علیرضا بیرانوند در هفته‌ها و ماه‌های گذشته در پرسپولیس خوش درخشید و‌این تیم را تا آستانه قهرمانی پیش برد. البته تکرار‌این وضعیت در فصول گذشته، بیرانوند را به یک دروازه‌بان تمام‌عیار تبدیل کرد تا حالا خیلی‌ها از دروازه تیم ملی مطمئن باشند. بیرانوند حتی در روزهایی که حرف از رفتنش به میان آمده […]
علیرضا بیرانوند در هفته‌ها و ماه‌های گذشته در پرسپولیس خوش درخشید و‌این تیم را تا آستانه قهرمانی پیش برد. البته تکرار‌این وضعیت در فصول گذشته، بیرانوند را به یک دروازه‌بان تمام‌عیار تبدیل کرد تا حالا خیلی‌ها از دروازه تیم ملی مطمئن باشند.
بیرانوند حتی در روزهایی که حرف از رفتنش به میان آمده بود هم برای پرسپولیس به میدان رفت و اتفاقاً با بردهای پرسپولیس همراه شد و علیرضا همچنان به نمایش خوبش ادامه داد. اما در روزهایی که بیرانوند خوش می‌درخشید اتفاقات دیگری هم رخ داد که شاید علیرضا حواسش به آنها نبوده و نباشد.
همین چندسال پیش بود که با جدایی رحمتی از تیم ملی فوتبال کشورمان، رحمان احمدی یک‌تنه جور فوتبال ملی را کشید و در چند بازی حساس توانست به‌خوبی از دروازه تیم ملی محافظت کند. به اعتقاد بسیاری از کارشناسان در آن زمان رحمان احمدی با نمایشی که در بازی‌های تیم ملی قبل از جام‌جهانی و نقشی که او در صعود تیم ملی به جام‌جهانی داشت، اولین و آخرین دروازه‌بان تیم ملی در جام‌جهانی بود.
احمدی مطمئن بود که سنگربان تیم ملی کشورمان خواهد بود؛ چیزی که الان بیرانوند به آن اطمینان دارد و خود را سنگربان بلامنازع تیم ملی می‌داند. در‌این بین و با‌این شرایط رفتن بیرانوند به اروپا،این اطمینان را دوچندان کرده و بعید به نظر می‌رسد که کسی بتواند جای او را بگیرد. در هر صورت رحمان احمدی در واپسین دقایق جایش را به علیرضا حقیقی داد و در کمال ناباوری حتی یک بازی هم به رحمان احمدی نرسید. فارغ از بحث‌های حاشیه‌ای که برای‌این موضوع وجود داشت و حرف و حدیث‌هایی که مخصوصاً با عملکرد حقیقی بعد از جام‌جهانی در این باره به وجود آمد، احمدی خیلی راحت دروازه تیم ملی را از دست داد و بازی در جام‌جهانی هیچ‌وقت در کارنامه‌اش ثبت نشد.
همانطور که گفته شد حالا هم بیرانوند به جایگاهش در تیم ملی اطمینان کامل دارد، اما در همین روزها اتفاقات دیگری در حال رخ دادن است؛ علاوه بر تهدید جایگاه بیرانوند توسط برخی دروازه‌بانانی که در لیگ برتر هستند، در آن سوی کره زمین و در پرتغال امیر عابدزاده روزهای خوبی را سپری می‌کند. در حالی که در سال‌های گذشته معمولاً ماریتیمو برای سقوط نکردن می‌جنگید و اغلب در رویارویی با حریفان حرفی برای گفتن نداشت، امسال با درخشش عابدزاده در جدول رده‌بندی رقابت‌‌های لیگ برتر پرتغال، این تیم در رده ۱۲ جدول ۱۸ تیمی این رقابت‌ها قرار گرفته است و اوضاع بسیار خوبی دارد. شاید روزهایی که احمدرضا عابدزاده درون دروازه تیم ملی به خودنمایی می‌پرداخت و این خط از ترکیب تیم ملی را به‌تنهای در اختیار داشت، کسی تصور نمی‌کرد روزی فرزند او نیز درون دروازه کارهای پدرش را تکرار کند، اما این اتفاق دقیقاً رخ داد و این به‌طور حتم زنگ خطر جدی برای بیرانوند است.
شاید رفتن بیرانوند از جلوی چشم اسکوچیچ، سرمربی تیم ملی و بخصوص به تیمی که هنوز مشخص نیست بتواند خیلی زود در ترکیب اصلی این تیم قرار بگیرد، نه‌تنها نکته مثبتی برای سنگربان اول و فعلی تیم ملی نباشد، بلکه صدای زنگ خطر را بلندتر به گوش این بازیکن برساند.
به هر تقدیر به نظر می‌رسد بیرانوند باید این روزها خیلی محکم‌تر دروازه تیم ملی را بچسبد و تلاش کند خیلی زود در ترکیب تیم جدیدش به میدان برود. او فرصت زیادی برای اثبات مجدد خود نخواهد داشت و اگر عابدزاده به همین منوال به کارش ادامه دهد کار برای علیرضا سخت‌تر هم خواهد شد.
این را هم باید اضافه کرد که برای اکثر مربیان، نام و نشان قبلی بازیکنان خیلی در انتخاب مهره‌های‌شان تأثیر نخواهد داشت و آمادگی و عملکرد فعلی بازیکنان در ترکیب تیم‌های‌شان و در اردوهای تیم ملی بیشتر مؤثر خواهد بود.
