طرفداری: آنچه آندره آ آنیلی در قبال آنتونیو کونته از پنج سال پیش شروع کرده و اکنون هم آن را ادامه می دهد، مصداق بارز دیکتاتوری است. دیکتاتوری غولی نیست که شاخ و دم داشته باشد. صورت مسئله بسیار ساده است. پنج سال پیش آنتونیو کونته به صراحت اعلام کرد که اگر سیاست […]
طرفداری: آنچه آندره آ آنیلی در قبال آنتونیو کونته از پنج سال پیش شروع کرده و اکنون هم آن را ادامه می دهد، مصداق بارز دیکتاتوری است. دیکتاتوری غولی نیست که شاخ و دم داشته باشد. صورت مسئله بسیار ساده است. پنج سال پیش آنتونیو کونته به صراحت اعلام کرد که اگر سیاست های نقل و انتقالاتی باشگاه تغییر نکند، تیم را ترک می کند. سیاست نقل و انتقالاتی باشگاه تغییر نکرد و آنتونیو کونته علی رغم میل باطنی یوونتوس را ترک کرد. یک صورت مسئله واضح و ساده: سرمربی وقتی سیاست هایش با سیاست های مدیران باشگاه همخوانی نداشته باشد، ترک کردن باشگاه امری طبیعی محسوب می شود. با این حال آندره آ آنیلی روحیه دیکتاتور مآبانه اش را نشان داد. سرمربی تیم را ترک کرد و او کینه ای عظیم به دل گرفت. کینه ای عظیم که پنج سال بعد خودش را همچون غولی بی شاخ و دم نشان داد. در شرایطی که مکس الگری کنار رفته بود و همه چیز برای بازگشت آنتونیو کونته به خانه آماده به نظر می رسید، شخص ایشان بازگشت کونته را وتو و نام او را به کل از میان گزینه های روی میز حذف کرد. به چه دلیل؟ به این دلیل که پنج سال پیش تفکرات کونته با تفکرات او همخوانی نداشته است. دقیقا مانند دیکتاتورها: هر آن طور که من فکر می کنم، بقیه هم باید دقیقا به همان شکل فکر کنند.
اینجا پیش از شروع فصل به طور مفصل نوشته بودم که قرار نیست آنیلی همیشه خوش شانس باشد و تصمیماتش به نفع باشگاه تمام شود. نیامدن کونته به یوونتوس یک بحث است و رفتن او به اینتر یک بحث دیگر. آنیلی در واقع با وتو کردن بازگشت کونته نه تنها یوونتوس را از داشتن یکی از بهترین سرمربیان دنیا محروم کرد، که باعث شد همین سرمربی راهی بزرگ ترین دشمن باشگاه شود. باشگاهی که اتفاقا از لحاظ شرایط، بهترین مکان برای فردی انقلابی همچون کونته محسوب می شود. به این ترتیب شد آنچه باید می شد. کونته در حال پایه ریزی تیمی است که می تواند هیولای یوونتوس را سرانجام پس از مدت ها مغلوب کند. آن ها همین حالا علی رغم داشتن ظرفیتی به شدت محدود از لحاظ ترکیب بازیکن، پا به پای یوونتوس پیش رفته اند. شاید کونته در این فصل نتواند به حکمرانی هیولا پایان دهد، اما هر چه جلوتر رویم، این احتمال بیشتر می شود.
آندره آ اما حالا بیش از هر زمان دیگری خطر را احساس می کند. بیش از هر زمان دیگری در طول هشت سال گذشته. خیلی راحت می شود این خطر و ترس را در چهره او زمانی که کنار همسرش در آلیانز استادیوم بازی های یوونتوس را تماشا می کند، احساس کرد. البته اندره آ آنیلی انسان به شدت باهوشی است. این را بارها نشان داده که اگر او باهوش نبود، یوونتوس از یک خرابه به چنین هیولایی تبدیل نمی شد. باهوش بودن آنیلی باعث می شود تا انسان به شکل ناخودآگاه به سناریوهای دیگری فکر کند. آنیلی آن قدر باهوش است که نگذارد شخصی انقلابی همچون کونته راهی اینتر شود مگر آنکه فرد مهمی را برای آینده در نظر داشته باشد. تنها سناریویی که می تواند توجیه مناسبی برای پس زدن کونته تلقی شود، احتمال حضور پپ گواردیولا روی نیمکت یوونتوس در فصل آینده است. اگر چنین شرایطی رخ دهد، آن گاه وتو کردن حضور کونته در یوونتوس می تواند دلیل قانع کننده ای داشته باشد. با این حال تا آن زمان توپ در زمین آنیلی باقی می ماند. یوونتوس او همچنان به علت داشتن بهترین ترکیب، شانس نخست قهرمانی در سری آ است و احتمال اینکه به زودی اینتر را پایین بکشد، زیاد است. اما خطر اصلی پروژه ای است که در اینتر جریان دارد. پروژه ای که فصل به فصل بهتر می شود و فاصله اش را با یوونتوس کاهش می دهد. آنیلی یک بار پنج سال پیش خوش شانس بود که مکس الگری توانست راه کونته را ادامه دهد اما قرار نیست انسان همیشه خوش شانس باشد. اگر امسال یوونتوس یکی از دو جام سری آ و لیگ قهرمانان اروپا را کسب نکند و پس از این ناکامی احتمالی آنیلی گزینه ای در حد نام پپ گواردیولا در جیب نداشته باشد، آن گاه یوونتوس به طور مستقیم قربانی کینه ورزی شخصی آنیلی نسبت به آنتونیو کونته شده است. یک کینه شتری کاملا بی مورد و دیکتاتور مآبانه. در نهایت هم تاریخ همواره ثابت کرده که تمامی دیکتاتوری ها محکوم به شکست و پایان هستند، حتی شما آقای آنیلی عزیز.
