امیر کریمی/ روزنامه نگار حکایت زندگی انسانها بی شباهت به فوتبال و حواشی آن نیست.حکایت انسانهاست که از در احترام متقابل به یکدیگر در می آیند اما در عمل به ناگاه رفتاری، اتفاقی جدید از آنها سر میزند که دیگران را بهت زده می کند. این کویت ،آن کویت ، حکایت این روزهای فوتبال ماست […]
امیر کریمی/ روزنامه نگار
حکایت زندگی انسانها بی شباهت به فوتبال و حواشی آن نیست.حکایت انسانهاست که از در احترام متقابل به یکدیگر در می آیند اما در عمل به ناگاه رفتاری، اتفاقی جدید از آنها سر میزند که دیگران را بهت زده می کند. این کویت ،آن کویت ، حکایت این روزهای فوتبال ماست که حداقل در بین کشورهای حاشیه خلیج فارس تنش کمتری از بعد ورزشی و فوتبالی بین این دو کشور در جریان بوده اما حالا اتفاقات چندروز اخیر که از کویت شروع شده و صدالبته ریشه در جایی دیگر دارد فوتبال مارا سرگردان کرده.
نوستالوژی
برای راهیابی به المپیک سئول در گرماگرم جنگ تحمیلی بودیم و باید کشور ثالث برای میزبانی معرفی میکردیم،دوحه در قطر در حقیقت تبعیدگاه مابود کویت با نهایت جوانمردی انروز بازی برگشت را هم در همان دوحه و به میزبانی خودش برگزار کرد.
ازبعد زمان اگر جلوتر بیایم کویت اگرچه با جاسم الهویدی و بشار عبدالله همیشه گربه سیاه ایران بود اما برای پیروزی در زمین هیچ گاه مانند دیگر حاشیه نشینان خلیج فارس عمل نکرد یااگرهم بود به غلظت آنها نبود،اما حالا با شکایت همان و همین کویت که وصفش آمد جرقه محرومیت باشگاهها زده شده البته و صد البته که واقفیم که این موضوع ریشه در جایی دیگر دارد.
چرک کف دست
شاید هرکسی در زندگی قیمتی داردحکایت زندگی ما انسانهاست، ازکجا معلوم کویت با آن همه پول و ثروت و آسایش در کشورش که در خود ایران ما هم زبانزد خاص عام بود هم قیمتی داشته حالا بالا و بالاترو منافعی مشترک باهم آیین هایش دارد وزمان را مغتنم شمرده .
تهدید
اگرحتی به این موضوع عدم میزبانی باشگاهاای ایرانی فقط و فقط به چشم یک تهدید جدی نگاه کنیم درک این موضوع که در حال منزوی شدن از فوتبال اسیا یا حداقل عرب آسیا هستیم دور از ذهن نیست،جایی که شاید زور کشورهای عربی حوزه خلیج فارس آن بیشتر از داخل مستطیل سبز در رارهروهای لابی گر ای اف سی به چشم می آید،در موضوع انتخاب مرد آسیا در دوسال گذشته این موضوع را لمس کرده ایم.
فرصت
تبدیل یک به اصطلاح بحران به فرصت از اولویت های مدیریت هست انتظاری که از فدراسون پنج ستاره ای که رییس آن بر صندلی نایب رییسی آسیا تکیه زده بیراه نیست که اگر اینطور نباشد دیگر آن پست و صندلی در آسیا کی و کجا به داد وامظلوم های فوتبال ما می خواهد برسد؟!استفاده از ابزارهایی که بشود خود ای اف سی و حتی فیفا را درگیر مضوعیت فوتبال ما نمود تا از این خوان به سلامت عبور کنیم
تلنگر
پتانسیل فوتبال ایران از بعد علمی و مدیریت و اعتباری شاید جزو سرآمدهای آسیا هست،فوتبالی که دایی ها و مهدوی کیا و کریمی ها را با اعتبار بین المللی در داخل دارد و همیشه برای این قاره کهن ابروداری کرده،ولی چه حاصل که رسیدن به کرسی و کرسی های معتبر فوتبالی همیشه برای ما حسرت بوده و ضعف که از ان ضربات بسیار خورده ایم،حالا چنانچه شاید کمتر از نصف این ظرفیت از لحاظ اعتباری و مدیریتی را کشورهای دیگر دارا بودند شاید دیگر در آسیا سر خم نمیکرده و خود رافراتر از آن می دانستن،ولی افسوس و صد افسوس که با این ظرفیت هنوز اندرخم یک کوچه ایم.
