اگر کسی طرفدار فوتبال نبود و سیل خودروهایی که با موزیک غمگین ترکی تردد می‌کردند، می‌دید، احتمالا تصور می‌کرد که پای یک مرگ و میر خیلی خیلی مهم در میان است. اما آن روز احتمالا در تبریز کسی نبود که نداند تراکتور به استقلال باخته. باختی که با دو پنالتی بحث برانگیز به […]
اگر کسی طرفدار فوتبال نبود و سیل خودروهایی که با موزیک غمگین ترکی تردد می‌کردند، می‌دید، احتمالا تصور می‌کرد که پای یک مرگ و میر خیلی خیلی مهم در میان است. اما آن روز احتمالا در تبریز کسی نبود که نداند تراکتور به استقلال باخته. باختی که با دو پنالتی بحث برانگیز به دست آمد و مجتبی جباری آن را تبدیل به گل کرد. چهره ویژه آن روز احتمالا طرفداری بود که در سرمای زمستانی تبریز، شیشه را پایین داده بود و به قول معروف هوا می‌خورد!
آنچه که خواندید و احتمالا تصور کردید، قابی است از لیگ یازدهم و زمانی که تیم امیر قلعه نویی به استقلال باخت و در نهایت هم با یک امتیاز اختلاف، قهرمانی را به سپاهان واگذار کرد. اما باخت به استقلال و پرسپولیس، یک چیزی فراتر از محاسبات جدولی است و شاید خیلی از تراکتوری ها دوست داشته باشند ۳-۴ گل به سرخابی های پایتخت بزنند و حالا اگر به صنعت نفت و سایپا و… باختند هم ایرادی ندارد. آن فصل محمدحسن جعفری مدیرعامل وقت تراکتور که محبوبیت قابل توجهی نیز بین طرفداران داشت، به حدی تحت فشار قرار گرفت که در نقل و انتقالات تابستانی ۱۰ ستاره شاخص فوتبال ایران را به خدمت گیرد؛ از سیدمهدی سیدصالحی تا محمد ایرانپوریان، قاسم دهنوی، مهدی کریمیان، محمد نصرتی، جواد کاظمیان، حبیب گردانی و… . سرمربی تیم امیر قلعه نویی نیز در اولین نشست خبری پس از این بازی، ضمن تاکید روی اشتباهات داوری، مسئولیت شکست را پذیرفت و وعده داد که در بازی های بعدی اوضاع تیم بهتر شود. اما حالا چه کسی قرار است مسئولیت باخت ۳-۱ به استقلال را برعهده گیرد.
این سوالی است که شاید در ذهن طرفداران تراکتور نقش بسته باشد. مسعود شجاعی که عملا تصمیم گیر نهایی تراکتور از نظر فنی است، ترجیح می‌دهد تا گفتگویی با رسانه ها انجام ندهد و عباس چمنیان، علی نیکبخت و محمود شجاعی نیز در اقناع طرفداران تبریزی و رسانه ها ناکام هستند. از نظر مدیریتی هم باشگاه تراکتور به حدی تغییرات داشته که هواداران این تیم نمی‌دانند دقیقا چه کسی مقصر است و چه کسی پاسخ انتقادات را خواهد داد!
آشفته بازار کنونی تراکتور در حالی اتفاق افتاده که این تیم از نظر فنی به شدت امیدوارکننده ظاهر شده است. همین مسعود شجاعی که ترجیح می‌دهد سکوت کند و پاسخ انتقادات را ندهد، روی تک گل تراکتور نقش آفرینی کرد و پیروزی مقابل ذوب آهن نیز بدون حضور او دور از ذهن به نظر می‌رسید. محمد عباس زاده با تمام انتقادات ابتدای فصل، به اوج فوتبالش نزدیک شده و با ۶ گل برای کفش طلا تلاش می‌کند، محمدرضا اخباری به خوبی جای خالی رشید مظاهری را پُر کرده و احسان حاج صفی، اشکان سعید مهری، اکبر ایمانی و… نیز هر کدام برای موفقیت تیم تمام تلاش خود را می‌کنند. مسعود شجاعی بی تردید یکی از سرمایه های ویژه تراکتور است و مدیران باشگاه وظیفه دارند تا با مراقبت از او اجازه سوخت شدن او را ندهند. آن ها نباید پشت نام نفراتی چون شجاعی پنهان شوند یا این که مثل توشاک، لیکنز، تقوی، منصوریان، دنیزلی و الهامی تصور کنند که با برکناری او، می‌توانند اوضاع را به نقطه صفر برگردانند.
تراکتورِ آسیایی به ستاره های داخل زمین احتیاج دارد اما شاید بیش از آن نیازمند کسی است که بدون بهانه جویی، «مسئول» تیم باشد. در سه سال اخیر فضای ایزوله باشگاه تبریزی باعث شده تا هواداران این تیم امکان برقراری ارتباط با کادرفنی و بازیکنان را نداشته باشند. این مسئله در نگاه اول، شاید به نفع باشگاه باشد اما در واقعیت باعث شده تا یک شکاف عمیق میان بخش فعالِ طرفداران و اعضای تیم به وجود بیاید؛ شکافی که بی کم و کاست مدیران باشگاه در ایجاد آن نقش اصلی را برعهده داشته اند. باخت به استقلال و پرسپولیس، هرگز یک مسئله عادی در تبریز نبوده، نیست و نخواهد بود. ولی مهم تر از این باخت (که پیشامد فوتبال است)، نگاهی است که در فضای اطراف باشگاه تراکتور دیده می‌شود. یک نوع پنهان کاری و بی اعتمادی که باعث شده حتی در قسمت کامنت های پیج رسمی نیز به هواداران منتقد برچسب های خاص زده شود. بدون از بین رفتن این شکاف عمیق، هرگز تراکتور به آرامش قبلی بازنخواهد گشت. تراکتور تیمی معمولی و کم طرفدار نیست که بدون همراهی بخش اعظم طرفدارانش بتواند موفق شود؛ این نکته ای است که مدیران باشگاه باید به خود یادآوری کنند.
