نام علیرضا بیرانوند، دروازه‌بان تیم ملی فوتبال ایران، به خاطر پرتاب ۶۱ متر و ۶۶ سانتی‌متری توپ با دست، در کتاب رکوردهای جهانی گینس ثبت شد. علیرضا بیرانوند، سنگربان تیم ملی فوتبال ایران، برای ورزش ایران در عرصه جهانی افتخار‌آفرین شد. نام این دروازه‌بان ۲۹ ساله که در حال حاضر برای تیم بوآویستا پرتغال به […]
نام علیرضا بیرانوند، دروازه‌بان تیم ملی فوتبال ایران، به خاطر پرتاب ۶۱ متر و ۶۶ سانتی‌متری توپ با دست، در کتاب رکوردهای جهانی گینس ثبت شد.
علیرضا بیرانوند، سنگربان تیم ملی فوتبال ایران، برای ورزش ایران در عرصه جهانی افتخار‌آفرین شد. نام این دروازه‌بان ۲۹ ساله که در حال حاضر برای تیم بوآویستا پرتغال به میدان می‌رود، در کتاب رکوردهای جهانی گینس جاودانه شده است.
علیرضا بیرانوند در پی پرتاب توپ با دست به اندازه طول ۶۱ متر و ۶۶ سانتی‌متر در دیدار تیم ملی فوتبال ایران مقابل تیم ملی کره جنوبی در روز ۱۱ اکتبر سال ۲۰۱۶ (۲۰ مهر ۱۳۹۵) در چارچوب بازی‌های مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه، رکورد جدیدی را در فوتبال جهان رقم زد. حال او مدرک ثبت این رکورد را از مسئولان گینس دریافت کرد.
پرتاب‌های بلند علیرضا بیرانوند از زمان حضور این دروازه‌بان لرستانی در تیم فوتبال نفت تهران میان سال‌های ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۵ خورشیدی معروف شد و توجه فوتبال‌دوستان را به خود جلب کرده بود. حال این مهارت فوق‌العاده علیرضا بیرانوند سرانجام به طور رسمی در کتاب رکوردهای جهانی گینس، جایگاه منحصر به فردی را به خود اختصاص داده است.
در گذشته ورزشکاران ایرانی دیگری نیز موفق به ثبت رکورد در کتاب رکوردهای جهانی گینس شده بوندند. احسان قائم مقامی در شطرنج، حسین رضازاده در وزنه‌برداری، زهرا نعمتی در تیراندازی با کمان و مرحوم سیامند رحمان در وزنه‌برداری معلولان نیز با عملکردهای رکوردی در رشته‌های ورزشی، نام خود را در کتاب گینس به ثبت رساندند.
علیرضا بیرانوند درباره کسب این کامیابی بی‌نظیر می‌گوید: «خیلی خوشحالم که به عنوان یک ایرانی توانستم این رکورد را از خودم ثبت کنم. درست است که این دستاورد به عنوان یک رکورد شخصی به حساب می‌آید، اما در کل افتخارش برای فوتبال و مردم ایران است.
علیرضا بیرانوند پس از مهار پنالتی کریستیانو رونالدو در دیدار تیم ملی فوتبال ایران مقابل تیم ملی پرتغال در جام جهانی ۲۰۱۸، توجه ویژه صحنه فوتبال بین‌المللی را به خود جلب کرد و سرانجام به حضور او به عنوان لژیونر فوتبال ایران در عرصه فوتبال باشگاهی اروپا منجر شد.
نگاه
اگر می شد…!
سمیه عسگری
دوست دارم موسس سربازخانه ای باشم، متفاوت با پادگان و سربازخانه های دنیا؛ عضو شدن در این سربازخانه محدودیت سنی و جنسی ندارد، همه را می پذیرد، اما قوانینش مقید به انسانیت است، تمام سلاح های سرد و گرم را کنار گذاشته و سربازان را با زبان سلاح دیگری آشنا می کنم، به سربازان یاد می دهم چشمان شان را چون تانک های مجهز به توپ های محبتی پر کنند و هرآن کس که سر راه شان قرار گرفت، شلیک وار محبت پرتاب کنند، دهان‌شان را بوستانی از گل های زیبای حروف و کلماتی قرار دهند که وجودشان عطرآگین و دنیای شان پر شود از هوای آغشته به گل های رنگارنگ به دستان شان یاد می دهیم به جای گرفتن اسلحه و سنگ ضایع کردن حق و حقوق و بریدن نفس دست یکدیگر را به یاری و مدد همدیگر بفشارند و از همه مهم تر در زمین وجودشان مین های عشقی را کار بگذارند، حساس به کوچک ترین عملی که فوری منفجرشده و هاله ای از عشق در محیط اطراف پراکنده کند، شاید این گونه توانستیم درآیینه وجودی یکدیگر دانه عشق را بیشتر و بیشتر بکاریم و بپرورانیم درجه داران این سرباز خانه برحسب عشق و سرمستی شان به انسانیت رتبه بندی می شوند، حالا دنیای مان پراست از آدم هایی که چون فرشتگان هستند که با خط های موزون حالات و عوالم انسانیت پرعشق و سرمست از مهربانی و محبت زندگانی می کنند و زندگی می بخشند.
