گروه سیاسی گفتن و نوشتن از برخی سنّتهای غلط سیاسی و مدیریتی بزرگان برای من دشوار است اما باید گفت و نوشت از این سنّت نامبارک که غالب وکلای مجلس و کاندیداها در دوران «انتخابات» به‌گونه‌ای فریبنده و اغواگرانه شعار می‌دهند و نظر مثبت و نگاه مساعد شهروندان را با «سیاست‌های زبانی» به خود […]
گروه سیاسی
گفتن و نوشتن از برخی سنّتهای غلط سیاسی و مدیریتی بزرگان برای من دشوار است اما باید گفت و نوشت از این سنّت نامبارک که غالب وکلای مجلس و کاندیداها در دوران «انتخابات» به‌گونه‌ای فریبنده و اغواگرانه شعار می‌دهند و نظر مثبت و نگاه مساعد شهروندان را با «سیاست‌های زبانی» به خود جلب می‌کنند اما پس از انتخابات و موفقیت در فتح کرسی مورد نظر، به راحتی آب خوردن و گاه طلبکارانه همه شعارها را فراموش می‌کنند و بی هیچ نگرانی در مسیری عکس آنچه که وعده دادند پیش می‌روند. اینروزها در میان همه جناح‌های سیاسی کشور، این رویّه به یک قاعده غالب در سپهر سیاسی کشور تبدیل شد و همه این‌گونه سلوک دارند و افکار عمومی نیز گویا این حقیقت تلخ را پذیرفته‌اند و چیزی نمی‌گویند و اعتراضی به وکلای خود نمی‌کنند.
مشاهده این نوع سلوک سیاسی برای ما دشوار و تلخ است به چند دلیل؛ دلیل نخست اینکه نظام سیاسی حاکم بر ایران، یک نظام دینی است و بر ارزش‌های دینی و اسلامی استوار است و بسیاری از همین مدیران و وکلا، دم از حکومت علوی(ع) می‌زنند که در تاریخ اسلام و در منظومه اعتقادی شیعه، نمونه اعلای یک حکومت الهی بر روی زمین بوده و حاکمانش از بهترین مردم بودند و تمرکز آنان بر صداقت و راستی و مبارزه با فقر و فساد و تبعیض به‌ویژه فساد حاکمان بود و اینکه مردم ببینند مدیرانی که چنین ادعاهایی دارند، در عمل در عکس ادعاها گام بر می‌دارند، هم موجب حیرت مردم و هم موجب وهن حکومت علوی و حاکمیت بر مبنای شرع انور می‌شود.
دومین دلیل آن این است که بسیاری از همین مدیران و نمایندگان به‌ویژه پیش از رسیدن به کرسی قدرت و فتح کانون‌های تصمیم‌گیری، از سادگی و مردم‌داری و همراهی با شهروندان عادی دم می‌زنند اما زمانی که بر خرِ مُراد سوار شدند، دقیقاً عکس حرف‌ها و ژست سابق خود رفتار می‌کنند به‌گونه‌ای که مردم و موکلانش حتی به حافظه خود شک می‌کنند و در مواردی نیز درخصوص وعده‌های خود به آسانی ادعای عدم اختیار می‌کنند و به این سوال پاسخی نمی‌دهند که اگر اختیاری برای تحقق این وعده‌ها نداشتید چرا وعده دادید؟
دلیل سوم اینکه بعضاً مشاهده شد این عالی‌جنابان پس از کسب قدرت و فتح کرسی مورد نظر، دقیقاً عکس شعارهایی که دادند عمل می‌کنند و توجهی به اعتراضات موکلان خود ندارند به‌عنوان نمونه با شعار یا ژست حمایت از معلمان و کارگران وارد میدان انتخابات می‌شوند و پا بر شانه‌های اعتماد این صنوف پا می‌گذارند و به کرسی مورد نظر می‌رسند در جهت عکس شعارهای خود گام بر می‌دارند و نمونه آشکار آن اقدام بسیاری از منتخبان مجلس یازدهم است.
این مجلس که در آغاز به کار خود از سوی رهبر معظم حَفِظَهُ‌اللهُ عنوان یکی از جوان‌ترین و انقلابی‌ترین مجالس پس از انقلاب را گرفت، و امیدهای بسیاری را در میان مردم برانگیخت متاسفانه تا امروز هیچ اقدامی در حوزه معیشت مردم عادی، کارگران و اقشار فرودست جامعه برنداشت و برای معلمان و فعالان صنفی در این شرایط کرونایی که هم سلامت‌شان در مخاطره افتاد و هم منابع درآمدی‌شان کفاف تورم لجام‌گسیخته را نمی‌داد هیچ طرحی ننوشتند و گامی برنداشتند و در برخی موارد نیز اقداماتی کردند که به زیان این طبقات تمام شد.
امروز اگر بگوییم برخی نمایندگان مجلس در حقیقت در «خانه ملت» خواب هستند و حتی از اوضاع کف جامعه آگاهی دقیقی ندارند، سخنی گزاف و از سرِ لجاجت نگفتیم و بدتر از همه اینکه نمایندگان محترم مجلس به جای اینکه اوضاع اقتصاد کشور و معیشت مردم را رصد کنند، به سراغ طرح‌هایی چون «طرح صیانت» رفتند که هم امنیت و آرامش روانی جامعه را تباه می‌کند و هم بخشی از مشاغلی که به پشتوانه فضای مجازی، رونق گرفته را تهدید می‌کند و شاهد بودیم ضمن اینکه اکثریت نمایندگان مجلس با آن اعلام همراهی نمودند، هیچ کدام از نمایندگان نظر موکلان و افکار عمومی را نخواستند و حتی برخی نمایندگان آشکارا به رسانه‌ها گفتند اگر «طرح صیانت» چند صدهزار فحش و چند ده میلیون نظر مخالف داشته باشید ما از این طرح کوتاه نمی‌آییم و این دهن‌کجی آشکار به افکار عمومی و مردمی است که به تعبیر پیر جماران(ره)، «ولی‌نعمتان حقیقی» هستند.
آخر سخن ما خطاب به رجال صاحب‌نفوذ و تشکل‌های مدنی و احزاب سیاسی است که بیشتر در این زمینه سکوت نکنند و حتماً از نمایندگان مطالبه‌گری کنند چون در هیچ جای قانون نوشته نشده که فردی که وکیل مردم شد اجازه دارد نسبت به مطالبات موکلان خود بی‌توجه باشد یا بدتر از آن تصمیماتی در عکس مطالبات اکثریت جامعه بردارد و با خود تصور کند چهار سال چک سفید امضا از مردم گرفته است تا تیشه به ریشه مطالبات عموم جامعه بزند.
