سرویس سیاسی جمله- «آنتونیو گوترش» دبیرکل سازمان ملل متحد، چند روز قبل و در آستانه نشست سالانه مجمع عمومی سازمان ملل گفته بود که «دبیرکل سازمان ملل نه قدرتی دارد و نه پولی، آنچه که ما داریم یک صدا است و آن صدا می‌تواند بلند باشد و من موظفم آن را بلند کنم» و روز گذشته به وقت محلی در نیویورک، شاهد طنین یکی از این صداها بودیم، صدایی که بر زبان سیدابراهیم رییسی جاری شد تا صاحبان قدرت را متوجه خود کند.
رییس‌جمهوری اسلامی ایران در هفتاد و هشتمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل و در نوبت سخنرانی خود به تبیین مواضع کشور متبوع خود پرداخت و ضمن بالابردن کتاب آسمانی مسلمانان، این تبیین را با تلاوت آیاتی از قرآن شروع کرد که انسان‌ها را توصیه به شنیدن صداهای مختلف و انتخاب بهترینِ آن می‌کند.
این اقدام رییس‌جمهوری در متن و بطن خود دو پیام داشت اول تلاشی بود بر مظلومیت قرآن در عصر جدید که به بهانه آزادی بیان و بی‌توجه به علاقه قلبی و ارادت بیش از دو میلیارد مسلمان، در پوشش تیم حفاظتی پلیس، اوراق مبارک و مقدس کتاب آسمانی آخرین پیامبر را به آتش کشیدند آن هم در کشوری که خود را مهد و نمونه اعلای آزادی‌های غربی، پیشرفت، اخلاق و انسانیّت می‌داند.
اسلام، مسیحیت و یهود سه دین بزرگ سامی است که باورمندان بسیاری در دنیا دارد اما صاحبان قدرت در کشورهای غربی که همیشه ادعای خودبرتری داشته و دیگر ملل و ازجمله امت اسلام را به افراط و حتی بدویّت متهم می‌کند خود این اندازه از فرهنگ و تمدن برداشت نکرده‌اند که بدانند توهین به مقدسات یک امت آن هم به شیوه سوزاندن کتاب آسمانی، چیزی جز تنش‌زایی و نفرت‌پراکنی نیست.
دومین پیام رییسی در این بخش در معنا و مفهوم آیه‌ای که تلاوت کرد بود که ناخواسته با جمله دبیرکل سازمان ملل متحد، هم‌راستا بود «بشارت بده به آنانی که سخن را می‌شنوند و بهترین آن را گزینش می‌کنند». اما آیا امروز در نظام بین‌الملل صداهای مخالف، امکانی برای عرضه خود دارند ؟ افرادی که شنونده این صداها هستند تا چه اندازه امکان گزینش بهترین صداها را برای خود دارند ؟ آیا جز این است که اقداماتی نظیر ممنوعیت حجاب در مدارس فرانسه و برخی کشورهای دیگر تأییدکننده این حقیقت تلخ است که کسی اجازه ندارد بر مداری خلاف آنچه که صاحبان قدرت و ثروت در غرب می‌خواهند، بچرخد؟ رییس‌جمهوری اسلامی ایران در بخش دیگری از سخنان خود به غرب و همه کشورهای جهان که به قبله تقلبی نظام سلطه رو کرده‌اند، هشداری دلسوزانه داد که ما همگان بر یک کشتی نشسته‌ایم و نباید نسبت به سرنوشت همدیگر بی‌اعتنا باشیم یا طرح نظمی را برابر منافع چند کشور بریزیم که توجهی به اکثریت ندارد و از درد و رنج و سرنوشت تلخ دیگر کشورها، فارغ است.
صدای رییس‌جمهور ایران در سازمان ملل متحد صدای ملتی بود که در نتیجه همین نظم لیبرالی و اعمال تحریم‌های ظالمانه به بهانه‌های واهی، چند دهه است که با انواع مشکلات دست و پنجه نرم می‌کنند اما حاضر به کوتاه آمدن در برابر ظالم نشد و عزت خود را رها نکرد.
ماجرای جنگ اوکراین هم یکی از مطالباتی بود که در صدای رییسی بلند شد، جنگی که زمینه‌ساز اصلی آن غرب بود که با کشاندن دامنه ناتو به اطراف روسیه، تهدید نرمی علیه مسکو آغاز کرد و این کشور را ناچار از اقدام متقابل کرد و امروز غرب با همه توان در حال نبرد با روسیه است و به تعبیر وزیر امور خارجه روسیه، با دست و بدن اوکراین با روسیه می‌جنگد، در باتلاق فرو رفته اما از اولویت‌های سلطه‌جویانه خود دست نمی‌کشد.
صدای نماینده ملت بزرگ ایران همچنین انعکاس صدای همه ملل مظلوم جهان ازجمله فلسطین بود که در طول سال هیچ‌گاه شنیده نمی‌شود و صاحبان قدرت و بانیان نظم نوین لیبرالی هرگز به آن توجهی نشان ندادند و همواره نیز طرف دولت جعلی، ظالم و غاصبی چون اسراییل را گرفتند.
حق با دبیرکل سازمان ملل متحد است که گفت جز صدا چیزی ندارد اما اگر همین مجموعه به‌عنوان یک سازمان جهانی، فرصتی در اختیار صداهای مخالف با کشورهای ابرقدرت قرار دهد می‌تواند با همین صداها، فضا را تغییر دهد.
رییسی همچنین در بخشی دیگر از سخنان خود هشدار داد که نظم نوین مورد حمایت غرب، رو به اضمحلال و در آستانه فروپاشی است و ضمن انذار درخصوص ظهور شرق و غرب جدید، تأکید کرد دنیا باید در انتظار جریانات جدید قدرت باشد و برنامه آنان برای نظم و نظام جهانی را بپذیرد، برنامه‌هایی که از هم‌اکنون نشانه‌ها و قراین آن دیده می‌شود و امیدواریم در نهایت به نفع ملل مظلوم و ستمدیده و همچنین مردم همه کشورهای جهان باشد.
نکته پایانی اینکه امیدواریم این صدا که در حضور روسای کشورهای جهان و همچنین در مقابل چند میلیارد مخاطب در رسانه‌های مختلف پنج قاره، پخش و بازپخش شد، بیش از صدای دبیرکل سازمان ملل متحد شنیده شود و مهم‌تر از همه در گوش صاحبان قدرت، اثرگذار باشد و جهان را به فصلی نو رهنمون شود.
