبنده ظاهر شدند. چهره زمخت و آفتاب سوخته بازیکنان و اندام ترکه‌ای و سخت آنها درست شبیه روزهایی بود که پرسپولیس در فصل تابستان و بعد ۶، ۷ هفته تمرین سخت آماده فصل تازه می‌شد. همان میزان آمادگی و همان اندازه اشتیاق را می‌توانید در عکس‌های مسابقه پنجشنبه عصر ببینید.
