از هم‌اکنون همه کسانی که به امید تغییر به مسعود پزشکیان رأی دادند، نگران هستند و البته نگرانی آنان پس از دیدار دو روز پیش مسعود پزشکیان از مجلس و مشاهده تلاش برخی نمایندگان شناخته‌شده اصولگرا بر جدال‌های بی‌ثمر، نشان داد این نگرانی‌ها بی‌مورد نبوده است و باید در انتظار تنش‌های بیشتری هم بود.
در این دیدار سرزده، مهدی کوچک‌زاده نماینده تهران در صحن علنی مجلس خطاب به آقای پزشکیان گفت: آقای رئیس‌جمهور! شما دعوت به وحدت می‌کنید و آن را لازمه تحقق همه پیشرفت‌ها و خوشبختی‌ها برای ملت ایران می‌دانید ولی نمی‌شود با سمبل اختلاف و نفاق در کشور یعنی «محمدجواد ظریف» این مملکت را به وحدت رساند.
وی افزود: بعد هم محمد جواد ظریف بردارد در کارگروهایش آدم‌هایی را که اصل روحانیت و جمهوری اسلامی را نفی می‌کنند قرار دهد تا برای شمایی که می‌خواهید وحدت را در کشور برقرار کنید وزیر به مجلس معرفی کند. من امیدوارم که این اتفاق نیفتد ولی این مسیر که شما می‌روید آنجایی که باید باشد نیست.
این اعتراض کوتاه کوچک‌زاده به‌خوبی جهت‌گیری بخش اعظمی از مجلسی که این روزها در کنترل کامل اصولگراها است را نشان می‌دهد و همچنین پرده از راز بزرگ دیگری برمی‌دارد و آن اینکه رجالِ شاخص تندورهای اصولگرا، منطق منازعه دارند به این معنا که گفت‌وگو را تا جایی ادامه می‌دهند که طرف مقابل، از همه مطالبات خود کوتاه بیاید و آنان همه مقاصد خود را استحصال کنند و دقیقاً مشکل منطق منازعه در همین نقطه است.
اساساً وحدتی که پزشکیان دم از آن می‌زند «همه با هم» است اما وحدتی که مدنظر کوچک‌زاده و جریان سیاسی موردنظر وی است «همه با من» است. از نظر رسایی، کوچک‌زاده، ثابتی‌مقدم و سید محمود نبویان، همه باید در برابر اراده آنان در معرفی وزیران، به‌کارگیری مدیران ارشد و مسیر حرکت دولت در حوزه سیاست خارجه، تسلیم محض باشند و اگر خلافِ آن اتفاق افتد، آنان در تریبون‌های رسمی پشت الفاظی چون انقلابی‌گری و استکبارستیزی پنهان می‌شوند و بی‌رحمانه حمله می‌کنند.
تلاشی که این نماینده تهران داشت مبنی بر حمله به محمدجواد ظریف، درحقیقت استفاده از ظریف بود تا از وی یک لولوخُرخُره درست کند و منتخب مردم را بزند نه چیز دیگر به‌ویژه اینکه شخصیت موردنظر آنان که با حمایت همه‌جانبه در انتخابات حاضر شده بود، شکستی سخت خورد و بسیار بعید است حتی در آینده بتواند کرسی ریاست‌جمهوری را تجربه کند و احتمالاً باید تا پایان عمر، سایه‌نشین باشد وگرنه چه کسی است که نداند ظریف تا همین چند سال قبل وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی بود و بارها توسط رهبر معظم انقلاب با الفاظی مثبت، مورد تفقد قرار گرفت.
در چنین شرایطی نگرانی جدی‌ای که وجود دارد این است که افراطی‌های جریان اصولگرا در مجلس و گفتمان تنگ‌نظرانه این طیف که در اظهارات افرادی چون رسایی، نبویان و کوچک‌زاده عینیت می‌یابد از هم‌اکنون و به بهانه عاملیت افرادی چون محمدجواد ظریف در تشکیل کابینه، بنای ناسازگاری را خواهند گذاشت و برای بعد از آن نیز همه همت خود را برای تضعیف دولت چهاردهم معطوف خواهند داشت و این یعنی منطق منازعه.
این بخش از اصولگرایان حتی با دوستان و هم‌فکران سابق خود نیز مهربان نیستند و مخاطب اصلی گلایه‌های محمدباقر قالیباف در نشست با فعالان ستاد انتخاباتی خود، همین افراد بودند و باید منتظر بود و دید مسعود پزشکیان برای عبور از موانع این قماش، چه تدبیر و تاکتیتی رو خواهد کرد.
نکته مهم بعدی که این طیف توجهی به آن ندارند این است که کشور در شرایط خاص قرار دارد و وضعیت اقتصاد کشور و معیشت مردم بحرانی است و چیزی که امروز به آن نیاز داریم نه منطق منازعه که منطق گفت‌وگو و مفاهمه است. برخی صاحب‌نظران بر این باور هستند که اگر دولت پزشکیان نتواند امور اقتصادی را به ریل عادی بازگرداند، شاید از دست کسی کاری ساخته نباشد و روند خروج سرمایه‌های مالی و انسانی که تا امروز خسارتی بزرگ به کشور وارد کرده است، کمر اقتصاد و امیدآفرینی را برای همیشه از وسط به دو نیم کند.
نکته پایانی این است که ما امیدواریم مجلس اصولگرا با اتکا به اصولگرایان بزرگ از آغاز فرایند رأی اعتماد به وزیران تا چهار سال عمر دولت چهاردهم، از منطق منازعه فاصله بگیرد و به منطق مفاهمه روی بیاورد و همه مشکلات را با دولت نه در فضای اتهام‌زنی و سیاه‌نمایی که در فضایی خیرخواهانه حل و فصل کند.
