حادثه متروپل نیز نمونه دیگری از این اتفاق بود. به طور کلی ریزش ساختمان‌هایی که از نظر ایمنی شرایط مناسبی ندارند، علاوه بر آسیب‌های جانی، مادی و معنوی بازتاب رسانه خوبی هم ندارند و معمولاً هم دستخوش خبرسازی رسانه‌های معاند قرار می‌گیرند. اگر بخواهیم آسیب‌های ناشی از ریزش چنین ساختمان‌هایی را در ابعاد مختلف بررسی کنیم قطعاً به قدری طولانی‌ست که در این مقال نمی‌گنجد. ماجرا زمانی بحرانی‌تر می‌شود که ساختمانی که در معرض حادثه قرار دارد، بیمارستان باشد.
بحث تامین آسایش و اطمینان خاطر بیماران و همراهانشان بسیار حائز اهمیت است و ریزش یک ساختمان آسیب‌های بسیار جبران ناپذیری به دنبال خواهد داشت. آتش گرفتن بیمارستان گاندی تهران را همگی به خاطر داریم و صحبت‌های آتش‌نشانان در این حوزه بسیار قابل تامل بود. گفته می‌شد که بیمارستان گاندی بارها اخطار آتش‌نشانی دریافت کرده اما به این اخطارها توجهی نشده است. حال امروز گفته می‌شود که سه بیمارستان «بوعلی»، «سینا» و «امام خمینی (ره)» از لحاظ ایمنی حریق در وضعیت بحرانی هستند یعنی ممکن است که به زودی زود اتفاقی که برای بیمارستان گاندی رخ داد برای این بیمارستان‌ها هم رخ دهد. گویا یک لیست وجود دارد که شامل ۱۲۹ ساختمان ناایمن پایتخت است که این سه بیمارستان هم شامل این ۱۲۹ سازه ناایمن می‌شود. حال مسئله اینجاست که وقتی با جامعه آماری بسیار طولانی به اندازه ۱۲۹ سازه مواجه هستیم به راحتی نمی‌توان با یک برنامه کوتاه مدت از شر حادثه‌های احتمالی خلاص شد. یکی از اقداماتی که می‌توان در این خصوص انجام داد کاریست که با بیمارستان‌های شهدای تجریش یا امام خمینی در دستور کار قرار گرفت؛ آن هم ساختن یک سازه مکمل، به روز و با تجهیزات استاندارد در کنار بیمارستان قبلی بود که هم خطر بروز مشکل کاهش پیدا کند و هم زمینه را برای افزایش ایمنی ساختمان قدیمی‌تر فراهم کند. به گزارش مهر، «شاهرخ رامین»، عضو کمیسیون اجتماعی مجلس در این خصوص می‌گوید: «این کار از سال‌ها قبل کلید خورده، مجلس برای آن بودجه مشخص کرده است و علاوه بر بخش دولتی، بسیاری از خیران هم پای کار آن آمده‌اند؛ در نتیجه امروز شاهد بهره‌برداری این طرح در بسیاری موارد هستیم؛ یعنی ساختمان‌های جدیدی که ساخته شده، در کنار ساختمان‌های قدیم بیمارستان با استاندارد روز به بیماران خدمات می‌دهند؛ اما همچنان بیمارستان‌هایی در پایتخت هستند که استانداردهای روز را ندارند و این پیش‌بینی هم برای آنها نشده است.»
مشکلات بیشتر مربوط به بیمارستان‌های دولتی می‌شود و بیمارستان‌های دولتی اتفاقاً باید از شرایط بسیار ویژه‌تری نسبت به بیمارستان‌های خصوصی برخوردار باشند چرا که در صورت وقوع بحران‌های احتمالی همچون جنگ یا بلایای طبیعی مثل سیل و زلزله، این بیمارستان‌های دولتی هستند که باید بخش قابل توجه مدیریت بحران را به عهده بگیرند. بیمارستان‌های دولتی از لحاظ شرایط فیزیکی محدودیتی ندارند و قابلیت توسعه یافتن را دارند و باید از این ویژگی نهایت استفاده را برد .
متولیان امر در نشست‌های خبری گوناگون قیمت‌های بالایی را برای بازسازی بیمارستان‌ها و مجهز کردن آنها عنوان کرده‌اند که بسیار نجومی است. مثلاً گفته شده که قیمت بازسازی یک تخت بیمارستان دولتی برابر ۵ میلیارد تومان است. حتی اگر این رقم هم واقعی باشد بسیار ضروری‌تر از دیگر خرج‌هاست چرا که اگر آوار این ساختمان بر روی سر بیماران و کادر درمان فرو بریزد و خدایی نکرده حادثه ساختمان پلاسکو، متروپل و بیمارستان گاندی در ابعاد وسیع‌تری تکرار بشود، خسارات ناشی از آن جبران ناپذیر خواهد بود. ببینید که چقدر این موضوع تکرار می‌شود و امیدواریم روزی این اتفاق نیفتد که دیگر مجالی برای جبران باقی نمانده است.
