جمله/گروه سیاسی: دولت‌های جمهوری اسلامی ایران همواره خود را اهل گفتوگو و مذاکره معرفی می‌کردند و بارها فاش گفتند به‌جز اسراییل که آن را کشوری نامشروع می‌دانند با هر کشور دیگری مذاکره می‌کنند و البته در دو دهه اخیر و با گفت‌وگوهای هسته‌ای نیز ثابت کردند که در این ادعا صادق هستند. ما نیز بر […]
جمله/گروه سیاسی: دولت‌های جمهوری اسلامی ایران همواره خود را اهل گفتوگو و مذاکره معرفی می‌کردند و بارها فاش گفتند به‌جز اسراییل که آن را کشوری نامشروع می‌دانند با هر کشور دیگری مذاکره می‌کنند و البته در دو دهه اخیر و با گفت‌وگوهای هسته‌ای نیز ثابت کردند که در این ادعا صادق هستند.
ما نیز بر این باور هستیم که اهل مذاکره و تعامل بودن برای هرکشوری یک مزیت است و اگر مذاکره، به نتایج خوب و همراستا با منافع ملی ختم شود یک فتح و پیروزی است اما قاعده و جانِ هر مذاکره‌ای به این است که چیزی را بدهید و چیزی یا چیزهایی را به دست آورید تا مذاکرات به پایان خوش و فرجامِ مرضی‌الطرفین، منجر گردد و به نظر در این نقطه، مشکل وجود دارد چون دیپلمات‌های جمهوری اسلامی کمتر با طرف‌های مذاکره، به نتیجه می‌رسند، تجربه به ما نشان داد آنان عادت دارند به اعلام آمادگی برای مذاکره و طرح مواضع سفت و سخت خود در جلسات
مذاکره، نه بیشتر.
روز گذشته حسین امیرعبداللهیان، وزیر امور خارجه ضمن اشاره به شرکت در نشست بغداد۲ در امان پایتخت اردن، گفت: نخست‌وزیر عراق در این نشست تمایل و پیشنهادی مبنی براین‌که گفت‌وگوهای ایران و مصر در سطوح امنیتی و سیاسی آغاز و منجر به تقویت روابط تهران و قاهره شود، مطرح کرد و من از این ایده نخست وزیر عراق
استقبال کردم.
وزیر امور خارجه دولت سیزدهم در همین رابطه افزود: قرار شد آقای «السودانی» طی هفتههای آینده اقداماتی انجام دهد.
ما نیز البته از هر نوع مذاکره که دولت‌مردان تصمیم به انجام آن داشته باشند استقبال می‌کنیم خواه این مذاکره با آمریکا و تروئیکای اروپایی بر سر برجام باشد یا با عربستان و آذربایجان و مصر اما توقع داریم دولت‌مردان قدری هم به نتیجه بیندیشند و اگر مذاکرات‌شان به نتیجه ختم نمی‌شود لازم است در اولویت‌های خود تجدید نظر کنند یا اینکه از پای میز مذاکره، برخیزند و باب
آن را ببندند.
طی حدود دو دهه اخیر، دیپلمات‌های ما مشغول مذاکره بودند اما مردم نتیجه و حاصلی ندیدند و هر سال نیز بیش از سال قبل، سهم ایران از اقتصاد جهانی کم شد، سرمایه‌گذاری خارجی کاهش یافت، ارزش پول ملی سقوط کرد و در سطح سیاسی نیز هر سال، منزوی‌تر شدیم تا جایی‌که سردار عزیز جعفری زمانی که فرمانده سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بود گفته بود «حتی یک متّحدِ متعهّد در دنیا نداریم».
رییس دستگاه دیپلماسی دولت سیزدهم گفت هم با عربستان در حال مذاکره هستند و هم پیشنهاد نخست‌وزیر عراق را مبنی بر آغاز مذاکره با مصر پذیرفته و چند روز قبل نیز خبر از شروع مذاکره با طرف‌های اروپایی بر سر برجام را داده بود، و سوال ما از «حسین امیرعبداللهیان» این است که با یک دست مگر می‌توانید چند هندوانه بردارید ؟
ما بارها نوشتیم و گفتیم جمهوری اسلامی ایران باید مسیر روابط دیپلماتیک خود با «ریاض» و «قاهره» را عادی کند چون این دو کشور، در جهان اسلام و دنیای عرب، کلیدی هستند اما به نظر می‌آید «امیرعبداللهیان» تنها برای نمایش خبری و احتمالاً آرام کردن بازار ارز، خبر از پذیرش پیشنهاد «السودانی» را داد به‌ویژه اینکه کسی در تهران، سخنان وزیر امور خارجه دولت سیزدهم را جدی نمی‌گیرد و اگر جدی بگیرند، علیه آن مواضع تندی می‌گیرند مانند حمله تند برخی اعضای پایداری در مجلس علیه دیدار اخیر وی با «جوزف بورل» و از سرگیری مذاکرات برجام.درخصوص مذاکره با عربستان نیز به رغم اینکه تا امروز چندین دوره مذاکرات انجام شد کسی از نتایج آن آگاهی ندارد و مانند گفت‌وگوهای هسته‌ای در دوران «سعید جلیلی»، هیچ اطلاعات شفافی به افکار عمومی نیز داده نمی‌شود اما همواره در پشت تریبون‌های یک‌طرفه، ادعا می‌کنند آمادگی مذاکره دارند.
در شرایطی که کسی نمی‌داند مذاکره به عربستان به کجا کشیده شد، «امیرعبداللهیان» سخن از آمادگی برای مذاکره با مصر گفت و معلوم نیست دقیقاً چه طرح و پلنی برای این کار دارد یا این اظهار نظر تنها یک ادعا است و پشتوانه عملی ندارد و همچنین روشن نیست چند روز دیگر، از طرف چند نماینده دیگر مورد حمله و مواخذه قرار خواهد گرفت یا اساساً از پایتخت اجازه چنین آمادگی را دارد یا خیر.
نکته مهم بعدی این است که قطع روابط دیپلماتیک جمهوری اسلامی ایران با مصر مربوط است به پیروزی انقلاب و ماجرای پذیرایی ویژه رییس‌جمهور فقید مصر از پادشاه سابق ایران در سال ۱۳۵۸ و روابط دیپلماتیک نظام سیاسی جدید در تهران با مصر قطع شد و دو سال بعد در ایرانِ آن‌روز، نام خیابانی را «خالد اسلامبولی» گذاشتند، مبارز عضو «اخوان المسلمین» که «انور سادات» را ترور کرد و از آن روز تا امروز، دو کشور روابط دیپلماتیک نداشتند و احتمال می‌دهیم پیشنهادِ نخستِ مصر، تغییر نام «خالد اسلامبولی» باشد و «امیرعبداللهیان» که بهتر از هر کسی از این پیچیدگی‌ها خبر دارد، توضیح نداد آیا چنین اقدامی خواهد کرد یا در آن‌صورت میز مذاکره را ترک می‌کند.
هر چند دولت سیزدهم برای همه نوع مذاکره با هر کشوری، آماده است اما به نظر می‌رسد مذاکره به چیزی بیش از آمادگی نیاز دارد و آن داشتن طرح و برخورداری از صدای واحد است، موضوعی که امروز در میان اصولگرایان و دولتِ مورد حمایت این جریان سیاسی، چون زرِ ناب، نادر و کمیاب است.
نکته آخر اینکه وعده‌های دیپلماتیک دولت سیزدهم مانند ادعاهای اقتصادی آن است که تنها بر روی کاغذ و در حرف، برای آنان‌که کمتر می‌دانند جاذبه دارد و در عمل، خروجی خاصی ندارد.
