تامیس هریس روانپزشک و نویسنده آمریکایی که در سال ۱۹۹۵ درگذشت به عنوان کارشناس بلند پایه ی روانشناسی بالینی به نوشتن هم می پرداخت. از آثار او می توان به دو کتاب وضعیت آخر و در وضعیت آخر ماندن اشاره کرد که هم توسط نویسنده ی سرشناس اسماعیل فصیح به فارسی درآمده است. پس از معرفی کوتاه کتاب در وضعیت […]
تامیس هریس روانپزشک و نویسنده آمریکایی که در سال ۱۹۹۵ درگذشت به عنوان کارشناس بلند پایه ی روانشناسی بالینی به نوشتن هم می پرداخت. از آثار او می توان به دو کتاب وضعیت آخر و در وضعیت آخر ماندن اشاره کرد که هم توسط نویسنده ی سرشناس اسماعیل فصیح به فارسی درآمده است. پس از معرفی کوتاه کتاب در وضعیت آخر ماندن که توسط انتشارات فرهنگ نشر نو تجدید چاپ شده است به معرفی نسبتا مفصل مترجم که بیشتر به عنوان نویسنده
شهرت دارد می پردازیم.
کتاب ماندن در وضعیت آخر درباره ی رفتارمتقابل توضیح می دهد. ابتدا مختصری درباره ی مفاهیم والد -بالغ -کودک توضیح می دهد و در ادامه درباره ی روش های به کار بستن تحلیل رفتار متقابل برای بهبود زندگی شخصی خود و روابط با دیگران صحبت می کند. در واقع این کتاب با تمرکز بر جنبه ی خودیاری نوشته شده و مکمل کتاب قبلی یعنی وضعیت آخر محسوب می شود.
کتاب ماندن در وضعیت آخر با همان حساسیت، بینش،شوخ طبعی و دلسوزی ای که کتاب من خوبم تو خوبی ( ازهمین نویسندگان) نوشته شده است . روانپزشکان برجسته و پیشگام رویکرد تحلیل روانشناختی انقلابی، ایمی و تام هریس نشان می دهند که چگونه می توانید به همین ترتیب بمانید و از هر روز زندگی خود نهایت استفاده را ببرید. اين کتاب توصیه هایی در مورد ایجاد تغییرات مهم و مسئوليت پذیری در زندگی شما، برطرف کردن درگیری ها و ریشه کن کردن دلایل نگرانی، وحشت، افسردگی، پشیمانی، سردرگمی و احساس ناکافی بودن به شما ارایه می دهد.
کتاب ماندن در وضعیت آخر جزو پرفروش ترین
کتاب های روانشناسی است. همان گونه که خود نویسندگان بیان کرده اند این کتاب حاصل تمام پژوهش ها و جست وجوهای سی ساله ی آن ها به عنوان روانپزشک است.اسماعیل فصیح با کتاب «ثریا در اغما»که در سال ۱۳۶۲ منتشر شد به عنوان یک نویسنده ی روایتگر و اجتماعی نگر، نامش نزد کتابخوان های ایرانی به ویژه در خارج از کشور بر سر زبان ها افتاد.
پس از داستان بلند «ثریا در اغما»که به زندگی گروهی از ایرانیان مهاجر -در فرانسه- می پردازد نوشته های بلند دیگری از او منتشر شد «درد سیاووش»۱۳۶۴ و «سپس زمستان۶۲» ۱۳۶۶که در بالا رفتن شهرت او نقش بسیاری بازی کردند؛ به ویژه «زمستان ۶۲»که به رویدادهای سال های آغاز جنگ تحمیلی می پردازد. درحال و هوای آن دوران ایران، فراوان مورد توجه قرار گرفت. دیگر داستان های بلند فصیح چون «شهباز»و «جغدان»۱۳۶۹ ،«فرارفروهر»۱۳۷۲،«باده ی کهن اسیر زمان»۱۳۷۳،اگر چه خط و ربط او را در خود دارند ،اما مانند «ثریا در اغما» و «زمستان ۶۲»مورد اقبال علاقه مندان فصیح قرار نگرفت؛ در حالی که او با رمان «بازگشت به در خونگاه»۱۳۷۷ که به نوعی فضای شهری و خانوادگی آشنای نویسنده را این بار در سال های پس ازجنگ ایران و عراق روایت می کند و دوباره نگاه ها را به سوی خود جلب می کند.
در آغاز کتاب می خوانیم «صبح چهارشنبه ۱۹ تیرماه ۷۵، ساعت هفت ونیم صبح هوای خشک و سوزی است و هنوز روز بالا نیامده، آکنده از دودآلودگی که به چشم می خورد. از هشت و یک دوم، برای آموزش شرکت ملی گاز ایران اواسط خیابان بهار شمالی یک دوره فشرده ی یک هفته ای کلاس زبان تخصصی دادم» فضای شهری داستان دست کم برای من بچه ی تهران كهشهر را کم و بیش می شناسم خواننده را به سرعت به سوی خود می کشاند.«بعد از اینکه راننده ی نقلیه شرکت مرا از خیابان هویزه ی امروزی و سهروردی می آورد به میدان هفت تیر -بیست و پنج شهریور-و بعد پایین تر از فرعی پشت میدان شهید شیرودی -میدان امجدیه ی سابق- به خیابان بهار مي آورد.»«بازگشت به درخونگاه»با گشت و گذار در خیابان های تهران به ویژه در جنوب شهر، برای خواننده ی بچه تهران که پایین شهر را هم می شناسد، فضای آشنا و نوستالژیکی را ترسیم می کند و او را با علاقه دنبال خود می کشاند .«راننده از خیابان امام می اندازد دور میدان حسن آباد و بعد سرازیر می شود توی خیابان وحدت اسلامی -شاپور-و سر چهارراه ابوسعید -سه راه حاج شیخ هادی قدیم-می اندازد دست چپ و می آید طرف درخونگاه»از میان نوشته های فصیح و در کنار «زمستان ۶۲»و «ثریا در اغما »که این دومی مرا به یاد شب و روزهای پاریس می اندازد ،«بازگشت به در خونگاه»راهم بسیار دوست می دارم فصیح
در سال های پیش از انقلاب بیش تر با داستان های کوتاهش، بین طبقه ی کتابخوان ها اسم و رسمی به دست آورده بود اگر چه «شراب جام » و «دل کور»را هم به عنوان رمان از آن دوران گذاشته است.
در ورق زدن «گزینه های داستان ها»که در سال ۱۳۶۶ منتشر شده تعدادی از داستان های کوتاه پیش از انقلاب فصیح به چاپ رسیده که سبک و سیاق آن ها با کارهای اجتماعی وبه تعبیری رئالیسم آن دوران همخوانی دارد.در داستان «یک زندگی خاک شده» می خوانیم ؛«روزی که میرزا رضا کرمانی ناصرالدین شاه را در حرم شاهزاده عبدالعظیم تیر زد ،حسن برای اولین بار کوکب را دید حسن خان پای دیوار سقاخانه، بغل دکان نشسته بود و چپق می کشید. داشت با شاطر محمدعلی تهرونی و حاج اصغرحلیم فروش صحبت می کرد. یک مرتبه چو افتاد که شاه را در حرم عبدالعظیم تیر زده اند. بازارچه شلوغ شد کاسب ها افتادند به تخته کردن
دکان ها، کوکب و مادرش که از زیارت حضرت عبدالعظیم بر می گشتند از جلو سقاخانه رد شدند و زن ها با شاطر محمد علی تهرونی سلام علیک کردند، پیچه ی کوکب رفت بالا و حسن صورت سبزه و لب های درشت و غبغب گوشتی کوکب را دید کوکب اولین دختری بود که حسن چشمش بهش می افتاد.
پایان بندی های فصیح از نکات برجسته آثار او به شمار می روند مثلا در صفحه ی آخر کتاب «درد سیاووش» که ماجرا با رسیدن هواپیما به آبادان به پایان خود می رسد قهرمان داستان هم توی رختخواب، آخرین صفحات کتاب «بیگانه»و سرگذشت مورسو را می خواند. عجیب است نکند مرحوم اسماعیل فصیح هم می دانسته یکی از طرفدارانش کامو، نوشته هایش رابسیار دوست می دارد !«مورسو »هم وضعش آخر کار خراب است و به اتهام قتل به زندان افتاده و محاکمه می شود منفور و مطرود همه است. در تمام طول محاکمه وضعیت مورسو تغییر نمی کند همان موجود عاصی و غیر عادی و متفاوت با دیگران و بیگانه با همه باقی می ماند بنابراین اعدامش می کنند.»
درباره ی فصیح بسیار می توان نوشت اما با «درد سیاوش» تمام می کنیم ؛«سحر،هوا گرگ و میش است که باز صدای مرغ های دریایی از خواب بیدار می کند. باز تنهام و دو تا مرغ پا شکسته ی گرسنه هم بیرون پنجره نشسته اند، باد شاخه های گل کاغذی را به توری آهنی می زند.»
