رهبر معظم انقلاب در دیدار با رییسجمهوری ونزوئلا گفتند جمهوری اسلامی در مواقع خطر دست دوستان خود را میگیرد و این البته حرف و سخن درستی است و مروری بر تاریخ ۴۲ ساله پس از انقلاب نشان میدهد تقریباً همه دولتها اعم از چپ و راست و میانه، برای دوستان استراتژیک خود، «متحدانی متعهد» […]
رهبر معظم انقلاب در دیدار با رییسجمهوری ونزوئلا گفتند جمهوری اسلامی در مواقع خطر دست دوستان خود را میگیرد و این البته حرف و سخن درستی است و مروری بر تاریخ ۴۲ ساله پس از انقلاب نشان میدهد تقریباً همه دولتها اعم از چپ و راست و میانه، برای دوستان استراتژیک خود، «متحدانی متعهد» بودند و از این اصول تخطی نکردند اما این نکته را هم باید به آن اضافه کرد که به تعبیر «عزیز جعفری» فرمانده سابق سپاه پاسداران، ما یک متحد متعهد در دنیا نداریم به بیان روشن، آنگونه که ما پشت دوستانمان را خالی نکردیم، متأسفانه برخی از دوستان ما بارها پشت ما را خالی کردند که آخرین نمونه آن، ورود روسیه به بازار نفت و فولاد چین با تخفیفهای ویژه بود که موجب شد دست ما از این بازارها کوتاه شود و نکته دردناک اینجاست که در چنین مواقعی، هیچکدام از مدیران دولتی، موضعی رسمی نمیگیرند، انتقادی نمیکند و موضوع تنها در سطح رسانه طرح و پس از آن نیز در لابهلای اخبار سطور گم میشود.
درخصوص روابط جمهوری اسلامی ایران با کشور ونزوئلا که خود تحت شدیدترین تحریمهای آمریکا قرار دارد، تورم بالای ۶۵۰ درصدی را تجربه میکند، رکود بر اقتصادش حاکم است و رشد اقتصادی نزدیک به صفر دارد نیز اوضاع به همین گونه است.
یکبار در دوران «هوگو چاوز» رییسجمهور فقید این کشور که همزمان بود با «محمود احمدینژاد» دو کشور به هم نزدیک شدند و مراودات تجاری ویژهای برقرار کردند و حتی در آن زمان یکی از روزنامههای اصولگرا از این مراودات سیاسی با عنوان حضور جمهوری اسلامی ایران در حیاط خلوت آمریکا نام برد اما هرگز مشخص نشد چه اندازه از این مراودات سیاسی، عایدات اقتصادی نصیب ایران شد و رفتهرفته نیز این ارتباطات کم شد.
امروز هم رابطه دو کشور به همین گونه است و بخشی از افکار عمومی باور دارد دولت جمهوری اسلامی ایران در این «عشق یکطرفه»، هزینه میپردازد و دولتِ ورشکسته ونزوئلا، مانند انگل سود میبرد و در نهایت به ما کمک میکند تا تعدادی از تحریمهای ظالمانه آمریکا را با تحمل هزینه بالا، دور بزنیم هرچند در این خصوص نیز تضمینی برای موفقیت
در کار نیست.
حرف و سخن ما این است که مقام معظم رهبری استراتژیها را تعیین می کند اما دولت سیزدهم باید هوشیارانه عمل کند و هر میزان قرارداد مالی و معاهدات تجاری بین دو کشور صورت گرفت را هم به اطلاع مردم و هم به اطلاع نمایندگان مجلس برساند تا «شفافیّت» محقق گردد و حقی از منافع ملی ضایع، حقوق عامه و ذخایر استراتژیک ما ضایع نشود و به این شکل کسی هم جرأت سوءاستفاده نداشته باشد.
نقدی که در این میان به دولت وارد است همین است که گویا حاضر است وارد مسیرهای اصلی نشود اما با تحمیل هزاران هزار دلار هزینه اضافی و افزایش بهای حکمرانی، از مسیرهای فرعی عبور کند و این خطاست به این دلیل که احتمال موفقیت آن بسیار پایین است. تردیدی نیست که بخشی از تورّم و مشکلات معیشتی که طی چند ساله اخیر بر زندگی مردم آوار شد، بهخاطر همین مشی بوده است، نگرشی که باور دارد از غرب بگریزد و به دامن هر چیزی و هر کسی به هر قیمتی پناه ببرد.
بدیهی است که ما مخالف رابطه سیاسی و اقتصادی با ونزوئلا، چین، روسیه یا هیچ کشور دیگری نیستیم اما هر دولتی درخصوص روابط بینالملل خود باید بر روی دو ریل «منافع ملی» و «شفافیت» حرکت کند و بر این اساس، باور داریم این نقد بر دولت سیزدهم وارد است که در خصوص ارتباط ویژه با کشورهای عرب و مسلمان منطقه، توافق وین و مذاکرات سازنده با آژانس، گویا عزم و اراده جدی ندارد اما با برخی کشورها، حاضر است مسیرهای فرعی در پیش بگیرد و سوخت را با تخفیفهای ویژه بدهد و برخلاف اصل «عزت، حکمت و مصلحت» عمل کند و به هیچ نقد و انتقادی هم در این زمینه پاسخگو نباشد و این خطاست.
امروز هم پیشنهاد ما به دولت سیزدهم این است که به تعبیر رهبر معظم انقلاب، دستِ دوستان خود را در مشکلات بگیرد اما دست شهروندان خود را در میانه مشکلات و مصیبت، رها نکند و بهگونهای عمل نکند که این تصور برای مردم ایجاد شود که دولت طرحی برای ساختن اقتصاد و معیشت آنان ندارد.
مشکلات امروز کشور، مشکلات پیچیده و ترکیبی از ناکارآمدی برخی مدیران و فقدان طرح و برنامه مشخص است و برخی طیفهای سیاسی همسو با دولت سیزدهم نیز با خود تصور میکنند از هر مسیر فرعی که بروند، اما لج آمریکا و اروپا را در بیاورند، درست است و به همین سمت حرکت میکنند غافل ازینکه چنین رویکردی با عقلانیت سیاسی و بقای حکمرانی تضاد دارد.
