سال ایستادگی در دل کوه‌ها
به گزارش خبرنگار جمله، ۸۹ سال گذشته، اما هنوز صدای نفس پل ورسک در دل کوه می‌پیچد، هنوز ایستاده، بر شانه صخره‌هایی که روزی خیال مهار شدن نداشتند، ورسک فقط یک پل نیست؛ بلکه مچ‌اندازی انسان است با طبیعت، مشت مهندسی بر سینه‌ی خاموش البرز است.
جسارت و ایده‌ای انقلابی
این شاهکار، نه با ماشین‌آلات امروزی، که با جسارت و ایده‌ای ناب ساخته شد، جایی که عقل مهندسی می‌گفت: «می‌سازیم»، هر قطاری که از روی آن می‌گذرد، نه فقط مسیر، که تاریخ را طی می‌کند؛ از جنگ جهانی دوم، تا امروز که هنوز در تپش است.
پل پیروزی در دل جنگ جهانی
آن زمان که جنگ جهانی شعله‌ور بود، چرچیل این پل را «پل پیروزی» نامید. چرا که این سازه، راه ارتباطی مهمی برای ارسال کمک‌ها به شوروی از طریق راه‌آهن شمال–جنوب بود، ورسک، فقط سنگ و ملات نیست؛ روایت عبور است در زمانه‌ای که ایستادن معنا نداشت.
یادآور گذشته‌ای که نباید فراموش کرد
در دل سرزمینی که گاه فراموش می‌کند چه داشته، ورسک یادآور چیزی است که باید فراموش نشود: ما روزی در دل کوه، در برابر وحشی‌ترین هندسه طبیعت، سر خم نکردیم، ما روزی ساختیم، جایی که همه گفته بودند نمی‌شود.
روح جوان و همیشه زنده
۸۹ ساله است، اما پیری در آن نیست، گویی هر بار که قطاری از رویش می‌گذرد، جوان‌تر می‌شود؛ جان می‌گیرد. ورسک نه فقط مسیری است برای عبور آهن، بلکه مسیری برای عبور افتخار است.
هر پیچ و مهره یک داستان
هر پیچ و مهره‌ی این پل، به زبان بی‌زبانی حرف می‌زند، حرف از دورانی که رؤیا داشتن جسارت می‌خواست و ساختن، عبادت بود، وقتی مهندسین اروپایی در دل طبیعت خشن مازندران، خواب راه‌آهن می‌دیدند، هیچ‌کس تصور نمی‌کرد این خواب، روزی روی دوش ورسک تعبیر شود.
ورسک: بیانیه‌ای از مهندسی و اراده
باید ایستاد و نگاهش کرد، نه فقط به عنوان یک اثر تاریخی، بلکه به‌مثابه یک بیانیه مهندسی، ورسک نماد آن روزهایی است که ما در دل سنگ هم آینده را می‌دیدیم؛ آن روزهایی که عمل، جلوتر از شعار بود.
پل ورسک: همچنان زنده و محکم
امروز، ۸۹ سال بعد، وقتی پای قطار روی شانه‌هایش سنگینی می‌کند، وقتی قطاری سوت‌کشان از رویش رد می‌شود، ورسک چیزی نمی‌گوید، اما ما می‌فهمیم: هنوز هم هست، هنوز هم محکم ایستاده، هنوز هم دارد ما را عبور می‌دهد از گذشته به آینده، از خاطره به ادامه.
میراثی که همیشه جاری است
پل ورسک، میراث عبور است؛ از ترس، از ارتفاع، از محال، افسانه‌ای که هنوز نفس می‌کشد، هنوز قامتش راست است و هنوز به ما یادآوری می‌کند: جایی در دل کوه، ما پیروز شدیم.
- نویسنده : فرزانه حسنی/خبرنگار
