نایب رئیس فراکسیون انقلاب مجلس شورای اسلامی گفت: رسانه ملی باید اجازه طرح همه دیدگاهها را در چارچوب قانون اساسی بدهد و به نوعی صدا و سیما باید در گفتمان سازی میداندار باشد. به گزارش روزنامه جمله به نقل از ایسنا، محسن پیرهادی درباره اینکه صدا وسیما به عنوان یک رسانه ملی در قبال برقراری […]
نایب رئیس فراکسیون انقلاب مجلس شورای اسلامی گفت: رسانه ملی باید اجازه طرح همه دیدگاهها را در چارچوب قانون اساسی بدهد و به نوعی صدا و سیما باید در گفتمان سازی
میداندار باشد.
به گزارش روزنامه جمله به نقل از ایسنا، محسن پیرهادی درباره اینکه صدا وسیما به عنوان یک رسانه ملی در قبال برقراری آرامش سیاست داخلی و ارتقای اعتماد عمومی چه وظیفهای بر عهده دارد و آیا اساسا مسئولیتی متوجه صدا و سیما به عنوان رسانه ملی در این حوزه است؟ بیان کرد: ضرورت انعکاس و پوشش همه دیدگاهها و سلایق شهروندان در چارچوب قانون اساسی از وظایف صداوسیماست و بر همین اساس هم عنوان رسانه ملی به آن داده شده است؛ بنا بر همین اصل، رسانه ملی باید اجازه طرح حرف مخالفان و کارشناسان در قالب گفتوگو را بدهد. این کار فرصت اندیشیدن و آگاهی به مخاطب میدهد و اینگونه به ایجاد همدلی طیفهای مختلف جامعه کمک میکند.
وی در ادامه اظهار کرد: رسانه ملی با میدان دادن اصولی می تواند به ریل گذاری و شکل گیری گفتمانهای اصیل و درست در جامعه کمک کند، توجه به این قابلیت رسانه ملی به ویژه در حوزه فرهنگی و اجتماعی باید بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد و به تعبیری دیگر باید در حوزه گفتمان سازی میدان داری کند. در برخی موارد هم تعلل در انتشار اخبار به دلیل تضاد با برخی مصلحت اندیشی ها باعث شده است که متاسفانه مرجعیت رسانه ای صدا و سیما به رسانههای دیگر واگذار شود. لذا صدا و سیما برای جلب اعتمادعمومی باید واقعیتها را به درستی مطرح و آنچه حق است را بیان کند.
پیرهادی در ادامه تاکید کرد: در مباحث ملی و کلان داشتن نگاههای سوگرایانه، متعصبانه و نشنیدن حرفهای دیدگاه مخالف موجب برخورد متعصبانه با موضوع می شود. در حالی که توجه و حتی به چالش کشیدن دیدگاه های متفاوت میتواند منجر به وحدت ملی حول یک موضوع شود. بر همین اساس است که صدا و سیما با میدان دادن به موافقان و مخالفان یک موضوع می تواند در ردای رسانه ملی به آرامش جامعه کمک کند و مانع دوقطبی شدن فضای سیاسی کشور شود. چرا که اگر منتقدان و مخالفان موضوع یا بحث روز کشور احساس کنند جایی برای شنیده شدن و مسیری برای طرح درست نگاه مورد نظرشان را دارند حتی اگر به نتیجه مطابق میلشان منجر نشود بر مبنای یک منطق درست آن را می پذیرند.