جورج برنارد شاو نويسنده معروف ايرلندي، در ۲۶ ژوئيه ۱۸۵۶م در خانوادهاي فقير در دوبلين متولّد شد. برنارد در تحصيل شاگرد منظمي نبود، اما در خانه و نزد مادرش آموزش عميقي در موسيقي يافت و در موزه شهر نيز نقاشي آموخت. وي در ۲۰ سالگي راهي لندن شد و سالهاي اوليه را در […]
جورج برنارد شاو نويسنده معروف ايرلندي، در ۲۶ ژوئيه ۱۸۵۶م در خانوادهاي فقير در دوبلين متولّد شد. برنارد در تحصيل شاگرد منظمي نبود، اما در خانه و نزد مادرش آموزش عميقي در موسيقي يافت و در موزه شهر نيز نقاشي آموخت. وي در ۲۰ سالگي راهي لندن شد و سالهاي اوليه را در تنگدستي گذراند. برنارد شاو در ابتدا به مقالهنويسي روزنامه روي آورد. تا اينكه در سال ۱۸۷۹میلادی به نوشتن داستان و نمايشنامه پرداخت و در آنها رنج و درد و تيرگي باطن جامعه خود را نشان داد. برنارد شاو پس از نگارش چند رمان، تصميم به چاپ آنها گرفت ولي ناشري براي آن پيدا نكرد. در اين مدت به روزنامهنگاري، سرودن شعر و پيوستن به دستههاي سياسي مشغول شد و كمكم با آثار ادبي و نظريههاي فلاسفه آشنايى يافت.
برنارد شاو از سال ۱۸۸۵میلادی و به دنبال همكاري با روزنامهها و هفته نامهها به شهرت دست يافت و با اجراي نمايشنامه سرباز شكلاتي در سال ۱۸۹۳ در امريكا، شهرتي فراوان پيدا كرد. وي پس از بهبود اوضاع مالي، سفرهايى به دور دنيا نمود و آثار قلمي فراواني از خود به جاي نهاد. شيوه نگارش برنارد شاو، شيوهاي مستقيم بابياني روشن و صريح و داراي قدرت كلام است. بيان انديشهها و مباحث خاص او، عاري از سنگيني خطابهاي يا دفاعي است.
ذوق، خيالانگيزي، روح بذلهگويى و طنزپردازي بر نوشتههايش غلبه دارد و در عين حال، با فصاحت همراه است. ديباچههاي آثار نمايشي شاوْ، غالباً بسيار مهم و داراي مفاهيم عميق و انديشههاي آزاديخواهانه است. شاو متفكري است كه در زمان خود، بيش از ديگران مورد انتقاد و عيجويى قرار گرفته، اما پيوسته توانسته است از استعداد شگرف خود در حاضر جوابي، استفاده كند و با پاسخهاي قاطعي به رقيبان جواب دهد كه گاه با سخنان تلخ و گزنده همراه بوده است. برنارد شاو را مرد قرنِ خود به شمار آوردهاند. وي داراي بهره هوشي بالا از عادي و معرفتي در همه زمينهها و نبوغ و قريحهاي بزرگ داشت. استعداد او در شوخي و به مسخره گرفتنِ همه چيز، حتي به نمايشنامههايى كه حاوي افكار جدّي بود، جاذبهاي دلپسند و سرگرم كننده ميبخشيد. شاو پيوسته ميخواست كه عامه مردم را به فكر وادارد و در تربيت آنان قدم پيش گذارَد. برنارد شاو در سال ۱۹۲۵م موفق به اخذ جايزه ادبي نوبل گرديد و اين جايزه باعث نفوذ فراوان وي در ميان مردم و مقامات شد. برنارد شاو، علاقه خاصي به دين اسلام داشت و بارها در نوشتههاي خود به بزرگي و اهميت اين آيين پاك اعتراف كرده است. آثار برنارد شاو شامل بيش از ۵ نمايشنامه است با ارزشهاي متفاوت و چندين رمان و مقالهها و رسالههاي فراوان درباره اقتصاد و سياست عصر و نقدهايى درباره موسيقي و تئاتر، نمايشنامههاي شاو يا ازنوع كمدي است يا تراژدي كه مايهاي از كمدي دارد. بعضي نمايشنامههاي او عبارتند از: شغل بانو وارن، مرد سرنوشت، بشر و حقوق بشر، كاترين بزرگ و ژاندارك مقدس. جنگ جهاني دوم و مرگ همسر و دوستان قديم موجب تيرگي سالهاي آخر زندگي برنارد شاو شد، اما او همچنان به كار ادامه داد و لحظهاي از كنجكاوي درباره چيزهاي تازه دست برنداشت تا اينكه سرانجام در دوم نوامبر ۱۹۵۰ در ۹۴ سالگي درگذشت.
جورج برنارد شاو نمایش‌نامه‌نویس، منتقد ادبی و فعّال سیاسی در مجموع ۶۳ نمایشنامه نوشت که تعدادی از آنها پیش از آن که در انگلیس و آمریکا به نمایش درآیند در آلمان به موفقیت‌های بیشماری نایل آمدند. شاو از مدافعان سرسخت حقوق زنان و سوسیالیسم بود. او همچنین در ۱۹۲۵ میلادی جایزه ادبی نوبل گرفت و در ۱۹۳۸ مفتخر به دریافت، جایزه آکادمی اسکار شد.
او برخلاف شکست‌هایش به عنوان یک رمان‌نویس در دهه ۱۸۸۰ میلادی توانست خودش را در همین دوران پیدا کند. او تبدیل به یک جامعه‌گرا، سخنوری افسونگر، مجادله‌گر و نمایشنامه‌نویسی موفق شد. جرج برنارد شاو پشتیبانی از انجمن فابیان تازه تأسیس (۱۸۸۴) را بر عهده گرفت؛ این انجمن در واقع یک گروه اجتماعی مربوط به طبقه متوسط بود و هدف آن تغییر جامعه انگلیس، نه از طریق انقلاب، بلکه از طریق نفوذ در میان اندیشمندان و سیاست‌مداران کشور بود. او، خود را از هرنظر، درگیر فعالیت‌هایش کرد؛ فعالیت‌هایی که بیشتر آنها، مربوط به سردبیری یکی از آثار فرهنگی جامعه بریتانیا، با عنوان رساله‌های فابیان در جامعه‌گرایی که مربوط به ۱۸۸۹ میلادی می‌شود، بود. شاو در ۲ بخش آن، اثر داشت. سرانجام، یک منتقد نمایشنامه به نام ویلیام آرچر، یک شغل روزنامه‌نگاری ثابت، برای او پیدا کرد. دوران اولیه او در این شغل، نقد و بررسی کتاب‌ها برای روزنامه پال مال گازِت (۸۸ – ۱۸۸۵)، هنرسنجی موسیقی در روزنامه وُرلد (۸۹ – ۱۸۸۶)، ستون‌های موسیقیایی خیره‌کننده در استار با نام مستعار کورنو دی باسِتو از ۱۸۸۸ تا ۱۸۹۰ و از ۱۸۹۰ تا ۱۸۹۴ میلادی در روزنامه وُرلد را شامل می‌شود.
